Vizyonda seyretme fırsatım olmamıştı. Geçenlerde Netflix’te denk gelince bu sefer ertelemedim, gecikmeli de olsa seyrettim “Sen Ben Lenin”i…
Güzel, sıra dışı bir film. Sadece yıldızlar geçidi şeklindeki kadrosu bile filmi izlemeye değer kılıyor. En az kadro kadar iddialı nice detay var filmin arkasında.
Kadro gerçekten sağlam. Başrolde, karakterleri birbirine zıt iki dedektifi Barış Falay ve Saygın Soysal oynuyor. Her ikisi de çok başarılı. Soruşturdukları hemen her karakter, ortalama beş dakika boy gösterse de derin iz bırakıyor. Yönetmen Tufan Taştan’ın özel kurgusu sayesinde filmin iki değil yirmiye yakın başrol oyuncusu olduğu hissine kapılıyorsunuz.
Yıldızlar geçidindeki her ismi tek tek anlatmayayım – ama özellikle Nur Sürer, Hasibe Eren ve Binnur Kaya’nın performansları beni benden aldı. Diğer ünlü isimler arasında Melis Birkan, Salih Kalyon, Serkan Keskin, Necip Memili, Sarp Akkaya, Özgür Çevik, Serdar Orçin, Şerif Erol, Mustafa Kırantepe, Nazlı Bulum, Murat Kılıç, Sarp Aydınoğlu, Barış Yıldız, Bige Önal ve Utku Çakar var. Yönetmenin de küçük bir rolü olduğunu notlara ekleyelim.
Filmin kapanış jeneriğinde sizi bir sürpriz bekliyor. Senaryoya ilham veren vakanın gerçek bir olaydan esinlenildiğini öğreniyorsunuz. Meğer, Sovyetler Birliği’nin dağılması akabinde pek çok heykel Karadeniz’in sularına bırakılmış. Bu heykellerden biri 1991 yılında Akçakoca sahiline vurmuş ve benzer siyasi olaylar yaşanmış. Birkaç enteresan detay daha var konuyla ilgili ama sürprizi daha fazla bozmadan sizi kapanış jeneriğine davet ediyorum.
Konu hem gerçek hem de sürreal olup senaristlerin zekasıyla birleşince ortaya hoş bir seyirlik çıkmış. Film boyunca kara mizah, ülke gerçekleri, siyasi değinmeler iç içe geçiyor. İki senarist Barış Bıçakcı ve Tufan Taştan’ı gönülden tebrik ediyorum.
Hem açılış hem de kapanış jeneriği ilginç detaylar barındırıyor. Kapanış jeneriği benim gibi sinemaseverler için ekstra güzel. Akçakoca’daki olayın televizyon için çekilmiş kısa haberini izleyerek başlıyorsunuz.
Çoğu seyircinin fark etmeyeceği hoş bir şarkı çalıyor fonda. Beste güzel. Ses tanıdık. Sözler kulağınıza takılıyor.
“Ah güzel Ahmet abim benim
İnsan yaşadığı yere benzer
O yerin suyuna, o yerin toprağına benzer
Suyunda yüzen balığa
Toprağını iten çiçeğe
Dağlarının, tepelerinin dumanlı eğimine”
Şiire düşkünseniz bu satırları hatırlıyorsunuz bir yerden.
Nakaratı duyunca emin oluyorsunuz.
Evet, şiir Edip Cansever’in ünlü şiiri: “Mendilimde Kan Sesleri”.
Şiirin son satırları nakarat olmuş:
“Ahmet Abi, güzelim, bir mendil niye kanar
Diş değil, tırnak değil, bir mendil niye kanar
Mendilimde kan sesleri.”
Şiirin hikayesi jenerikte yok. Ancak, hikayeyi öğrenince film bir başka güzel geliyor insana. Bazı göndermeler iyice yerli yerine oturuyor.
Filmle ilgili daha fazla “spoiler” vermemek için hikayeyi burada anlatmayayım. Ancak merak edip internette basit bir arama yaptığınızda detaylara ulaşmak mümkün. Sadece Ekşi Sözlük’te şiirle ilgili yirmi sayfa içerik var… Keza, Ot dergisinde Sıddık Akbayır tarafından kaleme alınan yazı da oldukça etkileyici: Erdal Öz, bir gün Edip Cansever’i ziyaret eder ve kendisini gerçek “Ahmet Abi” ile tanıştırmasını ister… Merak edenler kaçırmasın.
Uzun ve bestelemesi zor bir şiir bu… Barış Diri özel bir besteye imza atmış. Uzun şiir, baştan sona bestelenmese de ruhu ve kalbi esere iyi yansımış.
Filmi seyrettiğimden bu yana şarkıyı defalarca dinlediğimi söyleyebilirim. Sadece söz ve beste değil sesin de büyük etkisi var elbette. Çocukluğuma ait bir sanatçıya ait bu ses. Bu sene yetmiş yaşını kutlayan Seyyal Taner söylüyor şarkıyı. Billur sesi ise her zamanki gibi yirmili yaşlarda…
Film pek çok festivalden ödüllerle dönmüş.
Hemen her festivalde sanki bir başka afişle yarışmış gibi geldi bana.
Afişleri de çok sevdim. Her biri ayrı güzel.
Bakalım siz de filmi, oyunculuğu, şiiri, şarkıyı, afişleri sevecek misiniz?