Osmanlı'nın son yılları, içerisinde birçok gizem ve soru işaretini barındıran olaylara sahne olmuştur. II. Abdülhamid'in saltanatının ilk yıllarında, kendisine karşı düzenlenen bir ihtilal girişimi olarak Çırağan Olayı ve bu muhalefetin arkasındaki isimlerden birisi olan Ali Suavi de bu gizemlerden birisini teşkil etmektedir.
1839'da Tanzimat Fermanı'nın ilan edildiği tarihlerde İstanbul'da fakir bir ailenin çocuğu olarak doğmuştu. Bu fevkalade imkansızlıklara rağmen kendini yetiştirmeyi başardı. Genç yaşta kâtip olarak bürokrasiye girdi, İlahiyat eğitimini de ilerleterek camilerde vaazlar vermeye başladı. Keskin hitabet yeteneği sayesinde kısa sürede insanların ilgisini çekti ve çevrede adı duyulmaya başladı.
Esasında padişahtan daha çok, sadrazam ve hükumeti eleştiriyorlardı. Şiddet yanlısı değillerdi, daha ziyade halkı bilinçlendirmeyi amaç ediniyorlardı. Fakat bu muhalefet hareketi Ziya Paşa'nın Kıbrıs, Namık Kemal'in Erzurum ve Ali Suavi'nin de Kastamonu'ya yollanmalarına sebep olacaktı. Jön Türk hareketi de 1867'de Paris'e geçen bu kadro etrafında şekillenecektir.
İlk zamanlar padişahın ilgisini kazanmayı başardı. Hatta kısa bir süreliğine Mekteb-i Sultanî (Galatasaray Lisesi) müdürlüğüne getirildi. Fakat karısıyla birlikte okulda kalması ahali tarafından ayıplandı. Hakkında birçok söylenti de çıkınca kısa süre sonra devlet görevinden uzaklaştırıldı. Bu olay onun kızgınlığına sebep olarak daha sert yazılarla muhalefet yapmasına yol açacaktır.
II. Abdülhamid'den evvel birkaç ay saltanatta kalan ve psikiyatrik rahatsızlıkları sonucu tahttan indirilen V. Murad, bu sırada Çırağan Sarayında oturuyordu. 1876 ve 77'de iki defa saraydan kaçırılıp yeniden tahta çıkarılmak istendi. Hatta bu girişimlerin birinde şahıslar kadın kılığına girerek gizlenmişlerdi. Ali Suavi, üçüncü girişimin başında bulunacaktı ve bunu gazetedeki köşesinden de ima etti.
Çırağan Sarayının etrafında çeşitli kıpırdanmalar başlamıştı bile. Üsküdar'da oturan Ali Suavi de kayıkla saraya yanaşarak karaya çıktı. Sayıları tam olarak bilinmiyorsa da yaklaşık 300 kişilik bir grupla etraf sarılarak içeriye hücum edildi. Bu ani hareketle birlikte saraydaki muhafızlarla çatışmalar başladı.
Bu sırada Ali Suavi tam da V. Murad'ın koluna girmiş vaziyette onu saraydan çıkartmak üzereydi. Bunu gören Hasan Ağa hemen o yöne hareketlenerek Ali Suavi'nin üstüne atıldı ve elindeki kalın sopayla defalarca kafasına vurarak onun ölümüne sebep verdi. İhtilalin kumandanı durumundaki Ali Suavi ölünce diğer isyancılar da dağılmıştı. Fakat bu kanlı olaylara şahit olması, zaten bozuk olan V. Murad'ın akli dengesinin bir nebze daha kötüleşmesine sebep olacaktı.
Amcası Abdülaziz'in ihtilalle tahttan indirilip birkaç gün sonra da gizemli ölümüne şahit olan Abdülhamid, abisinin defalarca saraydan kaçırılma teşebbüsleriyle birlikte daha da şüpheci bir hal alacaktır. Sert bir yönetim uygulamasında kendi mizacının yanı sıra, saltanatını tehlikeye atan bu tip olaylara karşı önlem almak isteği de yatmaktadır.
hıyarın biriymiş kısacası, batının zırvalarıyla aklını doldurmuş, biride gelip o aklının dışındaki kafatasını patlatmış konu kapanmış
Ne demişti abdülhamid, "bana evhamlı diyorlarmış desinler ben sadece gafil değilim."
V.murad tahta çıksa ne çıkmasa ne hakikaten Abdülhamid dışında alternatifi yokmuş imparatorluğun.