Artık uyaran sayısının haddinden fazla olduğu bir dünyada yaşıyoruz ve hepimizin ilgilenmesi gereken, halletmesi gereken o kadar fazla iş, olması gereken o kadar fazla 'şey' var ki; bir yerde duvara tosladığımızı hissedebiliyoruz... Ama bu içerikte bu durumun neden ya da nasıl yaşandığını anlatmayacağız. Yetersizlik hissi yaşayanlar zaten kendini biliyor. Fakat belki şu 12 şeyi bilmiyor olabilirler:
Not: Bunlar bir garip editörün görüşleridir ve bilimsel bir dayanakları yoktur...
Dünyada milyarlarca insanı her sabah yataklarından kaldıran bir arzu var. Koşturmamız lazım çünkü o günü es geçersek geride kalmış olacağız, yarışı kaybedeceğiz, istediğimiz insan olamayacağız. Peki bu arzumuz gerçekleşebilir bir şey mi? 'İşte olmak istediğim insan oldum.' deyip duracağımız bir yer var mı? Bu kadar insan hala koşturmakta olduğuna göre...
İnsanların kendilerini dışarıya daima güçlü göstermeleri, gerçekten güçlü oldukları anlamına gelmez. Sadece biz değil, herkes eksiklikleriyle birlikte yaşar.
İnsan kendi sahip olduğu yetenek ve becerilere çok çabuk alışıp daima daha fazlasının peşinde koştuğu için kendinin farkına varamayabiliyor. Ama asıl mesele şu ki, hepimiz yeterince iyiyiz.
Yetersizlik hissi insanın yakasını bırakmadığı sürece kazanılan başarılar da bize her zaman anlamsız geliyor. Sonuçta keyfini çıkaramadıkça kazanmanın anlamı nedir ki?
'Vay o onu yapmış, bu bunu giymiş, şunun çocuğu şöyle başarılıymış.' gibi cümleleri duyduğumuzda, herkesin elde ettiği her şeyi kendimizde toplamak istiyoruz ve kafamızın içinde sonu gelmeyen karşılaştırmalar yapmaya, kıskanmaya, pişmanlık duymaya başlıyoruz. Madem konu bir şeyler başarmak, karşılaştırmalar bizim en büyük zaman kaybımız a dostlar...
Başarısız olalım, bazen rezil olalım, yerin dibine girip bir daha çıkmamak isteyelim nedir ki? Evet bir süre kötü hissettirir fakat denemeden başarmak da mümkün değildir...
Hayatta risk alın. Çünkü bir şeyi başarmayı denediğimizde %50 gibi bir şansımız varken, başaramayacağımızı düşünüp hiç kalkışmadığımızda ihtimal direkt 0'a düşer...
Hep en çok kendimizi yargılarız, en çok kendimizi küçümseriz. Bize öğretilmiş dünya, kazanma ya da kaybetme dünyasıdır. Yarışı ömür boyu bırakamayız çünkü bırakmamamız gerektiğini düşünürüz. E kardeşim biz ne ara mutlu olucaz o zaman?
Hayattaki en büyük hedefimize de ulaşsak yine de yetersiz hissedebiliriz dostlar. Çünkü bu his dış dünyada değil, sadece bizim içimizde yaşamını sürdürüyor...
İnsanlar kendi sahip oldukları yetersizlik hissini bizim üstümüze yansıtabilir ve içten içe bununla tatmin olabilirler. Bunu kimi zaman kendimiz de yaparız, olur yani normaldir. Ama herkesin de bakış açısı kendinedir sevgili okuyucu. Peki sizin kendinize bakış açınız nasıl?
Yok valla bu boş sözlerle beni teselli edemezsiniz. Neyin ne olduğunu bilmiyo muyum ben? Kendimi de biliyorum her şeyi de biliyorum. Bardak hala boş :(
Benim bardağım bile yok artık. Ben her gün evde yatan biriyim amk.
Hangi bardak?