Şans kapınızı hiç çalmıyor mu? Gökten altın yağsa sizin kafanıza taş mı düşer? İnanın yalnız değiliz. Bu videodan sonra, sayımızın ne kadar çok olduğunu görüp kendimizi biraz olsun iyi hissedebileceğiz.
Şans kapınızı hiç çalmıyor mu? Gökten altın yağsa sizin kafanıza taş mı düşer? İnanın yalnız değiliz. Bu videodan sonra, sayımızın ne kadar çok olduğunu görüp kendimizi biraz olsun iyi hissedebileceğiz.
Size biraz şanstan bahsedeyim; ilkokulda mükemmel bir öğrenciydim, ülke çapında bilgi yarışması şampiyonluklarım vardı, sonra annem ve babam boşandı, babam yurtdışına gitti, annemle beraber şehir değiştirdik, okulum altüst oldu. Liseye gireceğim zaman maddiyattan ötürü dershaneye gidemedim ve o sene LGS gidip OKS gelmişti, ne oluyor lan derken kendimi meslek lisesinde buldum, bilgisayar bölümüne gittim. Bilgisayar - Yazılım olarak girdiğim lisenin 2. yılında müfredat değişti ve Donanım olarak mezun oldum. Liseye Bilgisayar Mühendisi olurum umuduyla gitmiştim sonra bana dediler ki kat sayı var, sen bilgisayar mühendisi olamazsın. Tamam dedik, sonra mezun olduğum yıl kat sayı kalktı, ben de dershaneye yazıldım, sözel çalışmaya başladım öğretmen oluruz diye, senenin tam ortasında mahkeme kararı iptal etti, kat sayı tekrar geldi, sonra tekrar kalktı, sonra yarıya düştü, yarıya düşünce 400 puan almış olmama rağmen hiçbir yeri kazanamadım (şuanda 400 puan ile Ankara içinde en kral öğretmenliği kazanıyorsun). Açıkta kalmayalım diye Tarih bölümü yazdım, hem dedim formasyon alır öğretmen oluruz, üniversiteye başladım formasyon kalktı. Sonra dedim burdan bişey olmayacak memurluğa kasayım, klavyem iyi diye katiplik sınavlarına başvurdum, 186 kelime yazdım (sınır 90 kelime), sonra mülakata gittim, mülakatta bana Atatürk ilkelerini sordular, saydım, en son Laikliği söylediğim için 15 dk sorguya tutuldum, daha sonra bakü ceyhan boru hattının uzunluğu ve Kıbrıs ile Türkiye arasındaki mesafeyi sordular, doğal olarak bilemedim ve elendim. Bu arada 91-92 kelime yazmış insanların mülakata bile girmeden atandığını gördüm. Okul bitti, hiçbir şey olamamışım, bilgisayar ve tarih biliyorum ama mesleğim yok. Geldim bir fabrikada işçi olarak çalışmaya başladım, 4 ay sonra fabrika küçülmeye gitti ve kovuldum, oto yıkama işine girdim, çalıştığım yerin sahibi tutuklandı iş yeri kapandı. Grafikerlik yapmaya başladım, programları bilmeme rağmen belge sahibi olmadığım için ajanslara giremedim, freelance çalıştım, yaklaşık 3 yıl bu şekilde devam ettim, net kazancım olmadığı için biraz da baba parası yedim, 3 yılın sonunda maaliyeye yakalandım ve 24 bin lira ceza yedim. Derken annemin üzerine kredi çekip küçük bir imalathane devraldım, ara malzemeler üretip satıyordum, plastik perçin falan gibi genel plastik ürünler, basit şeyler. İşim iyiydi 1 yılda tüm borçlarımı kapatmıştım, sonra yanımdaki başka imalathane yandı, orası yanınca çevredeki tüm imalathaneleri kontrol ettiler, kullanılamaz raporu verip mühürlediler. Kafayı yedim, üretim makinalarımı sattım, 20 bin lira falan tuttu, o parayı 3 ayda köpek gibi yedim, o pavyon senin bu bar benim harcadım. Şuanda vasıfsız eleman olarak fabrika fabrika dolaşıyorum. Ayrıca bu olayların içerisinde kazanılamayan polislik, astsubaylık sınavları, yapılan trafik kazaları, üzerimden kamyon geçmesi gibi bir çok detay daha var. O yüzden lütfen metrobüste ayakta kalmanın şanssızlık olduğunu söylemeyin, sinirim bozuluyor.
Şu Flash Tv oyunculuklarını bırakın Allah aşkına artık
Çocuk gelişimi öğrencisiydim ben stajımı yaparken çocuk gelişimi öğrencileri staj karşılığında para almıyordu. Geçtiğimiz yıllarda para verilmeye başladı. Eski dönem öğrencileride alıyodu bende başvuru yaptım paramı alabilmek için. Ama alamadım tabi ki, bi seneyle kaçırmışım. Üniversiteyi bitirdiğim sene üniversite harcı kalktı. Ne zaman çok acelem olsa otobüs minibüs 10-15 dakika boyunca gelmiyor, bekleyeceğim süreyide düşünüp erken çıktığımda anında geliyor. Arkadaşlarımla bir restaurant Cafe ye gittiğimde menüde görüp çok sevindiğim bir yiyecek varsa o, o an satılmıyordur (asla şaşmaz) Bi sefer İce Tea yı menüde görünce bi canım çekti anlatamam. Kesin yoktur ama bi umut sipariş ettim. Garson ses etmeden not edip gidince şaşırdım. Hatta gülüp bu şanssızlığımı arkadaşlarıma anlatırken garson gelip 'Malesef İce Tea kalmamış' dedi, yok artık. Masada kahkahalar uçuştu. Allah belamı versin ki tırstım. Ayağımı tersmi basıyorum, uğursuzmuyum neyim anlamıyorum. Bu gidişle abdestsiz yere basmamaya başlayacağım.