Çok tatlılar, çok masumlar, ve yürekleri çok temiz. Aklınız unutsa da kalbiniz o anıları asla unutmaz. Yaşayacağınız yıllar size inşallah güzel anlar gösterir. Hiç olmadığınız kadar mutlu olursunuz, unutmayacağınız binlerce anı biriktirirsiniz.
Allah hepsine acil şifalar versin. ama en çok da onlarla ilgilenen eşlerine, evlatlarına, damat/gelinlerine, yaşı yetiyorsa torunlarına, bakıcılarına sabır ve güç kuvvet versin. hastalık ilerledikçe hem bedensel hem de psikolojik olarak zorluyor. annemler 4 kız kardeş, 16-17 sene hem kendileri hem de babam ve eniştelerim anneanneme baktılar. dedem hastalığın ilk yıllarında annemler çalıştıkları ve torunlar küçük olduğu için kendi ilgileniyordu. adamcağız 70 yaşından sonra yemek yapmayı, çamaşır/bulaşık yıkamayı, temizlik yapmayı öğrendi ki kendisi de kalp ve şeker rahatsızlıklarıyla boğuşmasına rağmen hiç gocunmadı bundan. bir kaç sene sonra haliyle güç yetiremedi ve vefat etti. hastalığın orta ve son safhalarındaki zorlukları anne/babam ve teyze/eniştelerim el birliğiyle yaşadılar. büyüdükçe biz de az çok yardımcı olduk. ancak bu kadar insana rağmen yine de çok zordu.
ailenizde alzheimer olan varsa gözünüzü korkutmak istemem. ancak “kendi kendine evde oturuyor yemeğini yiyip suyunu içiyor” demeyip hazırlıklı olun. doktorunuzdan ve alzheimer derneği gibi yerlerden detaylı bilgiler alıp diğer ailelerin tecrübelerini dinleyin. yardım almaktan asla çekinmeyin. anıları yitirmek sadece ilk safhası. maalesef hastalar yıllar içerisinde bedensel kontrollerini tamamen yitiriyorlar. bir bakıyorsun evin içinde oradan oraya gezerken hep oturur/yatar olmuş. bir kaç yıl sonra yatarken sağdan sola dönemez olmuş. öyle ki yatmaktan sırtında yaralar çıkmaya başlamış(bunu önleyen özel yataklar var muhakkak alın). kişisel ihtiyaçlarının her safhasında yardıma muhtaç hale geliyor, yemeği yemek için kaşık tutamıyor, bir noktadan sonra çiğnerken hatta yutarken bile zorlanıyorlar. eğer uzun süre yaşayabilirlerse vefatları da genelde boğaza kaçan yemek/sıvılardan ya da bu gibi nefes zorluklarından oluyor. anneannem gibi öğle uykusuna yatırıyorsun bir daha kaldıramıyorsun.
Çok tatlılar, çok masumlar, ve yürekleri çok temiz. Aklınız unutsa da kalbiniz o anıları asla unutmaz. Yaşayacağınız yıllar size inşallah güzel anlar gösterir. Hiç olmadığınız kadar mutlu olursunuz, unutmayacağınız binlerce anı biriktirirsiniz.
onedio ilk defa bir sosyal sorumluluk projesini gerçekleştirmiş. devamını ve devamlı olmasını dilerim.
Allah hepsine acil şifalar versin. ama en çok da onlarla ilgilenen eşlerine, evlatlarına, damat/gelinlerine, yaşı yetiyorsa torunlarına, bakıcılarına sabır ve güç kuvvet versin. hastalık ilerledikçe hem bedensel hem de psikolojik olarak zorluyor. annemler 4 kız kardeş, 16-17 sene hem kendileri hem de babam ve eniştelerim anneanneme baktılar. dedem hastalığın ilk yıllarında annemler çalıştıkları ve torunlar küçük olduğu için kendi ilgileniyordu. adamcağız 70 yaşından sonra yemek yapmayı, çamaşır/bulaşık yıkamayı, temizlik yapmayı öğrendi ki kendisi de kalp ve şeker rahatsızlıklarıyla boğuşmasına rağmen hiç gocunmadı bundan. bir kaç sene sonra haliyle güç yetiremedi ve vefat etti. hastalığın orta ve son safhalarındaki zorlukları anne/babam ve teyze/eniştelerim el birliğiyle yaşadılar. büyüdükçe biz de az çok yardımcı olduk. ancak bu kadar insana rağmen yine de çok zordu.