Pek çok araştırma, zorlu bir çocukluk döneminin yetişkinlikte daha fazla ruhsal hastalık riskiyle bağlantılı olduğunu doğrulamıştır. Ancak, yaşamın ilerleyen dönemlerindeki psikiyatrik sorunların nedeninin ACE'lerin kendisi olup olmadığını bilmek zordur. Paylaşılan genler gibi üçüncü bir değişkenin hem olumsuzluklardan hem de sonraki ruh sağlığı sorunlarından sorumlu olması mümkündür. Bu yazımız bu tür ruhsal durumlara derinlemesine bir bakış atıyor...
Ülke çapında 25.000'den fazla ikizden oluşan bir örneklem kullanmışlardır; bu da paylaşılan genlerin, paylaşılan ortamların ve fiziksel ihmal, duygusal veya cinsel istismar veya nefret suçları gibi bireye özgü ACE'lerin etkilerini ayırmalarına olanak sağlamıştır.
Çalışmada ayrıca mevcut ruh sağlığının bir göstergesi olarak geçen haftaki depresyon belirtileri de ölçülmüştür.
Çalışmaya göre, 'Her ek ACE, herhangi bir psikiyatrik bozukluk için %52 daha fazla olasılıkla ilişkiliydi' ve bu durum hem erkekler hem de kadınlar için geçerliydi.
Araştırmacılar, ACE'lere maruz kalma konusunda 'uyumsuz' olan ikiz çiftlerine, yani ikizlerden birinin belirli bir tür olumsuz deneyime maruz kaldığı, diğerinin ise maruz kalmadığı çiftlere odaklandılar. Daha sonra ACE'lerin yetişkin psikiyatrik tanı riski üzerindeki etkilerini yeniden analiz ettiler.
Alternatif açıklamalar arasında ikizlerin ortak genleri (tek yumurta ikizlerinde yüzde 100 ve tek yumurta ikizi olmayanlarda ortalama yüzde 50) ve ACE ölçümleri tarafından yakalanmayan çocukluk ortamlarının ortak yönleri (örneğin, yüksek stresli bir mahallede büyümek) yer alabilir.
Bu sonuç, ACE'lerin aslında yetişkin psikiyatrik sonuçlarının nedeni olduğunu, çünkü etkilerinin yalnızca birinin ACE yaşadığı ikiz çiftleri arasında da aynı derecede güçlü olduğunu gösterecektir.
Genetik yatkınlıklar da ACE'lerin 19 yaşından sonra psikiyatrik bozukluklar üzerindeki belirgin etkisinin bir kısmını yönlendirebilir.
Şimdilik çıkarılacak sonuç açık: Zor bir çocukluk ortamı ve genetik faktörler yetişkinlikte akıl hastalığına katkıda bulunabilir; çocuklar bu uzun vadeli risk faktörlerinin üzerine ciddi olumsuz deneyimler yaşadıklarında, yetişkin psikiyatrik durum olasılığı daha da artar. Yazımız bu kadardı. Düşüncelerinizi yorumlarda paylaşmaktan çekinmeyin! 👇👇👇
Genler önemli bir faktör ama tek başına yeterli değil yatkınlığı kodlayabilir doğru ama asıl önemli olan çevresel faktörler yetişme biçimi çocuğa yaşatılan travmalar ve bu durum net bir şekilde doğru kodlamayla aşılabilir sonuçta genetiğimiz mutasyona uğramaya açık ve iyi anlamda değişmesi neden mümkün olmasın… Şahsi görüşüm ise bu konuda çözemediği travmaları sorunları olanlar bunu kabul etmeli bu sorunları ortadan kaldırmadan çocuk sahibi olmamalıdır asla…