Bir dadının bu sektörde çalışırken deneyimlediklerini sizler için BuzzFeed'den derledik. Hepsi onun ağzından yazıldı.
Bir dadının bu sektörde çalışırken deneyimlediklerini sizler için BuzzFeed'den derledik. Hepsi onun ağzından yazıldı.
Dadılara genellikle önemsiz bir iş yapıyorlarmış gibi davranılıyor. Bu çok garip, çünkü bir insan yavrusuna bakıcılık yapmak çok da basit bir iş değil.
İşverenimize asla 'Aslı Hanım aradı ve daha fazla para teklif etti.' demeyiz. Bu tarz hareketler veli toplantılarında kavga sebebi çünkü.
Bakın bunu inkar edemezsiniz. Çocuğunuz arsız. Yeğeniniz de arsız. Çevrenizdeki herhangi bir çocuk da aynı şekilde! Dinleyin: Önemli değil. Tüm çocuklar arsızdır.
Her ebeveyn çocuğunun bir nevi dahi olduğunu düşünmek ister. Çocuklarının matematikle arasının iyi olmadığını, dil bilgisini yapamadığını vs. söyleyen kişi KESİNLİKLE biz olmayacağız.
Çoğunlukla en azından.
7'de işten çıkıyorsak 7.30'da planımız olduğundan şüpheniz olmasın.
Başka birinin yatak odasına girmek bize çok garip geliyor. Ancak sürekli orada olunca beeeelki arada bir pahalı parfümlere, losyonlara bir göz atabiliyoruz.
Sabahları ebeveynler evden çıkmadan önce geçirdiğimiz 10 dakika hayatımızın en garip 10 dakikası olabilir. Ebeveynleri sevmediğimizden değil, gözlerini üstümüzde hissediyoruz sadece. Bu gayet anlaşılabilir ve kaçınılmaz, ama gerçekten çok stresli.
İlk yardım sertifikamız olduğunu asla iddia etmedik zaten, ancak dürüst olmak gerekirse kimse sormadı da. Acil bir durumda ne yapacağımız konusunda en fazla ebeveynler kadar bilgimiz var, ama önemli değil, ebeveynlerin de ilk yardım sertifikası yok sonuçta!
3 yaşında bir çocuğa mısır gevreği ve abur cubur dışında bir şeyler yedirmenin ne kadar zor olduğunun farkındayız. Gerçekten, ne işe yararsa. Bir şeyler yeyip içtikleri sürece tamamız değil mi?
Ebeveynlerin çocuklarında bıraktığı izleri görüyoruz, kötü alışkanlıklar hep buradan geliyor. Aynı hataları yapmaktan çok korkuyoruz.
Bazen sadece bağırmak işe yarıyor. Mesela tuvalete girdiğimizde çocuklar kapıyı çat diye açınca (her seferinde) ya da başlarını belaya soktuklarında ve tepemiz attığında... Üzgün değiliz.
Okul etkinliklerinde milleti darlayan itici anneye göz deviren başka bir dadıyı gördüğümüz an bir çocuk en sevdiği oyuncağına nasıl tutunuyorsa biz de aynı şekilde. Terapi gibi geliyor.
Onlardan çok şey öğreniyoruz, ancak birkaç yıl içerisinde bizi hatırlamayacaklar bile. Bu çok üzücü.
Ve bunu asla işverenimize çaktırmayacağız.
Biz tamamıyla bir çocuğu hayatta, temiz ve tok tutmak için varız. Ütüyü, temizliği, yemeği ve alışverişi de yapacak pek de vaktimiz yok.
Yapamayız. Bu işi yapamazdık o zaman. Bu iş fazlasıyla sevgi ve yakınlık dolu, aynı zamanda hassas. Eğer özel hayatımızla dadılık arasına sağlıklı sınırlar koymazsak başarılı olamayız.
Çocuklarla aramızdaki ilişkiyi ve kuralları belirlemek için çok çalışıyoruz. Yani ebeveynler bizim dediklerimize zıt düşerse bu tokat gibi çarpıyor.
Hafta sonları oturup saatlerce mesajlaşabiliriz ancak çocuklarla beraberken odaklanmak zorundayız.
Ancak yılbaşı hediyesi, doğum günü kartı veya tatilden bir hediyelik eşya alma inceliğini göstermezseniz biraz kızabiliriz.
En azından onlarla birlikte olduğumuz süre boyunca...
#5 what?
#14 yanlış bence... şimdiye kadar bana bakan teyzelerin hepsini de hatırlıyorum. her ne kadar 4 yaşıma kadar bakan teyzeyi hayal meyal hatırlasam da aklımda yani. :)
Benim annem patronu doğum yaptı ve işe gitti. Bebek annemin elinde büyüdü. Ve bebeğin 40 nı çıkarmamışlar onuda annem çıkardı. :D Kız şuan 15 yaşında :D