Evet, doğru duydunuz. Gombe savaşında tek bir insan bile yer almadı.
Çünkü savaş, bir şempanze savaşıydı.
Evet, doğru duydunuz. Gombe savaşında tek bir insan bile yer almadı.
Çünkü savaş, bir şempanze savaşıydı.
Tanzanya’nın Gombe bölgesinde yaşayan şempazelerin alfa erkeği ölünce, grup ikiye ayrıldı: Kasakela ve Kahama.
Daha sonra Gombe şempaneleri üzerine bir kitap çıkaran Goodall’ın yaşadıklarının ne denli travmatik bir deneyim olduğu şu satırlarından anlaşılıyor:
Orada tanık olduğum şeyleri sindirmem yıllar aldı. Gecenin bir yarısında uyandığımda korkunç görüntüler gözümün önüne geliyordu: Satan (maymunlardan biri) avcunu Sniff’in çenesinin altına tutmuş, parçalanmış yüzünden akan kanı içiyor. İyi huyluluğuyla bilinen yaşlı Rodolf iki kiloluk bir kayayı Godi’nin yerde yatan bedeninin üzerine tüm gücüyle fırlatıyor. Jomeo, Dé’nin kalçasından bir parça deriyi koparıyor, Figan, çocukluk kahramanı olan Goliath’ın mahvolmuş bedenine defalarca vuruyor…
İnsanın da tarihi boyunca sıklıkla kendini içinde bulduğu o nahoş deneyim, onları da bulabiliyor.
Şiddetin doğası üzerine daha etraflıca düşünmeliyiz gibi görünüyor...
Siz gelişen teknolojinin, yükselen yaşam standartının insanoğlunu daha üst bir medeniyet seviyesine taşıdığını falan mı düşünüyorsunuz? Savaşlara, açlıklara, iğrenç tecavüz haberlerine bir bakın. Mağara dönemiyle yaşayan insanlarla hala aynı seviyedeyiz bence. Teknolojiye, yüksek standartlara da kanmayın; sonu bir doğal afete bakar.
tur olarak kendimizi doganin disinda ve hatta uzerinde goruluyoruz ama aslinda herseyimizle bir memeli hayvaniz ve cogu zaman aklimizla degil varolustan gelen icgudulerimizle hareket ediyoruz. bu sempaze hikayesinin bizimle bu kadar benzerlik gostermeside bu sebebden. ayni sosyal grubun baris ve sevgi icinde yasayan uyeleri araya husumet ve gruplasma girdiginde savas psikolojisine giriyor ve sonrasinda en uysal sakin bireylerin bile icinden birer canavar cikabiliyor.
kaynak maymunlar cehennemi ...