Bu insanlarla paylaştıklarımız ise yüz yüze olduğumuzda ortaya çıkan paylaşımlardan biraz farklı. En basitinden bariyerler ortadan kalkıyor, anlık gelişen bu mecralarda daha az düşünüp daha fazla paylaşıyoruz. Bunun sonuçları da bazen iyi, bazen kötü.
Yani aldığınız ayakkabıyı paylaşmanızla bu ayakkabıyı alırken görevliyle tartışmanız ve ardından geçirdiğiniz sinir krizini paylaşmanız arasında bir fark var. Aynısı yaşadığınız acılarda da geçerli, özellikle yoğun paylaşılan ayrılık acılarında.
Bunu da arkadaş çevrenizin de yoğun olarak bulunduğu sosyal medya hesabınızdaki o hayali dostlar masasında yapmak istediniz. Sizin yaşadığınız ufak çaplı rahatlamanın yanında bu paylaşımı görenler, ya da tersten düşünecek olursak bir arkadaşınızın ayrılık sonrası paylaşımını gören siz ne hissediyorsunuz?
Ölçümde doğruluğa ulaşmak için de kişilere ayrılık acısı gönderisi, bir hastalığa yakalanan kişinin gönderisini ve bir intihar paylaşımını gösteriyorlar. Kişilerin bu tip gönderilerle karşılaştığında ne tip reaksiyonlar verdiğini anlatmalarını istiyorlar, işte tüm hikaye burada başlıyor.
Ortaya çıkan sonuç, hepimizin tahmin ettiği gibi: İnsanlar çevrimdışı hayatta, karşılıklı temasta böyle paylaşımlarla karşılaştıklarından daha iyi anlama eğilimindeler. Diğer bir ifadeyle dostlarınıza paylaşımınız yerine onunla buluşarak anlatacağınız bir ayrılık acısı hem sizin hem de onlar için daha isabetli.
İnsanların sizin paylaşımlarınızı gördüğünde bunu hissedeceğini unutmayın. Siz belki öylesine bir paylaşım yapıyorsunuz fakat insanlar bunu anlamayabilir. Bir anda dostlarınızın gözünde imajınızı zedelemeyin.
Bunu istemeyiz.
Olumsuz paylaşımları sosyal medyadan azade edip olumlu olanları yaymak şimdilik en iyi çözüm gibi görünüyor. Bu hem sizin hem de takipçilerinizin ruh sağlığı açısından en iyisi.
Bunun yanında profesyonel bir destek belki de bir Instagram paylaşımından daha iyi etki edebilir, akılda tutmak gerek.
Hem klişeye de can verelim: Dünyanın sonu değil ya?
Kaynak mı? Buyursunlar.
Black mirror