Geçtiğimiz günlerde gösterime giren Nuri Bilge Ceylan filmi Ahlat Ağacı, içinde kaçırmış olabileceğiniz birçok güzel ve ince detay barındırıyor. İşte ekşisözlük yazarlarından tarihsel bulgular isiginda sevisen adam ve lost aci soyler'in filme dair yakaladığı muazzam detaylar ve yorumları...
Not: Bu içerik yazarların izniyle oluşturulmuştur ve yoğun spoiler içerir.
Açılış için muazzam bir kompozisyon ve çok iyi bir plan. Cama denizin dalgaları yansıyor ve bir bakıma plan, okul bittikten sonra Sinan'ın içine gireceği dalgalı ruh halini yansıtıyor. Sinan otogarda inip yol alırken kuyumcuya rastlıyor ve ayak üstü sohbet ediyorlar. Burada iki şeyi anlıyoruz: Birincisi borcunu ödemeyen bir baba var. İkincisi bu babanın vazgeçemeyeceği bir köpeği var. Bu detay önemle vurgulanmış ki, filmin sonunda da tekrar buraya dönülüyor.
Hatice televizyonda gördüğü hayatlar ile kendi köyü arasında sıkışıp kalmış durumda. Bir gülüyor, bir ağlıyor. Tam anlamıyla histerik bir yapıya bürünmüş. Sinan'a yine televizyonda gördüğü imgeleri anlatıyor: ışıltılı caddeler, yağmurda ıslanmalar, aşklar vs. bu kısımlar elbet Roland Barthes'ın Çağdaş Söylenler'ini hatırlatıyor. Kapitalizm, filmler ve kültür endüstrisi ürünleri aracılığıyla modern mitler üretiyor kendine. Şehri gidip görmüş Sinan içinse bunlar pek bir anlam ifade etmiyor, 'Paran yoksa hayat yok.' diyor Sinan bir yerde, kapitalizm, her şeyi görüp hiçbir şeye dokunamamak gibi. O yüzden şöyle diyor Hatice'ye içindeki kırgınlıkla, 'Gördük hepsini, boş.'
Televizyonun karşısında vakit öldüren bir aile, gözlerini ekrana kilitlemiş bir anne, dizi başlayacak kanalı değiştirme diyen bir genç kız ve kumandanın hakimiyetini eline alan, 'Reklam mı izleyelim bakalım neler varmış.' diyen bir baba. Bu ailenin Sinan'dan hiçbir beklentisi yok, bir işe girip çalışması dışında. Kimse okulla, neler yaptığıyla ilgili bir şeyler de sormuyor zaten. Sinan'ın kendisi için kurduğu hayaller, bu küçük ilçeye geldiğinde tuzla buz oluyor. İlerleyen kısımlarda imam karakterinin de diyeceği gibi, 'Hayatın içinde çalkalanıyoruz işte.' Sinan'ın ailesi, ortalama bir Türk ailesini kararlılıkla yansıtıyor ve bir sürünceme halinden ötesi değil hayat onların gözünde. Tv sahnelerinden birinde Yılmaz Güney'in bir filmi oynuyor, umutsuzlar. bu filmin sonunda Güney'in oynadığı Fırat karakteri ölüyor. Bir umut ya da bir çıkış yok. Bunun gibi, Sinan'ın ve ailesinin hayatında da bir çıkış yok. Bu filmde Yılmaz Güney'in ölümü, Sinan'ın filmin sonundaki ruhsal ölümüne de bir referans olacak.
Odası kitaplarla dolu, ortalama bir Türk insanı için, hele ki küçük burjuva olmayan ve büyük şehirde yaşamayan biri için epey fazla kitaba sahip. Küçük bir ilçe ya da kırsal için, Sinan'ın karakteristiği birbirine oturmayan tencere ile kapak gibi. Elbette bunalıyor burada, bunu da telefonda çevik kuvvet arkadaşıyla konuşurken söylüyor. Burada ise ilginç bir detay söz konusu. Ataması yapılmadığı için öğretmen olamayan arkadaşı, keyfine sosyalist dövdüğünü anlatıyor Sinan'a. Sonra ironik şekilde gülerek şunu söylüyor: 'Bu hayat hiç adaletli değil kanki.' Çocuk eğitecek bir insan, içine girdiği ortam sonucu protestocu döven birine dönüşebiliyor. Buradan anlamamız gereken şey şu olabilir belki, Marx'ın da dediği üzere, insan doğası denen bir şey yoktur, insan toplumsal ilişkilerin bir sonucudur. Anımsadığımız bir diğer ayrıntı ise elbette zimbardo deneyi olabilir. Fakat bana kalırsa rejisör Ceylan'ın vurgulamak istediği biraz da eldeki malzemenin kalitesizliği. Yani çocuğa harf öğretecek adam da, vatandaşa şiddet uygulayacak adam da aynı adam. Bir bardağın içinde çalkalanıyoruz.
Bu kısımlardaki diyaloglar çok gerçekçi yazılmış. Başkan önce Sinan'ı uzun uzun dinleyip, makamının prestijini pekiştiriyor. Sonraysa ilk başta diyeceği şeyi en sonda söylüyor, Sinan'ı çok kitap okuyan bir tanıdığına yönlendiriyor; buradan sana ekmek çıkmaz diyor. Sinan, uzun bir yolculuk sonunda bu tanıdığa gittiğinde, içerideki işçi, adamın pazartesi geleceğini söylüyor. Çehov tarzı tıkanmalar, kafayı betona çarpmalar, ana karakter için hikâyenin içinde ince ince örülüyor. İkinci gidişindeyse bu adamın kitaplığını görüyoruz, yarısı ansiklopedi, kalanlar da on-on beş adet popüler kitap: Şu Çılgın Türkler, Olasılıksız, Nutuk. Bu kısımlarda acı verici olan nokta, Sinan'ın kendinden düşük kapasiteli insanlara muhtaç olması. Çıkıp açık açık böyle böyle diyebilecekken, gerek Başkan'ın gerekse bu inşaatçının karşısında ağam paşam moduna giriyor; adamların anlamadıklarını sezinlediğinden 'Tanıtım kitabı değil bu arada.' deme ihtiyacı hissediyor. Ne başkan, ne de inşaatçı için yazılanın ne olduğu mühim değil; ne işe yarayacağı mühim. Sinan'ın kitabını duyunca başkan, 'Bizim de bir işçi şiir kitabı yazmıştı.' deyip onu arıyor raflarda, senden çok var dercesine.
Burada Hatice'nin sevgilisini görüyor. Sonra Şahin'e binip beraber göl kenarına gidiyorlar. Buradaki kompozisyon iyi seçilmiş, yan oyuncuların oyunculukları da gayet doğal. Sinan, Hatice'nin sevgilisine uzun bir nutuk atıyor; kaybedişi bir aydınlanma anı gibi görmeliyiz diyor, kendi kaybedişini unuturcasına. Bunun üzerine Ali Rıza, sözlerinin arkasında mutluluğunun işaretlerini görebiliyorum gibi bir şey diyor. Sinan, belki de öyledir diyor. daha sonra Ali Rıza, Hatice'nin ona yüz vermediği için Sinan'ın kendisini kıskandığını söylüyor. Sinan, sen öyle san diyerek ağacın altındaki öpücüğü kastediyor ve ikili manzaraya karşı kavga etmeye başlıyor. Nietzsche'nin güç istencinin yüzeye çıktığı yer tam olarak burası.
Anne, İdris'e, çocuğa para ver diyor. İdris'ten de çıkmayınca büyük olasılıkla komşudan borç isteniyor. İdris yolda Sinan'ın peşine takılıyor ve Sinan otobüse binmek üzereyken ondan köfte parası istiyor. Bu kısımda, babanın acziyeti daha güzel oynanamazdı. Murat Cemcir harika iş çıkarmış. Tabii, insan filmi izlerken cast seçiminin ne kadar başarılı yapıldığını da bir kez daha anlıyor. Cemcir de, Demirkol da, köylüyü oynama kapasitesi çok yüksek olan insanlar. Sadece oyunculuk bazında değil, fizik olarak da. O kavrukluk ve biçimsizlik, ahlat ağacının yapısı da hesaba katıldığında cuk oturuyor. Fakat Cemcir özelinde bakarsak, tekrar söylüyorum, ezik, büzük öğretmen tiplemesi daha iyi oynanamazdı.
Burada Yazar Süleyman'ı görüyor ve yanına gidip masasına oturuyor. Bu sefer, Belediye Başkanı ve inşaatçıya kıyasla daha açık olarak ne düşünüyorsa söylüyor. İlk başta temkinli duran Yazar, Sinan konuştukça açılıyor ve muhabbete dahil oluyor. Sinan, sempozyuma gelen diğer yazarları kültürel sermayesini parlatmak için gelen sefiller olarak görüyor ve saf sanata inanıyor. Bunun üzerine Süleyman bozuluyor ve yoğun bir tartışmaya giriyorlar. Bu tartışma, onlar köprünün üzerindeyken climax'e varıyor ve yazar patlıyor. Sinan'ın sohbetin başındaki tüm iğnelemelerini, yazar bu sefer ona geri gönderiyor ve bu durumu Sinan'ın toy bir romantik olmasına bağlıyor. Söylemeye gerek yok sanırım, Serkan Keskin nefis oynamış. Kendisi tüm sanat filmlerinin demirbaşıdır genelde fakat bu kadar iyi bir performansı bana kalırsa en son Demirkubuz'un Yeraltı'sında oynamıştı.
Sinanla Süleyman'ın sohbeti esnasında, Sinan bir soru yöneltiyor. Bir adamın çok kıymet verdiği bir eşyası var, sana fayda sağlayacak olsa alır mısın diyor. Süleyman ise yazar ne yapıp edip yazmalı, gerekirse alırsın şeklinde bir cevap veriyor. Bu değerli eşya, filmin sonuna doğru anlıyoruz ki, İdris'in köpeği. Sinan, Süleyman'dan ayrıldıktan sonra balık tutan bir adamın yanında, bir heykele yaslanıyor. Heykelin kolunun kırık olduğunu fark ediyor. Bunun üzerine geri takmak yerine kolu denize atıyor. Sonra yavaşça uzaklaşıyor. Arkasına baktığında birilerinin onu kovaladığını görüyor ve gidip Truva Atı'nın içine saklanıyor. Bu rüyayı nasıl yorumlayabiliriz? Bana kalırsa şöyle: Sinan'ın Süleyman'a yönelttiği soru, bilinçaltında köpeği çalmanın hazırlıklarını yaptığının bir emaresi. Süleyman'dan uygun cevabı aldıktan sonra, yıkım dürtüleri harekete geçiyor. Heykelin kolunu denize atıyor ki, bu suç işlemenin bir sembolü. Daha sonraysa gidip Truva Atı'nın içine saklanıyor. Düşmanın Çanakkale'ye soktuğu atın içine saklanması ise, inşaatçı tarafından yeterince milliyetçi olmamakla suçlanmasına delalet ediyor. Şehitleri değil de, sokaktaki deli adamın hikâyesini yazan Sinan'ın bilinçaltı suçluluk duygularıyla dolu. Bu yüzden atın içine saklanıyor. Atın içinde bulunması, hainlikle suçlanması demek.
İlk başta intihar ettiğini sanarak tereddütle uzaklaşıyor. Fakat yanına gittiğinde, İdris'in vücudunu karıncaların sardığını görüyor. Uyuyakalmış olan İdris uyanıyor ve Sinan'ı kayıp üç yüz lira meselesi ile ilgili dürtüklüyor. İlerleyen bir sahnede ise, yüzü karınca ile dolu saçları ağarmış bir bebek görüyoruz. Bu bebek aslında İdris'in içindeki çocuğu temsil ediyor, karıncalar ise ölümü. Üzerinde karıncalar gezen bir bebek, ölüme doğmayı, diğer bir deyişle kır kültürünün içinde yok olmayı, yaşayamamayı sembolize ediyor. Tam da bu yüzden, ilerleyen sahneler 'din' ve 'kader' temaları üzerine şekilleniyor.
Aksine film adım adım açılıyor ve kır adamı zorunlu olarak kaderin gerçekliğiyle yüzleşmek zorunda kalıyor. Yazar Süleyman'la romantisizm-gerçekçilik tartışması yapan, KPSS'den umduğunu bulamayan, kitabı beklediği gibi satmayan Sinan; hafta içi ders veren, hafta sonunu köyde geçiren babası gibi olmamak için sonuna kadar dirense de, en sonunda kırın hükümranlığı altında boğulmaya başlıyor. Bu noktada ise aşk, edebiyat, devlet temalarından sonra din temasıyla zorunlu olarak buluşuyor ve daldan elma aşıran imamların özelinde, varoluşu bu sefer din üzerinden tartışmaya başlıyor. Şairin de dediği gibi, tüm hayaller yitip gittiğinde, geriye kalan tek güç Tanrı'ya boyun eğmektir:
Gitmek birlikte kiliseye
Ve hep birlikte dua etmek
Eğerken hepsi Rabbine baş,
Her dede, her bebe, her arkadaş
Her güzel kız, her genç erkek.
Burada iki plan görüyoruz, ilkinde Sinan kuyunun içinde asılmış vaziyette. İkincisinde ise kuyunun içinde kazma kürek çalışıyor. Yüzü karıncalarla dolu bebeğin, babanın ruhunun ölümünü temsil etmesi gibi, bu iki plan da Sinan'ın ruhunun ölümünü temsil ediyor. Sinan, kazmayı toprağa vurduğu vakit, babasıyla olan mücadelesini sonlandırıyor ve artık onun kaderini devralıyor. Babanın kaderiyle oğlunun kaderi birleşiyor ve tikel, genel içinde eriyor.
Bu filmle hem Altın Palmiye'yi aldı, hem de yeteneklerini son kertede kullandı. Elbette zirveyi gördükten sonra yapılacak şey gençliğe geri dönüştü. Ahlat Ağacı ile beraber, Ceylan gençlik nevrozlarını deşmeye yöneldi. Anne Asuman ile Sinan odada otururlarken, Asuman kitaba bakıp şöyle diyordu; senin bir şeyler başaracağını biliyordum, sana deli dediler, kötü şeyler söylediler ama ben hep sana inandım. Kış Uykusu, Aydın-Nihal çatışmasında Nuri-Ebru çatışmasının bilinçaltı izleklerini tartışan bir filmdiyse, Ahlat Ağacı da rejisör Ceylan'ın gençlik yıllarına döndüğü ve kendisini yalnızlığa mahkum edenlerden hesap sorduğu bir film. Bu hesabın mükellefi ise tüm bir toplum. Şayet öngörümde yanılmıyorsam, bu aşamadan sonra Ceylan'dan, çocukluğuna döndüğü bir film izleyebiliriz. Bu film belki Zerkalo'daki gibi ruhunun tüm çocuksu-şiirsel tarafını yeniden uyandırabilir. Zira plan tamamlandı ve hesap soruldu, Ahlat Ağacı ile artık bir alacak-verecek davası kalmadı. Otobiyografik filmografinin istikameti, artık çocukluğa geri dönmeli. Zedelenmemiş, ve mutlu çocukluğa.
Rejisör: Yılmaz Güney'e gönderme.
Sinan'ın kafasında hiçleştirdiği babasının aslında Sinan'ın insanlara tepeden bakmasına sebep olan doluluğunun ve aykırılığının en büyük mimarı olduğunu anlaması, ulan ben Sinan isem bu İdris sayesindeymiş aydınlanması, dededen toruna hep farklı olmalarını fark edişi, bu varoluş gerçeğinden soyutlanamayacağını kabullenmesi, ayrıca kitabını okuyan tek kişinin babası olmasına duyduğu minnet, sadece okumak da değil bizzat kendi yazmışcasına anlaması, irdelenmesine olan şaşkınlığı. Tüm bunlar Sinan'a aslında ağır geldi.
Ve o intihar sahnesi bence alternatif sondu. Yani yönetmen konuyu seyirciye bıraktı demiyorum tabii, film net bitti, Sinan ölmedi. Ama o intihar Sinan'ın aklından geçen iki uç sondan biriydi ciddi ciddi. Kendini oraya asabilirdi de hakikaten. Ve biz bunu ilk gördüğümüzde yargılamadık. Haklı sebepler bularak Sinan'ı buna iten şeyler gözümüzün önüne geldi; hayata bunca yükle devam edemeyecek oluşunu, pes edişini kabullendik.
Kendisi o küçük kasabada yaşamanın acısını bu denli yaşarken babasının da aslında bu acı ve çaresizlik nedeniyle kendini deliliğe vurduğunu anladı. Herkes gibi olamayan babası nefret dolu, asabi bir insan da olabilirdi, olmadı... Hep gülümseyen, iyi niyetli, saf bir adam olarak kaldı. O kadar bildiğini, okuduğunu unutup o sıkıcı hayatın içinde tutunmanın kendince yolunu buldu.
Sinan bunu gördü, babasını ve onun acı yalnızlığını anladı, ona saygı duydu, merhamet etti, kendisine benzetti, kendisini ona benzetti. Ve o kuyuya inip o çıkmaz denen suyu çıkarmak için kendi deliliğini ortaya koydu. Babasının oğlu oldu...
Taşra depresyonu ve o bunalım insanın iliklerine işliyor.
"Sinan'ın kendinden düşük kapasiteli insanlara muhtaç olması." üniversiteden mezun olanlarin ortak sorunu gibi...film cok güzeldi süper bir analiz olmus..o degilde kimse neden haticenin sinanin dudagini isirdigini aciklamiyo !?
Çok güzel bir yazı, keyifle okudum 👏🏼