'Gerçek mi?'
'Gerçek mi?'
Şimdiye kadar duyduğum en deli, en yürek titreten, en gönül karıştıran kahkahasını koyuverdi Şeytan.
'Ey insanoğlu sen, her akşam şu dua ile yat en iyisi. Yar bana bir rüya ve her sabah yine aynı dua ile uyan'
Ve birdenbire kesip alaycı kahkahalarını gözlerini çevirdi yüreğime, buz gibi bir sesle ekledi:
'En büyük uyuşturucu gerçekçiliktir.'
Çünkü hep kazandırıyorum, üstelik benimle yapılan bütün işlerde kazancınız peşin ödenir...
Bilin ki yalanları en çabuk fark eden yalancılardır. Bir işi en iyi uygulayıcıları bilir. Bu yüzden yalanları derhal sezenleri pek masum saymayın. Zarif bir şekilde aldanmayı bilmek ve yeri geldiğinde kanmak, hem daha üstün bir hüner ve hem daha yüksek bir erdemdir.
Küçüğü her zaman daha büyüğünü gizlemek için itiraf ettiniz.
İş adamları çalışarak kaybettikleri hayatın bütün lezzetlerini, çalışarak kazandıklarıyla bir gün tekrar satın alabilecekleri umuduyla çalışırlar. İşte bu yüzden toplumun en uyanık geçinen enayileridirler.
-Ne kadar hırslı bir çocuk. Çok zengin olacak.
-Vah vah! Desene hep fakir kalacak.
Kapitalizmin başardığı tek gerçek eşitlikte, kaderin cilvesine bakın aynı komünizmdeki gibi oldu. Sefalette eşitlik.
Kendi seçmediğim bir yerde, kendi seçmediğim bir zamanda, kendi seçmediğim bir işte kendi seçmediğim bir süratte, kendi seçmediğim insanlarla muhakkak bir amirin sıkı gözetimi altında direktif alarak, bütün o çocukça ceza ve ödül sistemleri ile ruhumu, bedenimi ve aklımı meşgul etmek...
Fiziksel olarak en pis işlerde çalışanlara en düşük ücretler ödenir. Ruhen en pis işlerde çalışanlara ise en yüksek…
Yirminci yüzyılın ilk yarısı pisi pisine ölmekle geçirdiniz... İkinci yarısı ise boşu boşuna çalışmakla.
Zaman nakit değildir. Öyle olsaydı çarşıda, pazarda satılırdı.
Ama nakit zamandır. Kazandığımız ve harcadığımız her liranın arkasında, onun uğrunda harcanılan hayatımız vardır. Çarşıdaki her mal ve pazardaki her hizmetin temel ölçüsü, o mal ve hizmet yaratılırken harcanan yaşam süreleridir. Nakit, o yaşam sürelerine biçtiğimiz değerdir. Ve her şey böyle ölçülünce hayat denilen mucize ne kadar ucuza gider...
Mutluluk üzerine düşünmek, hele mutluluk için çabalamak kimseyi mutlu etmez, mutluluk her şeyden önce mutluluğu unutmaktır.
Yunanca’daki mutluluk (eudaimonia) sözcüğünün içinde şeytan (daimon) gizlidir. Bu bir tesadüf mü yoksa bu olağan üstü insanların bilgeliklerinin yeni bir zirvesi mi? Eski Yunanlılar için Şeytan, bize doğru yolu gösteren iç sesimize verdiğimiz isimdir. Eğer Yunanca mutlu olmak istiyorsanız Şeytan'ı işin içine katmalısın...
İşte size hayatın en büyük öğretmenleri;
Doğa
Acı
Aşk
Çocuklar
İksirler
Haz
Yaşamakla bir işe yarıyor olabilirsiniz,
Ama hiçbir işe yaramıyor da olabilirsiniz,
Rastgele bir evrenin, kazara bir dünyasında, nafile bir nefes.Sen soruların en büyüğü değilsin...
Hayır sen soru bile değilsin.
İşin gerçeği sen;
Bambaşka sorulara verilmiş alelade bir cevapsın,
Onun bunun bahanesisin.
“Keyifli Bir Keder”… Sadi’nin, Ömer Hayyam’ın, Osmanlı’nın, Yahya Kemal’in size cevabı budur. Hayatın anlamsızlığı son iki yüz yılda keşfetmiş olan Batı’nın cevabı ise “Kasvetli Bir Istıraptır”: Schoppenhauer, Kierkeggard, Sartre, Camus ve Heideggeer. Onların karanlık iç sıkıntılarını ne esralı cigaralar, ne gılmanlar, ne de portakal bahçelerinin üzerine doğan mehtap dağıtabilir.
-Bilmiyorum
-Demek ki bilgesin.
-Anlamıyorum
-Üstelik arifsin
-Aldırmıyorum da!
-Dahası ermişsin.
Nazik olun ve her zaman terbiyeli konuşun. Bu alemde nezaket ile yapamayacağınız hiçbir kötülük yoktur.
Çünkü;
“Tarihte kötü, hiç bu çağdaki kadar nazik olmamıştı”
O kadar ciddiye alarak oynamalısın ki bu oyunu, her şeyin palavra olduğunu bildiğini kimse sezmesin. O kadar hafife alarak oynamalısın ki bütün bu palavraları, işin ciddiyetini bildiğini kimse bilmesin...
Cennetten kovulduğunuz da Tanrı size hem hatıra hem de yolluk olsun diye sadece üç şey veri: Biri haz, diğeri neşe, sonuncusu da dans. Gerisini; ayrılığı ve hastalığı, acıyı ve kaderi, can sıkıntısı ve hepsi birbirinden boş ümitleri hep burada buldunuz. İşte bu yüzden en doğru felsefelerin temeli neşe, sevinç, coşku ve hevestir. Kahkahalar ise yapı taşları...
Şöhret rüşvet gibidir. Kimse elini açıp istemez. Yan cebine usulca konulsun yeter. Başkalarının şöhretine gıcık oluyorsunuz. Çünkü sizin onlara bedavadan verdiğimiz bir değerin havasını yine size atıyorlar...
Çocukluk olmasa hayatı gerçekten çekemezdiniz.
Gençlikte iffet, ihtiyarlıkta pişmanlıktır. Çünkü gençliğin rövanşı yoktur. İşte böyle fısıldıyorum kulağına...
Aşk…
Yüzme bilmeden sizi attıkları deniz...
Aşk, kısmetle gelse raslantılarla başlasa da,
Aşıkların seçimidir yine de…
Aşklarının kaderi.
Büyük bir aşk; büyük endişeler, büyük korkular, büyük ihanetler, büyük kinler ve büyük acılarla yoldaşlık eder. Büyük bir aşkın hiçbir tarafı küçük kalamaz. Ona göre!
Büyük bir aşk için ödeyeceğimiz bütün bedellere katlanılır.
Çünkü böyle bir aşkı hiç yaşamamış olmanın getireceği yaşam fakirliği çok daha katlanılmazdır.
Tehlikeli bir ihanet oyununa başlayanlar sanırlar ki sadece kaybederlerse bir bedel ödeyecekler. Halbuki tehlikeli oyunların ters bir kuralı vardır: Kazananlar her zaman kaybedenlerden daha çok bedel öder.
Tehlikeli oyunları cazip kılan şey; bedellerin asla peşin istenmemesidir. Kader, verdiği hazza kıyasla en fahiş bedeli işte bu yüzden ihanet oyuncularından talep eder. Ve oyuncular en ağır senetleri çarçabuk imzalar ve atlarlar.
“Sen beni sevdiğin için sana sadık değilim ben. Ben seni sevdiğim, sadece seni istediğim için sana sadığım.”
Unutmak değil, çünkü bu mümkün değildir ama hatırlamamaya çalışmak, işte bu hayatta erken kazanılması gereken iyi bir meziyettir...
İhanetleri kimse unutmaz. Kimi hatırına getirir. Kimi hatıra getirmez; getirenler mutsuz olurlar o kadar.
İtiraf ediyorsunuz. Neden mi?
Çünkü siz de aynı suçu işlediniz...
Affettiniz. Neden mi?
Çünkü siz de aynı suçu işleyebilirdiniz.
Unuttunuz. Neden mi?
Çünkü siz de aynı suçu işleyeceksiniz…
Kimse eşit doğmaz, ama herkes eşit ölür. İşte o yüzden ölüm acı bir son değildir. Hayatımızın yegane adil başlangıcı ve biricik fırsat eşitliğidir...
En büyük uyuşturucu körü körüne sorgulamadan kendi gerçeğine inanmaktır…
İşte böyle fısıldadı Şeytan...