Destek olmak, zor zamanları birlikte geçirmek ve yaraları sarmak... İnsanoğlu olarak özellikle hastalık zamanlarında birbirimize yardım etmek, destek vermek ve ucundan kıyısından bir işe yaramak düşüncesiyle hareket ederiz. Ama bu destek her zaman çok doğru olmayabilir. Twitter'dan Görkem babasını akciğer kanserinden kaybettikten bir yıl sonra haklı isyanını dile getirdi. Ayrıntılara bakalım...
Kelime anlamı olarak bir organ ya da dokudaki hücrelerin düzensiz olarak bölünüp çoğalmasıyla beliren kötü huylu tümörler anlamına gelen kanserin yüzden fazla çeşidi var. Türkiye’de en çok akciğer ve meme kanseri yaygınken, günde ortalama dört yüz elli kişiye kanser teşhisi konuluyor.
Bir kanser hastasının yakını olmak hiç şüphesiz ki çok zor… Yarına dair plan yapamamak, bir kez daha görüp göremeyeceğinizi bilememek, yalnız kalmak… Tüm bunların yanında bir de iyi niyetli olmalarına rağmen söyledikleriyle hasta yakınlarının yarasına tuz basanlar var.
Duygularını kimseyi incitmeden dile getiren ve hepimizi destek olmak adına yaptığımız yanlıştan ötürü uyaran Görkem'e teşekkür ediyoruz.
En çok tıkandığım yerlerden birisi de hasta ziyaretleridir. Gerçekten insan ne diyeceğini bilemiyor. İyi olacaksın desen ayrı demesen ayrı. O yüzden ben daha çok ziyaretine gittiğim insanla hastalığından konuşmamaya çalışıyorum. O zaman da ‘acaba benim halimi görmezden mi geliyor?’ diye düşünmesinden korkuyorum. Ama yine de hastalık konularından konuşamıyorum. Hastaya ayrı hasta yakınlarına ayrı kolaylıklar dilerim. Allah herkese yardımcı olsun.
Hasta ziyaretine kola, fanta, şekerli aromalı gıda boyası(hazır meyve suyu) getirmeyin. Şekerli içecek, bırakın hastayı, sağlıklı insana bile çok zararlı. Bize getirilenleri tanıdık bir bakkaldan çay, süt vs ile değiş tokuş yapmıştık. Meyve alın; makarna, çay vs alın.
Akciğer kanserinden Annem ölmüş, yoğunbakım kapısında yere çökmüş hüngür hüngür ağlıyosun. Anne bu ötesi mi var. Nefes bile alamıyorum, şoktayım. Millet bana sarılıp ağlıyor. Annen şöyle iyidi, böyle bilmem neydi. Neyin peşindesin zaten acım bana yetiyo. Bazen okadar koyar ki o yokluk, dolabını açarsın temiz eşofman yok, anne eşofmanım nerde diyemezsin, döner kendine dersin eh be kızım yıkadın mı ki temiz eşofmanın olsun. O an gözlerden şapır şapır acı dökülür, canın yanar, bir dibe vurursun. Arkadaşını kafanı dağıtmak için ararsın gelen tepki dik dur dağıtma kendini. Annen ölmüş niye dağıtamıyorum ki kendimi diyorsun. Bide en rahatsız olduğum, hatta öfkeden deliye döndüğüm anlardan biride Annemin yokluğunun onları ne kadar üzdüğünü yakınlarımın bana anlatması. Hop ölen benim annem diyesim gelir kime neyi anlatıyorsunuz. Ama diyemeyip kendi içinde bişeyler yaşıyorsun. Amaç destek olmakken, köstek olmaya doğru gidiyor maalesef.