Onu sevmedim. Ama ondan almam gerekeni aldım yine. Dayanışmanın gücünü iliklerimize kadar hissettiğimiz bu yılda kendi adıma çokça umutlandım. İnsandan ümidi asla kesmemem gerektiğini bir kez daha anladım. Enkaz başında hep birlikte göz yaşları içinde oturduğumuz ve yaraları sarıp birbirimizi ısıttığımız günler mıh gibi aklımda.
Adaletten yana sarsıldığım bir yıl oldu yine, hayal kırıklığına uğradığım. Pandemi nedeniyle tahliye edilenlerin karıştığı suçlar irili ve ufaklıydılar ama hepsi hayatlara mal oldular. Ekonomi deseniz, işsizlik rakamlarını katlamaktan, evdeki ekmeği azaltmaktan, kepenkleri hepten kapatmaktan başka çare bırakmadı kimsede. Bükülecek bel bırakmadılar insanda. Evine, barkına uzak kalanlar şifa kaynağı oldular ve tekmelenip bıçaklandılar görevli oldukları hastanelerde. Yine cehaletle savaştığımız ve yer yer kaybettiğimiz bir yıl oldu. Zordu.
Hayır ümitsiz değilim. Bakmayın kırgınlığıma, yorgunluğuma. 2021’den de ümitliyim, insandan da. Noel Baba’dan bile. Neticede kısıtlamalar çerçevesinde de yapabilir yapacağını.
Kendi aramızda usulca eğlenelim olur mu? Yeni yılı beğenirsek daha büyük bir kutlama yaparız ilerde.
Instagram
Twitter
Web