Leş yiyiciler olarak bildiğimiz akbabaların nesli tehlike altında. Akbabaların sayısı azaldığında, kargalar, sıçan ve köpeklerin sayısında patlama yaşanabilir. Bu nüfus değişimleri besin ağındaki dengeleri bozabilir. Bu da kuduz gibi hastalıkların artmasına sebep olabilir. Tehlike altındaki bu türü daha yakından tanıyalım ve onları koruyalım!
Akbabaların tüysüz bir baş ve boyunları vardır. Leşle beslendikleri için, besinlerinde hastalık yapıcı birçok parazit ve bakteri bulunur. Eğer tüylü bir kafa yapısı olsaydı bu parazitler tüylerin içinde konak yapıp, enfeksiyona sebep olabilirdi. Kafalarının böyle olması sağlıklı kalmalarını sağlıyor. Bulaşan parazitler de Güneş ışınları tarafından öldürülüyor. Bunun dışında kuvvetli mide asitleri (pH=1) de bu hastalıklardan koruyor.
Ilık iklimlerde yaşadıkları için, çok sıcak havalarda buharlaşma yoluyla onları soğutmak için, ayaklarına tuvaletlerini yaparlar. Bu aynı zamanda, ayaklar üzerinde bakteri veya parazit varsa onları da öldürmesini sağlar.
Tehdit unsuru bir durumla karşılaştıklarında, vücut ağırlıklarını hafifletip kolay kaçabilmek için kusuyorlar. Kusma davranışının aynı zamanda diğer yırtıcıları caydırmak için bir savunma mekanizması olduğu düşünülüyor. Eğer besin tam sindirilmemişse avcısına besinini verip kendini kurtarmış oluyor, sindirilmişse de kötü kokulu madde caydırıcı görev yapıyor.
Genellikle ölmüş hayvanlarla ya da yaralı hayvanları öldürerek beslenirler. Yani sağlıklı bir hayvanı genellikle avlamıyorlar.
Hastalıklı hayvanların leşlerini tüketerek, insanlar arasında kuduz ve şarbon gibi hastalıkların yayılmasına engel olurlar ve besin zincirinin en üst kısmındaki enerji akışını devam ettiriyorlar.
Türler genelde sosyal beslenme davranışı gösteriyorlar. Çünkü her türün yediği belli kısımlar var, bu nedenle leşin başına toplandıklarında çekişme olmadan tüketiyorlar.
Yırtıcı kuşlar içinde akbabalardan daha büyüğü olmamasına rağmen diğer yırtıcı kuşlardan çekinirler. Leşin başında başka bir yırtıcı kuş, sırtlan veya çakal varsa onların leşin başından ayrılmasını beklerler. Onlar gittikten sonra leşin yanına gidebilirler.
Hindistan'da Zerdüşt inancındaki insanlar, ölülerin vücudunun günahlarla dolu akbabaların yemesi için, dağların yüksek kesimlerine bırakırlar.
Görme ve koku alma duyuları çok keskindir. Gözlerinde biri uzağı, diğeri yakını görmeye yarayan iki ayrı odak noktası vardır. Çok yükseklerde saatlerce süzülerek leş ararlar. Kilometrelerce uzaktan bu leşleri tespit edebilirler.
Palmiye akbabası, yağ palmiyelerinin meyvelerine düşkündür. Bunun dışında leş ve su yüzeyinde bulduğu balıklarla da beslenir.
Leş bulduklarında o kadar çok yerler ki, leşin başından saatlerce ayrılmazlar. Çok fazla yediklerinden, tekrar havalanabilmeleri için koşmaları gerekir.
Dişisi 1 veya 2 yumurta verir. Yaklaşık 7-8 hafta da kuluçkaya yatar. Çoğalmaları yavaştır.
Kuzu akbabaları, kemik iliği yemek için, kemikleri yüksek yerlerden kayaların üzerine bırakarak kırarlar. Kara kaplumbağalarının kabuklarını da bu şekilde kırarak etlerini yiyorlar.
hayran olunası varlıklar
Süphanallah.
Editör: #2 yanlış Kuşlar işemezler s*çarlar veya işemenin yerine sulu bok s*çarlar