Merhaba arkadaşlar, ben Yasin. 27 yaşındayım. Onedio'da, yaşadıkları deneyimleri anlatan insanları görüyorum bir süredir; ben de bir durumumu anlatmak istiyorum. Hatta bunun için üye oldum siteye. Bir ateist olarak epey muhafazakar bir ailenin üyesi olmanın zorluklarını anlatacağım.
Kalemim çok iyi değildir, kusura bakmayın; imla konusunda da editör arkadaşlar yardımcı olacaktır diye umuyorum.
Tepkilerinin pek iyi olmayacağını bildiğim için onlara bu durumdan bahsetmek istemedim, ama en azından pek dindar olmadığımı biliyorlar.
Üstelik sadece ailem değil, ailemin çevresi de epey muhafazakar olduğu için çocukken tam anlamıyla dinle yoğruldum. O dönemde her ne kadar dinle yoğrulmaya devam etsem de, çocukluğumdan beri vazgeçemediğim bir alışkanlığım vardır: Sorgulamak, bana mantıklı gelmeyen şeyi irdelemek, hiçbir şeye körü körüne inanmamak.
Bu düşüncenin ardından derin bir pişmanlıkla 'Tövbe tövbe!' diyerek uyumaya çalışmıştım. Hatta ertesi sabah sırf bu düşüncenin verdiği rahatsızlık yüzünden iki rekat şükür namazı kılmıştım.
Ortaokulda okul 4.süydüm, özellikle de fen bilimlerine ilgim yoğundu. Kimi zamanlar okul çıkışında hemen eve gitmez, halk kütüphanesine uğrardım (E tabii o zamanlar İnternet yok). Dinozorlara ilgim çoktu, bu eşsiz canlıları anlatan ansiklopedileri hatim etmiştim adeta. Araştırdıkça öğrendim, öğrendikçe sorguladım...
Tabii yine kitaplar sayesinde. Çocukluğumdan beri bana inanç alternatifleri sunulmamıştı; okumaya merakım olduğu için, zamanla ufkum genişlemeye başladı.
Bir anda bırakmadım namazı; önce bir vakit, sonra iki vakit derken zamanla vakit namazlarını kılmayı bıraktım. Başta babam ve annem tepki gösterdi ama anlık bir bırakma olmadığı için günden güne kabullendiler. Kaynatılan kurbağa hikayesini bilirsiniz, aynı taktiği aileme uyarladım ve alıştıra alıştıra, dindar biri olamayacağımı onlara aşıladım. Aksi takdirde tepkileri çok can yakıcı olabilirdi.
'3 kez art arda gitmediğinde kalbin kararır, kalbine mühür vurulur.' inancı hakimdir bildiğiniz gibi. Bir sömestr gününde, sırf midem bulandığı için cumaya gitmek istemediğimi söylediğimde sağlam bir tokat yemiştim babamdan. Kapı ağzındaki o tokadın ardından merdivenlerden yuvarlanmıştım, alnımdaki dikiş izi hâlâ durur. Cumayı kılmamanın affı yoktu bizim evde.
Cuma saati bittiğindeyse evin yolunu tutardım. Neyse ki kimse fark etmedi bu durumu. Babamın imam olduğu camiye gitmeyi zaten çoktan bırakmıştım, arkadaşla başka camiye gittiğimi söylerdim.
Cumaya gitmedim diye alnımı yaran babam, cumaya gitmek yerine parka gittiğimi öğrense kim bilir ne yapardı...
Yıllardır ramazanın her gününde oruç tutardım hasta olsam bile, ama -yanlış hatırlamıyorsam- lise sondayken ilk kez fire vermiştim. Bu kez zor geldiği için değil, gerçekten isteyerek oruç tutmadığımı fark ettiğim için oruç tutmamaya başladım.
Tanıdık birisi görecek diye gerim gerim geriliyordum o esnada. Döneri soğansız isterdim üstelik, eve gidince kokusundan anlamasınlar diye.
Maalesef burada geçirdiğim yıllarda özgürlüğüm bir hayli kısıtlandı. İnanılmaz kurallar vardı; internet, televizyon, gazete, kız arkadaş, müzik ve çok daha fazlası yasaktı. Evet, aydın olması beklenen gençlerimiz bu zihniyetlerin ellerine verilerek zihinleri köreltiliyordu.
İşin garip tarafı, cemaate sıkı sıkı bağlı kişilerin bilgisayarlarında pornografik videolara rastlardım. Yasakladıklarını gizli gizli yapma gibi huyları vardı.
Dedim ya, 'sorgulamak' bende alışkanlıktır. 'Hmm, belki gerçekten Atatürk'ü bize dikte etmişlerdir okullarda.' düşüncesiyle Atatürk hakkında daha çok şey araştırıp öğrendim. Hayır, Atatürk kötü biri değildi; aksine okullarda bize çok eksik anlatılmıştı. O çok daha şahane bir insandı.
Cemaat akın akın düşünce ekmeye çalışsa da, 'sorgulama' denen antivirüsü geçememişti.
Onunla aynı sınıfta okumuştuk, ilkokul 4. sınıfta daha ilk görüşte aşık olmuştum.
Kabul etmişti, meğer o da bana karşı boş değilmiş.
O benim gibi olamadı, kendini cemaate fazla kaptırdı ve sıkı bir cemaat üyesi oldu. Onu ikna etmek için her şeyi yaptım ancak işe yaramadı ve 2 yıllık ilişkimiz sonlandı. Büyük bir depresyonda olduğum dönemlerdi.
En son gelinlikli fotoğrafını gördüm sosyal medyada, bir de çocuk beklediğini duydum. Sonra onu bir daha görmedim.
Kendilerine söyleme cesaretim henüz yok. Açıkçası tatsızlık çıkıp da her şeye rağmen çok sevdiğim ailemle aramın bozulmasını istemiyorum. Şimdilik böyle devam. Sadece kardeşim 'Ben senden şüpheleniyorum' diyor, o kadarı da olsun artık.
Baskıları büyük oranda azalsa da, hâlâ ufak tefek durumlara maruz kalmıyorum değil. Kız arkadaşımla tatile çıktığımda, annemin ve babamın 'Kızın annesi-babası nasıl izin veriyor?', 'Şeytana uymuyorsun demi?' gibi cümlelerini görmezden geliyorum artık.
İnandığınız şey sizin seçiminiz mi, aile ve çevre şartlarından dolayı mı böyle, bundan emin olun. Emin olduğunuzda, ister inançlı olun ister inançsız, yeter ki her zaman sorgulamaya devam edin.
Ayrıca Türkiye nüfusunun %1-3 arasında ateist/deist/agnostik vs. olduğu söylenir ama anketlerde herkesin rahatça belirtebildiğini sanmıyorum. Muhtemelen bu oran çok daha fazladır.
Okuma zahmetinde bulunduğunuz için teşekkürler.
Biraz komik geldi.Kusursuz olan islamdır, inananlar değil. Ailen sana nasıl davranması gerektiğini bilmiyormuş.Eğer baban gerçekten düşünceli ve dinine tam bağlı, tam olarak bilgili biri olsaydı zaten sana baskı yapmazdı çünkü islamda zorlama yoktur.Bunun dışında hep ailesinin zorlamasından dolayı ateist olduğunu söylemiş.Neresi saçma geldi de ateist olmayı seçtin elle tutulur bişey yok yazıda. Ve yazının ana fikri bana sanki böyle sorgulayıcı olursanız, zeki olursanız ve aydınlanmış olursanız zaten ateistliği seçersiniz gibi geldi.Sondaki " Yeter ki iyi ve aydın bir insan olun." cümlesi zaten ana fikri özetliyor.Yine onedio nun oyunu gibi geldi.Bilmiyorum bu insanları inançlarından ayırınca elinize ne geçecek. İnanmak zorunda değilsiniz sizi kimse yargılayamaz ama adam gibi inanmıyorum deyip çekilmek var bir de böyle uydurma olan yazılarla insanların kafasını yıkamak var...
Din ve devlet işlerinin ayrı tutulması gerektiğini düşünüp ülkemizde bunun devrimini yapan Atatürk gibi bir devlet adamının güya onun ilkeleriyle yönetilen bir ülkede din konusunun geçtiği her yerde adının geçmesi kadar saçma bir şey var mı acaba? Atatürk dini bir önder değildi, vicdan özgürlüğüne inanırdı. Onun neye inandığı da kimseyi ilgilendirmez, o bir devlet adamı ve askerdi, toplum önderiydi. Bu kriterlerin dışına çıkarılmaması gerektiğini düşünüyorum. Şu din karşıtlığıyla kemalizmi birleştiren zihniyet bitmeli artık.
Herkes kendi penceresinden görüyor. Bazen sorgulama adı altında bir şeyin zıddını sürekli okuyoruz. Bir insan acaba Allah var mıdır diye düşünür bunda bir sakınca yok. Bunu araştırmalıdır da ama sorun şu araştırırken sadece Allah yoktur tezini destekleyen yazılar okumak ona yönelik kitaplar okumak ve sonuçta da çok araştırdım çok okudum Allah’a inanmıyorum demek. Bu bence bir hata. Objektif olayım derken karşı tarafı tutmak.