Artık çoğumuz eskiden büyüdüğümüz mahallelerde oturmuyoruz. Modern hayat, bizim konforumuzu sağlarken bir yandan da bazı samimiyetleri götürdü. Şimdiki hayatımıza kıyasla o zamanlar yaşadığımız yokluklar bile bizim için birer eğlence unsuruydu. Keşke zamanda yolculuk yapabilsek de arada gidip gelsek büyüdüğümüz zamanki mahallemize. Gidemeyenler için birlikte analım öyleyse...
Yaz gelince annelerimizin, konu komşunun organize olduğu bu temizlik hareketi biz çocuklar için de mükemmel bir eğlenceydi. Çıplak ayakla halının üstünde dolaşmak, hortumla oynamak anneden gelen bir müdahale ile son bulurdu.
Mahallenin en büyük sosyalleşme eylemlerinden bir tanesi. İşin ilginç yanı, kimse kimseye haber vermeden aynı anda aynı yerde olabiliyordu.
En yakın belediye parkında açık havanın tadını çıkartmanın ekonomik yolu buydu. Büyükler çay içerken çocuklar da bir kenarda oyun oynardı.
Çocukların adrenalin dolu eğlencesi, sinek ilaçlama arabalarının arkasından koşmaktı. Sokağın en ucundan görür görmez hepimiz heyecanlanmaya başlardık. Evdekiler de pencereyi kapatmak için salonda adeta depar atardı.
Ne kıymetliydi o cam misketler. Çocuklar tozun toprağın içinde oynarken mutlaka birkaç misket unuturlardı. Ayaklarımız kaç kere miskete basmıştır, kim bilir.
Nerede küçük, boş bir alan varsa orada mutlaka maç yapan çocuklar vardı. Hatta sadece çocuklar değil, mahallenin büyük abileri bile taşlı kalelerde maç yapmıştır.
Kötü gün dostumuz bakkal amcalarımız artık tek tük var. Süpermarketlerin karşısında direnmek onlar için doğal olarak çok zor oldu. Hiçbir market bize veresiye yazmıyor bakkal amca :(
Şimdi bir düşünün bakalım, apartmanınızda oturan kaç kişiyi tanıyorsunuz? Öyle ki, karşı komşumuzun kim olduğunu bile bilmiyoruz bazen.
O zamanları yaşayan bütün çocukların öz güven sahibi olmasında bu eylemin çok önemi var. Düşünsenize, 'müsait değiliz' cevabını duymak da var. Ne olursa olsun ailenin verdiği görevle işin içine duyguları katmadık; gittik geldik.
O zamanlar 'Postacı hiç kötü haber getirmez' diye düşünüyorduk herhalde. Öyle de oluyordu. Arkadaşımızdan, sevdiklerimizinden gelecek mektupları getiren postacı sevilmez mi?
Görüntüsü bile büyüleyiciydi bu macunların. Kimi yerlerde allı ballı olarak da satılırdı.
Not: Ben bir gün bile yiyemedim, annem satıcının içine tükürdüğünü söylerdi çünkü. Para vermemenin bahanesine bakar mısınız?
Kimisi buna 'Ay çok ilkel' dese de mahallenin renk cümbüşü gibi bir şeydi. Üstelik mükemmel bir ortak iş yapma biçimi.
Bunu yapmak acaba ilk kimin aklına geldi? Yokluktan yaratıcılık doğar derler ya, gerçekten doğru. El oğlu Amerikalarda kaykaya binerken, biz kendi üretimimiz olan tornetler yapıyorduk.
Vay be....
#13 Tornet ne ? ilk defa burda duydum. '' Bilyalı '' onun adı :))
25 yıldır aynı gecekondu mahallesinde (kesinlikle aşağılama değil) oturuyorum. 13. Madde hariç hepsini yaptım :) Suriye'liler gelene kadar mahallemiz de herşey güzeldi. Şimdi her yer bebek bezi ve belediyenin verdiği makarna yollara saçılmış :(
En çok halı yıkamayı severdim, bir de dönen salıncağı :)