Gelin, kabullenelim. Bazı şeyler kabullenmekle başlar zira: Pek çoğumuz, hayatımızın en enerjik ve verimli yıllarını farkında olmadan çarçur ediyoruz.
Bu ölümcül hata ancak yıllar sonra kafaya dank eder, fakat çoktan iş işten geçmiştir.
Siz de bunların çoğunluğunu sürekli olarak yapıyorsanız, hayatınızı gözden geçirmenin vakti gelmiş gibi görünüyor.
Yeni hiçbir şey olmamasına rağmen, uyurgezer gibi sosyal medya hesaplarınızı kontrol etmek.
Yalnızca dersler, vazifeleri yerine getirmek için bir şeyler yapmak. Asla kendini geliştirmeye kıymet vermeden, yalnızca keyif için yaşamak.
Sürekli bahane üretmekten bahane uzmanı olmak. Yapmanız gereken işleri yapmamak için kusursuz eylemler icat etmek.
Snooze bağımlısı olmak. Asla vaktinde uyanmamak. Her gün yatakta debelenerek geçirdiğiniz vakti muhtemelen ömrünüzün sonunda arayacaksınız.
Geçmiş, bizi biz yapan şey olsa da, geçmiştir. İlerleyebilmektir önemli olan.
Evet belki mecburiyetten, ama bu bir kader değil. Daha iyiye giden yolu örmeye çalışmak ise bir ütopya değil.
Unutmayın, zamanın telafisi yoktur.
Her türlü ıvır zıvıra vakit ayırırken, sağlığınıza doğrudan etki eden beslenme alışkanlıklarını önemsememek.
Kabullenme, beğeni görme ihtiyacından ileri gelen bir korku. Belki de nedeni güvende hissetmemek, kim bilir?
Modern çağın kanseri. Oyun oynamayı şeytanlaştırmıyoruz elbette. Sürekli dikkatinizi gasp eden oyunlardan bahsediyoruz.
İnsanları değiştirmek çok zordur. Ya çabanızdan vazgeçin, ya da o insanlardan...
Belki gelecek, belki gelmeyecek. Ama doğru ve mükemmel olanın da ancak sizinle anlam bulacağını bilin. Mucize aramaktansa, mucize olun.
Gitti artık. Boşuna bekleme istersen ha, dostum.
Mark Zuckerberg her gün üzerime ne giyeceğim diye 20 dakika düşünseydi, bugün belki de Facebook olmayacaktı.
Unutmayın: Sizsiniz, önemli olan.
Gerekirse kıymetli bir yalnızlık ihtimalini bir kez daha düşünün.
Ardından ancak “Eh, aynı” diyebilmek.
ben öleyim o zaman
2den 6ya kadar tam ben gerisi boş.