Yıllardır klasik bir söylem olarak, I. Dünya Savaşı'nda Arapların halifenin çağrısına uymadıkları ve İngiltere ile işbirliği yaparak Osmanlı kuvvetlerine saldırdıkları anlatılmaktadır. Peki gerçekten bütün Araplar Osmanlı'ya düşman mıydı? Meseleyi özetledikten sonra bu sorunun cevabını sizlere bırakacağız.
Mekke ve çevresi Osmanlı devrinde bir emirlik olarak teşkilatlanmıştı. Daha önceden bölgeye hakim olan devletlerin de yaptığı gibi, Osmanlı da yerel köklü ailelerden şerif-emir tayin ederek buranın yönetimini bir nevi valilik gibi onlara bırakırdı. Bu yöneticiler başkente bağlı olarak hareket ederlerdi. Şerif Hüseyin de böyle köklü bir aileye mensuptu. Çocukluğu Mekke-İstanbul arasındaki seyahatlerle geçti.
1908'de yeni tayin edilen Mekke emirinin beklenmedik vefatı sonrasında bu göreve getirildi. Osmanlı'nın yıllardan beri içerisinde bulunduğu kötü gidişatın farkına vardığı anlaşılan Şerif Hüseyin, Arap coğrafyasında merkezin git gide azalan kuvvetini fark etmiştir. Bu zeminde, çeşitli ilişkilerle bölgede kendi yönetimi altında bir idare kurmayı planlayacaktır.
Şerif Hüseyin, İtilaf Devletlerinden Arabistan'da kendi iktidarının tanınacağına yönelik vaadi aldıktan sonra ve özellikle Osmanlı'nın da yenileceğini tahmin ettiğinden 5 Haziran 1916'da isyanı başlattı. Fakat bu harekete Arapların çoğunluğu katılmadı. Hristiyan devletlerin desteğiyle Osmanlı'ya karşı savaşmak, kabul edilmesi zor bir hadiseydi.
Yalnız Medine'yi Fahreddin (Türkkan) Paşa ve ordusu savaşın sonuna kadar savunmayı başardılar. Bu isyan sırasında, (günümüzde popüler kültürle olduğundan çok daha efsanevî bir kılığa sokulan) Edward Lawrence de bulunuyordu. Fakat Lawrence'in bu isyanı tek başına organize ettiği gibi iddialar abartılıdır. Tarihin ön plana çıkarttığı Lawrence'den başka bu hareketin arkasında daha etkili olan birçok isim vardı.
Şerif Hüseyin ve takipçileri, savaş sonrasında büyük bir krallığa sahip olacaklarına inanmışlardı. Lakin Fransa bölgeyi tamamen İngiltere'nin kontrolünde olan bir iktidara bırakmak niyetinde değildi. Faysal, yapılan müzakerelerden eli boş döndüğü gibi, Fransa'nın taarruzla Arapları Şam ve çevresinden uzaklaştırması da hiç uzun sürmedi.
Böylelikle Suriye'ye hakim olan Fransa kuvvetleri, Türkiye ile sınır komşusu oluyordu. Büyük savaştan yıpranmış olarak çıkan İngiltere, Kuvayı Milliye'den uzak durmayı tercih etti. Şerif Hüseyin ise 1924'te halifelik kaldırılınca kendisini yeni halife ilan etti. Fakat bu teşebbüsü hiçbir destek görmediği gibi ona muhalif Arapları daha da kızdırdı. Aynı yıl Suudilere yenilen Şerif Hüseyin Kıbrıs'a sığındı ve ömrünün sonuna doğru Ürdün'e giderek oğlu Abdullah'ın yanında hayatını kaybetti.
Türk'ün en büyük belası pis araplarla tanışıp müslüman olmalarıdır tamamen kültürümüz yok olma noktasına gelmiş ve iğrenç arap kültürüne yönelmişiz korkunç bir şey bu.
Ney ney bu mu yani ettikleri isyan sınırlıdır İngiliz ve Fransız destekleri daha fazladır ulan bu herifler 1 haftada hicaz demiryolunun amına koydular raylara kadar söktüler Sina çölünde yakalanan Türk askerinin gözlerini oydular Allahüekber diye diye Medinede Mekke'de Mehmetçik kestiler Kudüs'te sırtlarındaki elbiselere kadar soydular benim dedeleri mi şimdi ben sana soruyorum ben mi bilirim bunların ne kadar orospu çocuğu satılık kitapsız olduğunu sen mi onu bırak Atatürk boşuna köpeğinin adını arap koymadı bu dallamalarla doğru düzgün muhatap bile olmadı. Aydın Doğan gibi sizi de mi satın aldılar o siktimin Suriyelileride birgün siktir olup gidecek meraklanmasınlar.
sarıklı sakallı kaç kişi gördünüz ingiliz veyahut fransanın abd nin çanagını yalamayan rahmetli turgut özakmanın şu çılgın Türkler kitabını okursanız tarikat ve şeyhlerin kimin davası için ugraştıgını görürsünüz