Çevremde olan her şeyi görebiliyorum, insanların farkındayım; konuşulanları duyabiliyor, koklayabiliyorum.
Bilincim kapalı sanıyorsunuz, farkında değilim sanıyorsunuz ama öyle değil.
Sadece hiçbir şey anlatamıyorum. Çektiğim acıdan kimse haberdar değil.
Ölmek istiyorum…
Sendromdan muzdarip olan hastanın, göz kasları dışında tüm kasları felç olmuştur.
Çünkü hasta kesinlikle hareket edemez, sadece gözlerini oynatabilir. Tüm derdini sadece gözleriyle anlatmaya çalışır.
Acı çekebilir…
Fakat bu deneyimlediği şeylerin hiçbirini anlatamaz.
Herkesin hastayı bilinçsiz bir komadaymış gibi görmesine neden olur, kilitli bırakır…
Düşünsenize, hiçbir şekilde bilincinizin açık olduğunu karşı tarafa belli edemiyorsunuz.
Bitmeyen bir endişe ve korku duygusundan başka bir şey hissedemiyorsunuz…
2009 senesine kadar çevresindekilerin söylediği her şeyin farkında olduğunu doktorlara anlatma olanağını bir türlü bulamamış Houben.
Çoğu zaman birkaç saatlik boşluk anlarında bile sıkılan günümüz insanının, tam 23 sene boyunca hayal kurduğunu düşünsenize…
İşte bu cümlelerle anlatıyor Houben, bitmeyen yıllarını.
'Hakkımda bildikleri şeyin yanlış olduğunu keşfettikleri anı asla unutmayacağım. O gün benim ikinci doğumumdu. Artık bilgisayar vasıtasıyla arkadaşlarımla sohbet etmek, okumak ve hayatın tadını çıkarmak istiyorum' diyor.
Amansız hastalığa yakalandıktan sonra yaşadığı deneyimleri herkesle paylaşmak isteyen bir yazar.
Aklından geçenleri göz kırpmalarının sıklığıyla, harf harf karşıdaki kişiye aktardı ve ölmeden 2 gün önce kitabı basıldı.
Kitap sonradan aynı isimle 2007 yılında sinemaya da uyarlandı.
Şu an için bulunacak gibi de gözükmüyor...
böyle kötü bir hastalık. insan için cehennem..
Kelebek ve Dalgıç okuyun ya da izleyin