The OA isimli dizi, 7 yıl boyunca ortadan kaybolan görme engelli Prairie Johnson'ın, günün birinde gözleri açılmış şekilde ortaya çıkmasının ardından, geldiği yere dönme çabasını konu alıyor. Senaryosunu Brit Marling ve Zal Batmanglij'in yazdığı The OA, ikinci sezonuyla izleyenlerin kalbine taht kurarken, neden harika bir dizi olduğunu anmazsak olmaz dedik... Buyrun içeriğimize!
Dikkat: Bu içerik spoiler içerir!
Öyle ki, Prairie'nin başına gelenleri sanki gerçekten yaşamış gibi hissetmeden edemiyorsunuz.
Diziyi izlediğinizde yapılan boyut açma hareketlerinin ne kadar içten gelerek yapılması gerektiğini görüyorsunuz, oyuncular da bu konuda gayet başarılılar açıkçası. Çünkü bu hareketlerin yapıldığı sahnelere baktığınızda sanki gerçekten de kendilerini bu göreve tamamen vermiş gibi davrandıklarını görebiliyorsunuz.
İlk sezonu sıradan bir dizi olarak algılansa da, ikinci sezona gelindiğinde dizinin ne kadar üst düzey olduğu ve iyileştiği açıkça görülüyor. Bunu senaryodan kamera açılarına, kullanılan ışığa kadar her yerde görebilir hale geliyorsunuz.
Dizinin ölüme yaklaşımının bizim gerçekliğimize göre çok farklı olduğunu söylemeden edemeyeceğiz! Çünkü bu dizide karakterlerin hayatı ölümle sona ermiyor, onları onlar yapan şey ölüm oluyor. Gariptir ki, ölüm ile alakalı düşünceleri fobi seviyesinde olanlar için ölümün bir gerçeklik olduğunu kabullenmeyi sağlayabilecek bir sakinlik bile sağlayabiliyor.
Dizide insan haklarına hiç sığmayacak deneyler dönüp duruyor. Harry Potter'da Lucius Malfoy karakterini canlandıran Jason Isaacs'in hayat verdiği Hap karakteri, sıradan yaşamalarından kopardığı deneklerinin üzerinde, onları öldürüp yeniden hayata döndürdüğü çeşitli deneyler gerçekleştirirken, deneklerin birbirlerine olan bağlılıkları, inandıkları şey için olan çabaları sizi insanın kırılganlığı ve saflığı konusunda yeniden düşünmeye iterken, bir yanda Hap'in ölümü anlamak amacıyla obsesif şekilde yürüttüğü gizli çalışmalar insanlığın iğrenilmesi gereken yanını da gözler önüne seriyor.
OA 7 yıl boyunca ortada yokken evine döndüğünde herkes ona deli gözüyle bakıyordu. Bunlardan biri de Steve'di. Fakat sonraları Steve'in de dahil olduğu bu altılı arasında gelişen bağ ve koşulsuz bir şekilde OA'yi başka boyutlara takip etme istekleri bizi bu gruba oldukça bağladı.
7 yıl boyunca camdan yapılma kafesler içerisinde, yanyana birisiyle yaşadığınızı hayal edin... Aynı su akıntısından su içip, aynı su akıntısında yıkanıyor, hatta ihtiyaçlarınızı da aynı şekilde gideriyorsunuz. Fakat bu insanla tüm bu samimiyete rağmen, aranızdaki camdan duvardan dolayı asla birbirinize dokunamıyorsunuz. Buna rağmen buradan kurtulduğunuzda birbirinizi başka boyutlarda aramaya devam ediyorsunuz... Homer ve Prairie arasındaki sevginin saflığı, kabul edelim ki hepimizin kalbine dokunmuştu.
The OA piyasadaki diğer yapımlara oranla daha farklı ve ilgi çekici bir senaryoya sahip. İşlediği ölüm ve ölüm sonrası ne olduğu teması ise hepimizin gündelik hayatta aklında bulunan düşüncelerden biri. Bu konsepti kendi yaşamımızda gördüğümüzden farklı şekilde işlemesi, bir son değil de başlangıç olarak görmesi, merakı adeta alevlendiriyor. Kullandıkları özel hareketler yoluyla ölüm anında boyut değiştiren karakterleri izlerken kendinizi yeni bir evrende buluveriyor, senaryonun ilerleyiş şekli nedeniyle birbirine karşı planlar kuran karakterlerin yapacaklarını daha çok merak eder hale geliyorsunuz.
İkinci sezonun geçtiği boyutta Hap'in bir havuzda diğer insanların içindeki boyutları ve ihtimalleri yetiştirdiğini görüyoruz... Bu boyutlar ve ihtimaller kişilerin zihinlerinden çiçeklenerek açıyor ve çiçeğin bir yaprağının tadı, size o boyutun tadını veriyor. Tıpkı ilk kez duyulan bir fikrin tadını almak gibi...
Dizideki karakterlerin her birinin dertleri var... Tıpkı sıradan insanların olduğu gibi! Gerek Steve'in uyum sağlayamama sorunu, gerek Buck'ın cinsel kimlik arayışı, gerek Prairie'nin kaybettiği şeyleri geri kazanma çabası olsun, hepsi bize tanıdık gelen şeyler. Bu da karakterlerin içinde bulundukları evrenden çekip gitme isteklerini çok iyi anlamanıza neden oluyor.
Dizi ilerledikçe karşımıza çıkan sahneler de bir o kadar güzelleşiyor. Seçilen lokasyonlara ve renklere tek tek aşık oluyorsunuz! Ayrıca bu seçimlerin çok zekice yapıldığını da söylemek gerek... İlk sezonda Prairie oldukça sadece ve sıkıcı bir yaşama sahipken, ikinci sezonda Nina haline geldiğinde kullanılan ışık bile sofistike bir hal alıyor. Tabii evrenler arasında gidip geldikçe bu durumu daha kolay fark edebiliyorsunuz!
Bu sinematografik yaklaşımı ve kaliteli senaryosuyla dizinin her bölümü bir film gibi hissettiriyor. Fakat sıkılmıyor, bir sonraki bölüme devam ediyorsunuz...
2. sezonun gelmesi 3 yıl sürdü umarım 3. sezon daha çabuk gelir hikaye çok garip bir hal alıyor ve hemen çğrenmek istiyorsunuz kesinlikle tahmin edilemez bir hikaye. Herkese öneririm
ilk sezonu bitirdiğimde bende oluşan o tuhaf his.. kelimelerle anlatamıyorum. beğenmeyen ve anlamayan insanlara karşılık ben fazlasıyla etkilenmiştim. ikinci sezonda ise çok çok daha fazla bu duruma girdim. kurgu, senaryo, oyunculuk, enfes bir yapıt. bir dizi cini olarak ben hayatımda gerçekten böyle bir dizi izlemedim. mutlaka izleyin arkadaşlar, büyüsüne kapılmanız gerek !
3.sezonun acilen gelmesi gerek. Dizinin 2.sezonunda unutamadığım 3 sahne var: 1. OA ve diğerlerinin hastanede bir araya gelmesi, 2. Rachel'ın BBA'ye televizyon üzerinden verdiği mesaj ve bir anda Televizyonun çatlaması ve son olarak da Steve'in Hap ile tanışması. Fena halde özledim ekibi umarım 3.sezonda Rachel'ı görürüz