Her ne kadar ötekileştiren bir tamlama olsa da, yazı boyunca ‘çalışan anne’ kavramını kullanacağım. Bizi bizden başka en iyi kim anlayabilir ki?
Her ne kadar ötekileştiren bir tamlama olsa da, yazı boyunca ‘çalışan anne’ kavramını kullanacağım. Bizi bizden başka en iyi kim anlayabilir ki?
Çocuğunuz büyürken yanında yeterince olamadığınız için çok büyük bir suçluluk duygusuyla dolarsınız. İlk adımlarını kaçırmak, ilk kelimelerine o anda şahit olamamak, düştüğünde orada olup yaralarını saramamak…
Belli bir standardınız var sonuçta, çocuğunuza iyi bakılmasını istiyorsunuz ama kime, nasıl emanet edebilirsiniz ki? Sizden başka ona en iyi kim bakabilir?
Bakıcı, büyükanneler ya da kreş fark etmez, çocuğunuza iyi bakılıp bakılmadığı sorusu tüm gün kafanızın bir yerinde sizi sürekli dürter. Yemeğini yedi mi, uyudu mu, hava aldı mı? Yoksa tüm gün telefonla, tabletle mi oynadı, televizyon karşısında saatler mi harcadı?
“Canım ne var çalışacak, çocuğunu büyüt. Bir annenin yeri çocuğunun yanıdır. Hem bak ne kadar zorlanıyorsun… Boş ver. Çalışma.” Her ne kadar bu ‘teyze’ laflarına kulaklarınızı tıkasanız da bunları duyduğunuz anda çok ama çok rahatsız olursunuz. İnsanların hiç ilgilerinin olmadığı konular hakkında bu kadar cesurca, patavatsızca konuşmaları çoğu zaman gözlerinizden alevler fışkırmasına neden olur.
Ev temiz, yemekler hazır olsa bile -ki bu Türkiye ortalamasını düşününce çok güç- sorumluluklar asla bitmez. Ucunu kaçırırsanız her şeyin darmaduman olacağını bildiğinizden, her şeyin bir düzen içinde olması için çabalarsınız.
En basiti, çocuğunuz uyuduktan sonra ve neredeyse bütün gece çalıştığınız için sabaha zombi gibi başlarsınız. Kapkara olmuş gözaltlarınız ve yorgunluğunuzdan hiç bahsetmiyoruz bile…
Yüz yıkamak, duş almak, basit bir yüz ya da saç maskesi yapmak ne kadar zor olabilir değil mi? Çocukla birlikte makyaj yapmayı deneyin bir de…
Çocuğunuz hasta olduysa, kreşte yaralandıysa ya da en basiti o sabah işe gitmemeniz için bacaklarınıza yapıştıysa yaşadığınız telaş canınızı sıkar ve neredeyse her gün bu aksaklıklardan biriyle karşılaşırsınız.
Akşamları sizi “Oyun vakti!” diye karşılayan bir miniğiniz varsa, tabii ki tüm günün yorgunluğu geçer gider ama o uyuduktan sonra yaşadığınız vücut ağrılarını kimseye anlatamazsınız, anlamazlar…
Her şeyi bir arada ve kusursuz yapmaya çalışmak ve kendinizi tüm dünyaya kanıtlamak için yüklenmeye çalıştığınız mükemmel olma misyonu sizi her zaman bitkin düşürür. Mükemmel olamayacağınızı kabul edip yola devam etmek daha kolay ama…
çünkü çocuk sadece kadına ait, erkeğe ait değil.. hayatımda en nefret ettiğim tanımlardan biridir "çalışan anne".. siz hiç "çalışan baba" diye bişey duydunuz mu ?????
"Canım ne var çalışacak, çocuğunu büyüt. Bir annenin yeri çocuğunun yanıdır. Hem bak ne kadar zorlanıyorsun… Boş ver. Çalışma.” Patavatsızca ve cesur yazılmış fakat sormak istiyorum;eğer bu kadar zor ve şikayetçiyseniz neden (ihtiyacınız da yoksa) çalışıyorsunuz? Madem çalışmayı istiyor ve seviyorsunuz neden şikayetçisiniz? Aslında sizce olması gerek ne?Şuna kızıyorum ben;kadın ya da erkek fark etmez.Çocukları hakkında sürekli şikayetçi olan insanlar.Kahvede abi sürekli şikayet ediyor.4 çocuklu.İşte masrafı da şu da bu da.E kim dedi abicim sana git çocuk yap diye.Kendi isteğinle yapmışsın sonra çocuğuna verdiğin emeğin,ekmeğin hesabını yapıyorsun!Aynısı işte.Üstelik hem baba hem anne çalışıyor ya çocuğun aile özlemi?Zaten yazılmış yorgun ve hatta gerginsiniz,çünkü kim bilir gün içinde kaç tane uyuz insanla uğraştınız.Evde çocuğa ne kadar ilgi verebilirsiniz?Hayatınızı neden bu kadar zorlaştırıyorsunuz,ne uğruna?
Çocuğumun ilklerini görmek, ruhsal anlamda hem kendimi hem de onu doyurmak, başlangıcı iyi yapabilmek için çalışmaya ara verdim. İnanılmaz zor bir dönemdi, özellikle çalışmaya alışmış bir kişinin evde zaman geçirmesi çok zormuş ama dayandım. Tek maaşla hayatımızı devam ettirmeye (zorlanarak, hatta baya) çalıştık. Sona yaklaşmak üzereyim biçtiğim sürenin ve iyi ki diyorum. İyi ki ben büyüttüm çocuğumu. Hayat şartları çok zor çalışmak bunu yapamayacak ebeveynler çoğunluktadır belki amahee şey güllük gülistanlıkken çocuğu yalnız bırakmayı çok gaddarca buluyorum kusura bakmayın.