'Yaklaşık 13,800 voltluk elektrikle çarpılmıştım. Doktorlar büyük ihtimalle ilk darbenin kalbimi durdurduğunu ikincisinin ise (şok cihazı) kalbimi tekrar çalışmaya başlattığını söylüyor.
Zifiri karanlığı ve ölüm sessizliğini hatırlıyorum. Ölüyor oluşum gerçeğini umursamayı kesmiştim; zaman değişmiş gibiydi. Yalnızca 30 saniyelik kısa bir an saatler sürmüş gibiydi.'
—@Mr-TeaBag-UT_PE
'Çoklu organ yetmezliğine sebep olan pankreas iltihabı yüzünden sürekli morfin veriliyordu, tüpler yüzümden sarkıyordu ve geceyi atlatabilmek için 3'te 1 şansım vardı.
Bilincimi kaybetmeden düşündüğüm iki şey vardı. İlki yarınki maç sonucuydu. Daha doğrusu bir çok insan sonucu bilirken benim bilemeyecek olmamdı çünkü ölmüş olacaktım. Diğer düşüncem ise o an birkaç bölüm Simpsons'ın çok iyi gideceğiydi.
Bu kadardı. Ne ailem ne arkadaşlarım vardı aklımda, yalnızca futbol ve Simpsons. O kadar futbol meraklısı değilimdir bir de. O geceyi atlatabildiğim için mutluyum.'
—@jimofwales
'Karanlık bir boşluk. Sonrasında hastane acilinde deli gibi etrafımda koşturan insanlarla çevriliyken uyandım. Gerçekte oda sıcaklığındayken soğuğu iliklerimde hissetmiştim. Şunu söylemek zorundayım ki nispeten huzurluydu, aynı büyük sıcak bir battaniyeye sarılmışım gibiydi.'
—@barrymendelssohn86
'Ölüyken neler yaşadığımı hatırlamıyorum ama hayata tekrar gözlerimi açtığımda bu deneyimi daimi olarak yaşamak istediğimi hatırlıyorum.'
—@PlanetaryGenocide
'16 yaşımda geçirdiğim trafik kazasından sonra benim için iki defa 'öldü' denildi. Büyük büyükannem beni arabadan çıkarmıştı ve birlikte çiçeklerle dolu bir bahçede yürümüştük. İki hafta sonra uyandığımda yatağımın yanı başında oturuyordu ve anneme her şeyin iyi olacağını söylememi istemişti.
İlginç olan şey şuydu: büyük büyükannem ben 10 yaşındayken vefat etmişti ve felçliydi. Hayatım boyunca onun ne yürüyebildiğine ne de konuşabildiğine şahit olmuştum. İnanılmazdı.'
—@hopefulhusband
'6 yaşındaydım, nefes almakta güçlük çektiğim içim ailem beni hastaneye yetiştirmişlerdi. Hatırladığım son şey hemşire ve doktorların yüzleriydi, sonrasında ölmüştüm.
O an çok garip ve açıklamakta güçlük çektiğim bir şey oldu. Sanki bedenim ruhumu terk etmişti ve olanları dışarıdan izliyordum. Beni canlandırmaya çalıştıklarını görüyordum, ağlayan annemi yatıştırmaya çalışan babamı izliyordum. Rüzgarda uçuşan bir yaprak gibi tavandan yavaşça inen, bana benzeyen beyaz, ruhani bir şekil gördüm. Yavaşça benim vücuduma indi ve bu gördüğüm son şeydi.
Narkozla suni bir komaya sokulmuştum ve birkaç gün sonra uyandım. Doktorlara her şeyi gördüğümü söyledim, şok cihazlarını, ailemi her şeyi. Çok fazla televizyon izlediğimi, muhtemelen hayal gördüğümü söylemişlerdi, hiç kimse bana inanmıştı, ama gördüğümden eminim!'
—@Mostuu
'30 saniye kadar bir süre ölüydüm. Söylenilenin aksine ölüm bir uyku gibi değil. Sadece uyuduğumda kesilen beynimde sürekli çalan bir cızırdama sesi var.
Ölmeden önce farkında değildim, ama şuan farkındayım. Ölümü romantize etmek istemiyorum ama ölüm hayal edebileceğinizin ötesinde mükemmel bir boşluk gibi bir şey. Sizi hayata geri getirdiklerinde içinizden bir ses o boşlukta kalmayı diliyor.
Orada iyi olan bir şey yok, ama kötü olan her şey de ortadan kayboluyor, bütün sıkıntılar, kabuslar, stres... Hiçbir şey yok. İntihara meyilli biri değilim, mutlu ve uzun bir ömür yaşamayı umut ediyorum ama şunu söylemeliyim ki ölümden artık korkmuyorum.'
—@thebestjoeever
'Ölürken daha önce hiç hissetmediğiniz yada hissedemeyeceğiniz türden bir yorgunluk hissediyorsunuz. Hayatta kalma eylemi çok yorucu.
Komadan uyanıncaya kadarki her şey bir boşluktu. Ölüm anını hatırlamıyorsunuz, beyninizin her şeyi hatırlaması birkaç hafta sürüyor.
Organlarım delindiği için çok fazla acı çekiyordum ama ölümün kendisi acı verici değildi. Sadece acı faktörü yüzünden değil, benim için bilinmez olmadığı için ölümden artık korkmuyorum ve ölüm geldiğinde pişmanlıklar için vaktiniz olmuyor.'
—@dasher11
'Bu anlattıklarım kız arkadaşım ve ben birlikte olmadan çok öncesinde yaşanıyor. Kız arkadaşım aşırı dozdan hastaneye kaldırılıyor ve 'öldü' deniliyor.
Kız arkadaşım doktorları ve kocasını yukarıdan bir gözle izlediğini söyledi ve kendisini kırlarda ilk sevgilisiyle hiçbir şey olmamış gibi konuşurken bulmuş. Daha sonra ansızın kendisinin oradan çekildiğini hissetmiş ve hayata tekrar gözlerini açmış.'
—@tallardschranit
'Dedemi görmüştüm. Bana ya geri döneceğimi yada orada kalacağımı söyledi. Aşağı doğru baktığımda kendimi hastane yatağında yatarken gördüm. Abim elimi tutuyordu, bedenimin soğukluğunu hissettiğinde ağlamaya başladı, onu öyle ağlarken hiç görmemiştim. Bedenime geri döndüğümde hayatımda hiç hissetmediğim kadar büyük bir acı hissettim. İyileşmemin üzerinden 1 yıl geçti, büyük ölçüde hafızamı kaybettim ama yine de mutluyum.'
—@Signifikantotter
Sizin de ölümden son anda döndüğünüz anılarınız varsa, yorumlarda bizimle paylaşabilirsiniz...
Okurken içim huzurla doldu nedense.
kenan ışık gelince bi anlatsa götümüz tavana vuracak adam 4 senedir karşıda ev tuttu resmen
Koma halindeyken beynin vücuda şok dalgası gibi elektirik akımı yollar. Bu da bilinçaltında böyle sebeplere yol açar. 'Hayatım film şeridi gibi gözümün önünden geçti'-bu da beynimizin Bilinçaltımızı açık tutmak üçün yaptığı bir şey.