Nedendir bilmem ama paylaştığım bu özel anımın, bir yanda Leman Sam’dan Gönül adlı şarkının dinlenerek okunmasını rica ediyorum.
Nedendir bilmem ama paylaştığım bu özel anımın, bir yanda Leman Sam’dan Gönül adlı şarkının dinlenerek okunmasını rica ediyorum.
Şarkı söylemek benim için meditatif bir şey. Hiçbir şey şarkı söylerken ve dinlerken beni mutlu ettiği kadar mutlu etmiyor hayatta. Söylerken yaşıyorum şarkıları diyebilirim ki zaten bu sayede kendi bestelerim ve sesimin kalplere dokunma şansı oluyor.
Dedim ya, çok küçük yaşlarda başladı her şey. Hatta doğumumla birlikte başlamış bir süreç olduğunu düşünüyorum şarkıcılıkla alakalı kaderimin. Ben nefessiz doğan yani bir nevi ölü doğan bir bebekmişim. Doğum gerçekleştiği an doktorlar panik halinde solunum cihazına bağlayarak tekrardan geri dönmemi sağlamışlar ve bence nefes almadan, ağlamadan doğup, sonrasında ise nefesimi sesimi insanlara şarkılarımla duyurmaya yönelmiş olmam bence o esnada Tanrı ile yaptığım son dakika görüşmesinde kendisinin bana “Git ve üzerine düşeni yap oğul…” deme şekliydi diye düşünüyorum. Hayatımda şarkı söylediğim anlarımın haricinde hafızamda yer etmiş çok anım yok aslında… Pardon! Pardon! Bir de aşık olduğum zamanların haricinde....
Hayatımda en büyük aşklarımla müzik sayesinde tanıştım. Bu da bana Tanrı’nın “Hayatın cilvelerini de öğren ve üret oğul…” deme şekliydi kanımca. Tabii ki imkânsız diye bir aşk olsa dahi, ömürlük diye bir aşk yok. Bu sebeple tükendim de tüketim de bu aşkları yaşarken… Tükettiklerim kadar ürettim. Tükettikçe üretmeyi de öğrendim. Henüz aşkın ne olduğunu dahi bilmezken, apansız çıkan aşklar oldu karşıma. Ben daha karnımdaki ağrıların nedenini anlamaya çalışırken, o esnada uçup gidiverdi ilk aşkım. Zor olan ise, tam karın ağrılarımın nedenini anladığım an bu sefer de yeni bir dert türedi başımda.
Onunla olmayı öğrenmiştim fakat onsuz kalmayı yeni tecrübe edecektim... Bu, kimse için kolay değildi elbette ve benim gibi duygularıyla yaşayan biri için de çok ama çok zor bir süreç oldu.
Aşk'a tövbe ettiğim zamanlar da oldu. Aşk yaşamak isteyen ve benim için belki de doğru insan da olan çoğu kişiyi arkadaşım kabul ettim her daim. Çünkü aşkın itişip, kakışmak ve imkansızlığa yakın ilkel bir cazibesi vardı doğasında. İşte tam da bu cazibede ama bir o kadar da imkânsız olan, henüz toprağa gömemediğim hayali bir aşkım vardı benim de içimde.
Zaten aşk dediğimiz şey bir hayalden ibaret değil mi? İnsan karşısındakini olduğu gibi değil de görmek istediği gibi görüyor. Ona kendi hayatında olmasını istediği bir rol biçiyor ve bunun adına da aşk diyor. Gözündeki perde kalkınca da işte o tılsım gidiyor ve alışkanlıklar başlıyor. Bu sebeple hep derim ki;
Aşk ilk başladığında ilginç bir kimya, bittiğinde ise ‘’O kim ya!’’dan ibarettir. :)
Aşk konusunda, sosyal ağlarla alakalı hep ön yargılarım vardı ve ben insanların internet üzerinden aşk yaşamalarını algılamakta hep güçlük çeken biriydim. Hayatımda benimle ilgili, hiç yaşamadığım ilişkiler ve yaşam tarzlarıyla alakalı, mesleğim gereği benimle uğraşan ve bir şekilde iftirada bulunan insanlar oldu ve hala olmakta. İlk tanınmaya başladığımda bu iftiraları okuyup okuyup ağlıyordum fakat sonra bunların bu işin cilveleri olduğunu kanıksadığım andan itibaren hiç üzerinde durmamaya başladım. Kafamda bir şeyleri çözdükten sonra daha rahat bir hayat yaşamaya başladım. Değer verdiğin insanların görüşlerini dinle, mantıklı olanları seç ama genele kulaklarını tıka. Çünkü insanlar senin sadece kim olduğunu bilirler. Hikayeni asla bilemezler. Tanrıya şükür, bugüne kadar ailemin kafasını önüne eğdireceğim ya da insanlara kötü örnek teşkil edebilecek, adıma zarar getirecek bir hayatım da olmadı asla.
Bu endişeleri kafasında çözmüş ve mesleğine kendine adamış biri olarak, aşka çok uzak kaldığım bir anda karşıma tesadüfen çıkan biri ile hayatımın hem en mutlu hem de en zorlu dönemini yaşadım. Dediğim gibi sosyal ağlardan ilişki yaşamak bana çok ama çok uzaktı. Kaldı ki, tanınmış biri olarak beni mesleğimle ya da beğenileriyle alakalı ekleyen ya da sebebi her ne olursa olsun bir şekilde takibe almış olan insanlarla alakalı ilişkimin sanatçı-seven ilişkinin önüne geçmesini asla doğru ve yerli yerinde bulmuyordum fakat bir gün bana bu düşüncemi tamamen alt üst ettirecek biri ile tanıştım. İlk başta mesleğim, sesimle alakalı sohbet ederken bu diyalog biraz daha öteye geçti ve kendimi bir aşka düşmüş halde buldum.
Onun hayatıyla ilgili bazı çekinceleri olduğu için sadece bir sosyal paylaşım sitesi üzerinden sohbetimiz devam etmekte ve başka herhangi bir araç kullanmamaktaydık. Düşünsenize, ne telefon, ne kamera görüntüsü… Hiç bir şey yok! Sesini duymadığım, yüzünü sadece fotoğraflarından bildiğim birine sırılsıklam âşık olmuştum. Halbuki birkaç ay önce, buna benzer bir olay yaşayan arkadaşıma dikkatli olmasıyla ilgili akıl verirken o an aynı durumu ben yaşıyordum. İnsan, çemberin içindeyken çemberin dışına çıkıp kendine bakamıyor çünkü. Nedense o an senin yaşadığın gerçek, senin yaşadığın kusursuz, senin yaşadığın gerçek aşk! oluyor.
Fiziksel temas haricinde resmen bir aşkı paylaşmaya başlamıştık. Dokunmadan, öpmeden, elini bile tutmadan, insanın şarkıları, filmi, replikleri, unutamadığı anıları olur mu? Oluyor, maalesef ki oluyor… Bu, sizin ya gerçekten aşık olmaya ihtiyacınız olmasından ya da o an için bir boşluğa düşüp basiretinizin bağlanmasından ötürü oluyor. Ve ben, aşık olduğumda inanılmaz tutkulu bir adam haline geliyorum…
O dönem kendisinin özel olarak addettiği durumundan dolayı buluşmak için bana vermiş olduğu dört ay sonraki randevu için deli gibi, bir umutla yaşadım.
Aşkını kendimce en iyi anlatan ve insanın içini delip geçen şarkılar yazdım ona...Spor yaptım her gün ama her gün ve iki ayda AŞK’ın bana verdiği güçle on iki kilo verdim…
Her şey onun içindi… Bütün dünya onun etrafında dönüyordu. Herkesin yüzü ona benziyor ve bütün şarkılar ise onunla beni anlatıyordu. İnsan görmediği, elini tutmadığı, öpmediği birini böyle delice sevebilir mi? Bal gibi sever… Hem de öyle çok sever ki!
Şarkımız bile vardı sevdiceğimle. Leman Sam’dan ‘’Aşkımdan Vazgeçme’’… Bana söylediği her şeyde, verdiği dört ay sonraki randevuda bile bunun bir aldatmaca olduğuyla alakalı sürekli şeytan dürtüyordu aslında ve içten içe biliyordum her şeyi ama benim o dönem ihtiyacım olmayan tek şey o şeytanın dürtmesiydi. O beni çok seviyor ve ben de ona tapıyordum. Bundan başka bir gerçeğin olmasını asla ama asla istemiyordum. Daha erken buluşmayı arzu etme ısrarımla alakalı ara sıra çok büyük kavgalarımız bile oluyordu ama hep bahanesi hazırdı ve bana bunu kabul etmekten başka hiçbir seçenek kalmıyordu…
Biliyordum ve kendime defalarca “Salaksın sen! Resmen kandırılıyorsun. Bunu kendine nasıl yapabiliyorsun?” diye soruyordum… Ama zaten aşkta neyin mantığı aranıyor ki? Aşk mantıklı bir şey olsa yaşanmaz ki zaten. Hangi aklı selim kişi kendine bile bile acı çektirir? Günler birbirini kovalarken Leman ‘çığım “Aşkımdan vazgeçme, Gönül, Rüzgâr…” diyor, bense her gün ağlıyor ama her gün ona bir gün daha yaklaşmış olmanın ümidiyle yaşıyordum. Hem de hayatımda ilk defa bu denli bir tutkuyla…
-'Her şey bitti.'
-'Neden? Nasıl? Bitemez! Ben sana aşığım. Sensiz yaşayamam!'
Karşılığında ise tek kelime…
-'Bitti!'
Dört ay şarkılara sarıp, sarmalayarak sakladığım sevgilim, hayallerimde büstünü kurduğum aşkım ellerimden uçup gidiyordu. Kendime gelemedim uzunca bir süre. Çok ama çok ağladım.
- “Telefonunu ver arayacağım” dedim.
Bir telefon verdi, aradım ilk kez. Ama gel gör ki, o telefona cevap veren benim aşkım değildi. Ayrılırken bile salak yerine koymayı başarmıştı. Dediğim gibi telefondaki kişi o değildi. Öyle biri yoktu orada ve zaten hiç de olmamıştı….
Olsun, her şeyiyle kabul etmeye razıydım. Yalan da söylese, oyun da oynasa kabuldü. Yeter ki o yanımda olsaydı. Hayır! Bitmişti her şey. O an yıkılan dünyamın şarkısı ise ‘’Gökyüzünde yalnız gezen yıldızlar’’ olmuştu sadece. Bir yandan Leman, “Aşkımdan vazgeçme” derken, diğer yandan Zeki Paşa “Gökyüzünde yalnız gezen yıldızlar” ile kanayan yarama bıçak sokup, bıçağı içimde döndürüyordu resmen.
Bana doğumumda el uzatan Tanrım öyle yüce ki, dört ay boyunca görmediğim sevgilimi, arabamla seyir halindeyken sürekli uğrak yerim olan bir mekâna girerken gördüm ayrılığımızın birinci haftasında. Frene nasıl bastığımı ve içeri nasıl girdiğimi hatırlamıyorum bile fakat hınca hınç dolu olan mekânda sadece gözlerinin içine bakabildim ama o kafasını çevirip başka yere geçti. Hiçbir şey ama hiçbir şey söyleyemedim. Dört ay boyunca yaşadığım yalan ya da gerçek aşkın hesabını
soramadım ondan ve bu hesabı kendi başıma ödemek vardı kaderimde ne yazık ki…
Zamanında iki kişilik rezerve edilmiş bu aşkın adisyonunda sadece benim adım doğru yazıyordu. Sonradan öğrendim ki, dört ay adına bile bakmanın bana mutluluk verdiği kişinin adı bile o değilmiş meğerse ama öyle eminim ki, öyle biri vardı ve ben
ona aşık olmuştum. Yeni bir ad yeni bir gerçek demekti ve ben onunla yaşamış olduğum, onun bana yaratmış olduğu gerçekten başka hiçbir gerçeği istemiyordum. Hayalimde onu yaşatmaya devam ederken bedensel sağlığım dahil hayatımda birçok şey yerle yeksan olmaya başlamıştı ve benim bu durumundan ne yapıp edip çıkmam gerekiyordu. Zor oldu ama çıktım da seneler sonrasında.
İşte insanların son dönemde nasıl oldu böyle diye merak ettiği kiloları da bu sayede aldım. Biz sanatçılar ay gibiyiz etrafı aydınlatıyoruz ama yine tıpkı ay gibi kimseye göstermediğimiz karanlık bir yüzümüz de var ki, işte tüm bestelerin, güftelerin ve yaratımların demlendiği yer o karanlık bölge…
Artık tüm deneyimleri yaşamın bir cilvesi ve acımasız ama sağlam öğretmenleri olarak kabul ediyorum. İşime yine dört elle sarıldım. Besteliyorum, yazıyorum, çiziyorum ve de öğretiyorum bir yandan. Hayata bakış açım daha da değişti ve gelişti. Herkesin şüphesiz oynaması gerektiği rolü üstlendiği bilincindeyim ve hayatı aktığı gibi karşılıyorum. O döneme dair aldığım kilolar ile alakalı soru soran arkadaşlarıma ya da sevenlerime ise hep bir bahanem vardı ama asıl içimden geçip de yekten zikredemediğim şey;
Okyanusta yaşayan deli bir erkek denizatıydım ve 4 aylık hamileydim.
Öyle bir yarım bırakılıyor ki bazen,sonra cehennemi yaşıyorsunuz ve cehennemi yaşatıyorsunuz.Dünyanız alınıyor elinizden, her şeyiniz...sonra bir bakıyorsunuz ki gerçekte hiçbir şeyiniz zaten yokmuş.Bunu biliyorum ben...dilimle önce lanetler yağdırıp sonra mutlu olsun derken kalbin nasıl ah ettiğini...sevgiye dair evlat kaybetmek kadar büyük bir acıdır belki de bu...yaşamayan bilemez... Çivi çiviyi her zaman sökemez...O yumru var ya boğazınıza takılı kalan...he işte öldüğünüzde yutkunursunuz ancak onu...