Hayat gözünüzün önünde akıp giderken bir kenarda durup izleyenlerden misiniz? Yoksa görünmez olmak için çabalayanlardan mı? Belki de böyle olmayı hiç istemiyorsunuz ama sizi harekete geçirecek o kıvılcım eksik… Olsun siz böyle güzelsiniz, belki de değilsiniz bilemedik.
Buna ortama uyum sağlamak da diyebiliriz, ama demeyeceğiz. Siz usulca kaybolup, dikkat çekmeden yitip gitme üstadısınız.
- Ya dünkü partiye niye gelmedin sen?
- E geldim ki…
Çünkü arkadaş grubunuzda insanların sözünü ağzına tıkmadan sessizce dinleyen bir siz varsınız, hatta sizden o kadar az var ki.
- Ahmet kim ya, kargosu var?!
- Benim
- Oha sen Berk değil misin ya?
- İkinci adım Ahmet
- Oha senin ikinci adın mı var?
Çünkü siz sözde değil özde dinleyicisiniz ve dinlediğiniz şeyleri anlatıp unutacağınız bir mecra yok. Hepsi içinizde.
- Bu ne ya, kimin bu?
- Senin, Balkan gezisinden almıştın ya
- Balkan mı… Haa harbiden.
Tüm bakışların size dönmesi, insanların sizden bahsetmesi, herkesin size kulak kesilmesi… Allahım bu bir kabus!
Çünkü adı ne olursa olsun siz böyle birisiniz işte.
Hiç dinmeyen bir şey bu, bunlarla tek başınıza mücadele etmeye çalışıyorsunuz ve aslında sessizliğinizin, kıyıda köşede kalma isteğinizin temelinde içinizdeki bu duygu seli var.
Çünkü insanlarla muhatap olmak yerine, onları uzaktan dileyip gözlemlemek çok daha keyifli bir meşgale. İşte tam da bu sizi ortamların görünmez insanı yapıyor.
Sizin içinizi, derinlerde olanları, hayatınızda sizin bile unuttuğunuz şeyleri bilen birileri de var mı Acaba? Yok canıım.
Çünkü en çok yaptığınız şey bu, sadece kendi hayatınızla ilgili de değil üstelik, herkesin hayatından bir parça düşüncelerinize giriyor. Ama bu çok yorucu.
Çünkü onlara dik dik baktığınızın farkında bile değilsiniz, görünmezsiniz ya siz onlar sizi görmüyor sanıyorsunuz. Ancak görüyorlar bilginize.
“Ya ben normalde çok iyi bir dinleyiciyimdir ama seninle konuşmak bana çok iyi geldi”, çünkü siz bir dinleyiciden çok daha fazlasısınız.
Hangimizin yok ki?
Bu hastalıklı, depresif bir hal değil. Seni dinlemeyi, izlemeyi, ilgi odağı olmamayı seviyorsun. Bunu bir eksiklik, kusur, asosyallik olarak gören sen değilsin ki, bırak öyle görenler düşünsün bunu.
Beni anlatmış. Aman boş ver, günün sonunda olduğun kişiden memnunsun.
bu benim :D kendimi fark ettirmeye çalışıyorum bazen, ama denemem başarısızlıkla sonuçlanınca oluruna bırakıyorum. ayrıca insanların derdini dinlemeyi, beraber dertlerine çözüm bulmayı severim genelde, ama benim dertlerime gelince herkes bir kenara çekiliyor. :/
geçen resim dersinde az daha hoca beni yok yazıyodu orda olduğum halde