Çok ilginç durumları ifade edebilmek için söylenmiş sözler vardır. Örneğin, 'bir şeyi gerçekten istersen bütün kainat sana yardım eder.' ya da 'asla hiçbir şeyden emin olma, başına neler gelebileceğini bilemezsin.' gibi sözlere yaşadıklarımın yolunu götürebiliriz. Sizlere zaman zaman depresyonlarla zaman zaman dünyaya yetecek kadar mutluluk yaşadığım ilişkimi özetlemek istiyorum.
Aşk meşk boş iş diyorum, akranlarım acılar içinde kıvranırken ben gülüp geçiyorum, ilişkim oldu diyebilecek durumları yaşamadım, anlayacağınız sevgili dalgası bende pek yoktu, bilmezdim o işleri. Her neyse okulda bulunduğum laboratuvarda projeksiyon bozulmuştu, malum o zamanlar akıllı tahtalar yok.
Ama adamı sormayın gitsin, bırakın ilk görüşte aşkı, aşka inanmayan makaraya alan ben, adamı görür görmez buz küpü yutmuş gibi oldum.
Hani hoşunuza giden birini görür kesersiniz, analar neler doğuruyor der geçersiniz, ama bu defa bambaşka hisler içindeydim. O gittikten sonra bile rahat 1-2 saat onu düşündüm. Kendime gelme yöntemim aynen şöyle: 'Bir daha bu adamı nerede göreceğim ki?'
Açıkçası hislerim de o kadar kuvvetli değildi. Peki hoşlanıyor muydum? Elbette.
En sonunda iyi kötü bir şirket buldum ve başvurdum yanıtım olumluydu.
Aklıma o adam geldi ve boş bulunup onun fiziksel özelliklerini söyleyerek 'o burada mı çalışıyor?' gibi saçma bir soru sordum tabi ki karşımdaki kişi şaşırdı, eminim daha önce hiç böyle bir soruyla karşılaşmamıştır. Hala kendimden utanıyorum.
Evet bildiniz. Genç bir kızken vurulduğum adam benim şefimdi.
Her ne kadar onu istesem de sürekli bana bakması beni çok rahatsız etmişti. Benden hoşlanıyor diye sevineceğime, her kadın personele böyle mi yapıyor bu adam diye düşündüm. İşin tuhaf yanı, şefim olduğu için mesafeli davranmaya çalışsam da kendime engel olamayıp onunla yüz göz olmaya bayılıyordum.
Beni tarif ederek 'ben bu kıza aşığım' dedi! Ellerimin titremesine hakim olamayışım hala aklımda! Ben aşka inanmam dedim ona çünkü öyleydim, öyle olmak istiyordum. Ona aşık olduğumu kabullenmiyordum, sonuçta benden oldukça büyük bir adamdı. Elbette ki o da samimi tavrımdan cesaret almıştı, her şeyi elime yüzüme bulaştırmıştım. 'Unut gitsin, patron!' dedim.
Paranoya derecesinde güvensizdim, yara almaktan çok korkuyordum. Birkaç gün sonra bana işi bırakacağını söyledi. Gözlerimden bir an bulut geçse de, onun adına sevindiğimi söyledim. Sonrasındaysa yine günlerce görüşemedik. İstisnasız her gece onu rüyalarımda gördüm. Bana hep soğuk davranıyordu. Sadece bir sabah gün ışırken uyandım geçti işte onu rüyamda görmüyorum artık dedim, küfür gibi tekrar daldım ve yine rüyamda gördüm! Her şey korkunç bir şaka olmalıydı sanki. Yaşadığım en büyük depresyonlardan biriydi.
İşi bırakırsa onu görmem, gözden ırak olan gönülden de ırak olur diye düşünürken yine çilelerim başlamıştı. Bunlar olup biterken zaman zaman birlikte kahve içiyor ya da geziyorduk. Aramızdaki ilişki abi-kardeşten öteye geçmiyordu kelimenin tam anlamıyla. O gün hiç yaşanmamış gibi davrandık.
Buz gibi bi kış günü yine açılmaya yeltendi, hayır söyleme dememe kalmadı, açık açık her şeyi anlattı. Kalbim aklımı yendi ve ben de kalbimdekileri bir bir döktüm. Yaş farkı, hayat şartları, geleceğim her şeyi boş vermiştim. SONUNDA HUZUR.
Derdim, devam olmuştu, sen ne garip şeysin! Ne kadar depresif göründüysem herkes artık mutlu olduğumu görmüştü, meğer acılarım yüzümden okunuyormuş, insan farkında bile olmuyor.
Gerçekten de hayat sürprizlerle dolu. En kısa sürede sonsuza kadar onunla yaşamaya evet diyeceğim.
Asaf'ın güzel şiiriyle noktalamak istiyorum:
'Yemin ederim kokundan anlamıştım.
Benim için, herhangi biri olmayacağını...'