Çocukluğunun önemli bir kısmını aynı mahallede geçirenler yıllar sonra o mahalleye döndüklerinde anılar bir bir canlanır. Her bir kaldırım taşı, bina, ağaç ayrı bir detay barındırır. Ne var ki eskisi gibi değildir oralar.
Belki şimdiye göre daha zor günlerdi ama bir daha yaşanmayacak anılar olduğu için özlem duymamak mümkün olmuyor.
Top oynarken futbol sahası gibi görünen sokak, şimdi daracık görünüyordur.
Koşuşturduğun o toprak alan yoktur artık. Hatta boş arsa bile kalmamıştır etrafta. Kalsa da şimdiki çocukların oyun alanları olmayacağını bilirsin.
Ne vardı sanki kesecek?
Şimdiki çocuklara sorsan, hanımeli çiçeğinin balını emmenin ne olduğunu bilmediklerine eminsindir.
Ikınarak çıkmışsındır oradan. Bazen düşmüş, dizin kabuk bağlamıştır bu duvar yüzünden.
Göz göze gelince, 'tanırlar mı ki acaba' diye bakarsın ama herkes kendi alemindedir.
Az bağırmamıştır size. O bahçeye girip topu alabilmek en baba korku filminden daha gerilimli olmuştur.
Çılgınca pedal çevirip bisiklet sürdüğün, sinek ilacı arabasının arkasından koşuşturduğun yollar bambaşka bir yer gibi gelir.
Zaman bu kadar da hızlı geçiyor işte.
Mahalle çok farklı bir kimliğe bürünmüştür.
Şimdi o bahçede koşuşturan çocukların da bir gün senin gibi, çok daha farklı bir hal alacak okullarını izleyeceklerini bilirsin.
'İnsan bir yerde doğdu mu oralı olmuyor, o zamanlı oluyor daha çok. Memleketi o zaman oluyor. Doğduğumuz büyüdüğümüz şehirdeki bütün değişimleri hüzünle kaydetmemizin nedeni bu. Hüzünlenmek için illa somut bir yıkıma gerek yok. “Eskiden bu okulun kapısı paslıydı ne güzel” diye üzüldüğüm de oldu. Konu, doğduğumuz yerin mazisi olunca asla vazgeçemeyeceğimiz takıntılar var çünkü. Renkler var, sesler var, kokular var, binlerce ıvır zıvır var. İnsan, zamanı durdurmak istediği yere aittir.'
Emrah Serbes – Hikayem Paramparça
90'lar da çocuk olmak çok güzeldi, havası başka, aşkı başka, arkadaşlığı bambaşkaydı o zamanların.. herkes sokaktaydı, herkes herkesi tanırdı. Birşey yapılacaksa hep beraber yapılırdı, kışın karda beraber kayılır, yazın beraber denize gidilir, kavgaya beraber girilirdi. Artık böyle samimi sokak kültürü kalmadı, sanırım en son biz yaşadık ve iyi ki yaşadık.
Aynı sokakta, aynı evde oturuyorum ama yine de eskiden çok daha güzeldi her şey. Evimizin önündeki boş arsa evlerle doldu. Tanımadığım insanlar taşındı evlere. Sokakta oynayan nesil olarak çok şanslıydık bee...
Vay be hepimizin çocukluğu neredeyse aynı. Bu kadar ortak şeyin arasında kavga edecek şeyleri de buluyoruz elbet.