Teknoloji gelişti, daha ulaşılabilir hale geldi diyoruz. Kreşteki arkadaşımızı bulup Kars'a trenle gittiğini öğrenebiliyoruz veya teyzemizin Gülben Ergen Yeşim Salkım savaşında seçtiği tarafı öğrenebiliyoruz. Ancak bir şeyi gözden kaçırıyoruz; babayla yapılan telefon görüşmelerinin kısalığı.
kontur yollardi arardim mesgule verirdi dakikalarim bitmesin diye.. saatlerce konuştugumuz olurdu.. kimse anlamasin istedigimizde italyanca konuşurduk.. sesini en son 2 nisan 2015 gunu oglen 1 gibi duydum.. kirayi erken yolla dedim kapatirken.. pazartesi yollarim dedi.. o pazartesi hic gelmedi.. o 20 saniyelerin kiymetini bilin.. o çemkirdiğiniz ihmal ettiğiniz nasil olsa orda bir yerde dediginiz o adamlar oyle bir gidiyor ki.. siz ya sesini unutursam diye diye onunla sohbetlerinizi içinizden tekrarlıyor hale geliyorsunuz.. hadi.. arayin şu adamları hatirim icin.. belki yorum olarak yazarsiniz alta ne konuştuğunuzu...
görünen ihtiyaçlarımızı gidermeyi öğrettiler babalarla, soyut olan, duygusal tüm konuları kapattık biz de onlara... Oyuna girmeye can atıp buna cesaret edemeyen çocuklar gibi geliyo babalar bana... Bu yönüyle bence babalar yalnız...
Babalar ile çocuklar ne paylaşıyorlar ki konuşsunlar? Babalar işten eve gelip yemek yedikten sonra yayılıyor koltuğa. Anneler anlamasa bile en azından dinliyor, babalar onu da yapmıyor, hıhı ile geçiştiriyor. Ne konuşayım onunla yani?