Nostaljinin en derinlerine girdik, bir türlü çıkamadık. Bundan yirmi yıl önce yaşadığımız tecrübeleri sizler için derledik, haydi hep beraber hüzne...
Nostaljinin en derinlerine girdik, bir türlü çıkamadık. Bundan yirmi yıl önce yaşadığımız tecrübeleri sizler için derledik, haydi hep beraber hüzne...
Bundan yirmi yıl önce Google yoktu, Wikipedia'nın kurulmasına ise daha üç yıl vardı. Bilgiye ulaşabilmek için hepimizin evinde en az bir takım ansiklopedi bulunuyordu. Temel Britannica, Meydan Larousse, Thema Larousse ve diğerleri...
Gazeteden biriktirdiğimiz kuponlarla aldığımız ansiklopedilerle o kadar çok ödev yaptık ki...
Henüz arama motorlarının olmadığını ve bilgisayarların da bu kadar yaygınlaşmadığını düşündüğümüzde, sosyal medyanın henüz bulunmaması mantıklı elbette. Peki, ne yapıyorduk? Telefon rehberlerinden faydalanıyorduk. En yaygını Altın Rehber'di ve her ilin kendine özel bir telefon rehberi vardı. Epey kalın ve sarı renkte olan bu rehberde kişileri PTT'ye kayıtlı olduğu soyisim ve isimlere göre arıyorduk.
Basılacak herhangi bir tuşu ya da ekranı yok; rakamlar ve bir de şeffaf bir daire var. Nasıl kullanılacak ki bu diyenleri buradan duyuyoruz gerçekten. Çeviriyorsunuz arkadaşlar. Hangi rakamı çevirmek istiyorsanız, parmağınızı o deliğe getirip saat yönünde çeviriyorsunuz. Pratiklikle uzaktan yakından alakası olmasa da güzeldi.
Yakın plandaki bu detay yeni nesil için herhangi bir şey ifade etmeyebilir ama telefon kablosunun kendi kendine kıvrılması bizim neslin en büyük sorunlarından biriydi. Düzeltmeye çalışsan olmazdı, öylece bıraksan aile büyüklerinden biri çemkirirdi. Neyse ki artık bunların da çözümü var.
Birbirimizi nasıl buluyorduk, ne kadar emin oluyorduk bilemiyorum ama bir şekilde buluşmayı başarıyorduk. Evden çıkmadan önce birbirimizi arıyorduk elbette ama cep telefonunun olduğu bugün bile bu iş çok zor...
Şimdi bir düşünün, telefon çalıyor ama kimin aradığını görmüyorsunuz. Arayan kişinin numarasını da görmüyorsunuz, 'Döncem ben sana' diyemezsiniz. Mecburen açardınız işte o telefonu...
Yeni nesil bilmez... 😞
Polifonik konusuna hiç değinmeyelim. 😂
Bundan yirmi yıl önce, cep telefonları yaygınlaşmamış ve kameralı cep telefonları henüz ortaya çıkmamışken filmli fotoğraf makineleriyle fotoğraflarımızı çekerdik. Öyle beş altı tane arka arkaya çekip deneyemezdik de... Fotoğrafları ancak filmi tab ettirmek için fotoğrafçıya verdiğimizde görürdük. Selfie deseniz, çoğunlukla burnumuzu merkez alarak kocaman görünecek şekilde çekerdik. İyi, kötü, güzel, çirkin, artık nasıl çıktıysak öyle kalırdı o fotoğraflar...
Bir de bir şey olur da filmleri kaybederiz diye bu kutulardan çıkaramazdık ki bizim için gerçekten çok gizemli bir şeydi.
Aydınger kağıt üzerindeki yazıları duvara yansıtan ve optimum yansıtma açısı ile görüntü büyüklüğünü bulmaya çalışırken nice öğretmenin kendini kaybetmesine neden olan tepegöz gördüğümüz en teknolojik araçlardan biriydi.
1990'lı yıllarda çocuk olan ve şu sıralar 30'lu yaşlarını yaşayan nesil bilir ki çalışmayan oyun kasetlerine üflenmesi gerekirdi.
İnanması güç ama gerçek...
Dizle vurmak çoğu zaman işe yarardı ama pilin bitmesi başka bir şeydi tabii. Buzdolabına konulurdu ya da ısırılarak yeniden dolaşıma sokulurdu piller. Şimdi nerede böyle tasarruf...
Bundan yirmi yıl önce, evlerde havalı televizyonlar yaygınlaşmamışken tüplü televizyonlar vardı ve tabiri caizse şamar oğlanına dönmüşlerdi.
Bundan yirmi yıl önce karşılaştığınız bu manzara ile kalp krizi geçirebilirdiniz. Aşağıdaki fotoğrafta ispatı... 👇
'No Disc' yazısıyla kahrolan neslimiz kolonyayla CD'leri temizlemeye de çalıştı ama olmadı...
Çözmenin imkansız olduğu bu sorunda bir yardımcı vardı, hatta yeni neslin iki nesne arasındaki ilişkiyi çözemeyeceğine dair iddialar ortaya atılmıştı. 👇
El emeği göz nuru olan ve radyo başında saatlerce bekleyip en sevdiğimiz şarkıyı kaydettiğimiz kasetlerimiz...
1970'li yıllarda walkman, 1980'li yıllarda da taşınabilir CD player icat edildi. 1990'lı yıllarda genel olarak herkese ulaşan bu teknolojiler sayesinde her yerde müzik dinleyebiliyorduk ama bu kocaman aletleri nasıl taşıyorduk ki? Nerede MP3 player'lar, nerede akıllı telefonlar...
Optik mouse'ların yayılmasıyla tamamen ortadan kalkan toplu mouse'lar özellikle oyun oynayanlar için büyük çileydi.
Ne listeler yapardık, MP3 toplamak için ne taklalar atardık... İndirme programlarından yediğimiz virüsler de cabası tabii.
Bundan yirmi yıl önce, henüz fiber optik teknolojisinin adı bile ortada yokken internete girmek ve bir şeyler indirmeye çalışmak çok zordu. Bakınız aşağıdaki madde... 👇
Nice genç yiğit gelen astronomik faturalar yüzünden azar yedi...
Liseliler bilmez tabii...
Oyun olsa da Türkiye'de yaygın olarak fal zannedilen Solitaire efsanesi uzun yıllar eğlencemiz oldu.
Metrelerce faks okunurdu.
Yaşlanmışım, hepsini tecrübe ettik :)
O zamanlar orjinal sega nın bin tane çakma atarisi yapılırdı , pazarlarda bile satılırdı atariyle beraber çok net hatırlıyorum yerini bile . Şimdi bir konsol olmuş 7 8 milyar . Yok mu bir cengaver yapacak çakmasını .
VHS ve Beta kasetler.... Jeton ve telefon kulübeleri.... Fotokopiden önce sarı saman kağıda ispirto ile "tekstir" edilerek çoğaltılırdı... Walkman... Türkçe Sözlük okullarda olmazsa olmazdı... Atlas... ..... ..... ....