Sosyal medyanın gençlere en büyük etkisini en fazla yeme bozukluklarının artışıyla gözlemliyoruz. Güzellik standartlarına uymaya çalışan gençler, daha zayıf görünmek için çeşitli yollar deneyebiliyor. Oldukça tehlikeli bir noktaya ilerleyebilen yeme bozuklukları, yalnızca psikolojik olarak değil, fiziksel olarak da büyük zararlar veriyor.
Kaynak: 321GO
Soramazsın’a katılan 18 yaşındaki Beyza da yeme bozukluklarından biri olan Bulimia Nervoza rahatsızlığıyla 2 senedir mücadele ediyor. Hastalık hakkında merak ettiklerinizi bir de ondan dinleyin bakalım…
Kişinin beden algısında bozukluk oluştuğu için yeme atakları geçirdiği ve yediği şeylerden rahatsızlık duyduğu için çeşitli yollarla kendini kusturarak kendini tatmin etme şekli. Manken hastalığı olarak da biliniyor. Bulimia’nın bir diğer rahatsızlığı da anoreksiya.
Küçüklükten beri kilodan kaynaklı zorbalığa uğrayan biriydim. Aldırış etmiyordum ama bir gün metroda bir adam yanıma oturdu ve hiç muhabbet etmediğimiz hâlde bir anda ‘Kilondan rahatsız mısın?’ diye sordu. Elini bacağıma koyup, ‘Erkekler kilolu kadınları sever zaten’ dedi. Metrodan ilk durakta indim. Diğer metro gelene kadar kendi kendime, ‘Beyza, senin bu durumun tacize kadar gidiyor. Senin gerçekten en kısa sürede zayıflaman gerekiyor’ dedim. Sonrasında 10 gün boyunca sigara ve kahve dışında hiçbir şey yemedim. Bir düğünümüz vardı. Aldığım elbise 48 bedendi. 10 günün sonunda o elbiseyi giydiğimde çok bollaştığını gördüm. Bu da beni tatmin etti. Ama tabii sonunda bu hale geleceğini hiç tahmin etmemiştim.
O 10 günlük açlık sürecinden sonra yemek yememeye başladım. Ailem yemek yemem için zorluyordu. Yiyordum, sonrasında onlardan gizlice parmağımı boğazıma götürüp kusuyordum. İlk başlarda çok fazla kusamıyordum. Zamanla daha rahat ve daha fazla kusabilmeye başladım. Kusarak toplam 63 kilo verdim. 115 kilodan 52 kiloya düştüm, şu anda da 51 kiloyum.
Evet, her yemekten sonra kusturuyorum. Hastalığımın ilk bir senesi boyunca kendimi isteyerek kusturuyordum. Yiyordum, gidiyordum kusuyordum. Ama son bir senedir kesinlikle kendimi isteyerek kusturmuyorum. Midem artık hiçbir şey kabul etmiyor. En ufak bir şey yesem bile kendiliğinden çıkmaya başladı artık.
Gittiğim her yerde kusamıyorum. Arkadaşlarımla yemek yemeye çıktığımızda onlar yemek yer, ben sadece kahve içerim. Sadece evde tek başımayken ya da ailem başka yerdeyken, başka işlerle uğraşırken kusabiliyorum. Dışarıda kesinlikle kusamıyorum. Benim günde 5-6 kere kustuğum oluyor. En son bu sabah kustum.
İlk başlarda çevreme söylemedim ama ailem farkındaydı. Ailem başlarda çok fazla ciddiye almadı, üstüne düşmedi hastalığın. Ben de pek üstüne düşmedim. Bu yüzden daha çok ilerledi hastalığım. Belki ailem hastalığımı ciddiye alsaydı bu kadar ileri seviyeye gelmeyecekti.
İntihara kalkıştığımda anladım. Doktorlar geldi, benimle konuştular. Ben yeme-kusma olayından bahsettim. Bunun bir hastalık olduğunu söylediler. O anda hasta olduğumu fark ettim.
Evet, değişiyor. İnsanlar bir anda ’Nasıl isteyerek yediğin şeyleri kusabiliyorsun?’ diyerek afallıyor. Ben artık yiyorum, parmağımı ağzıma sokmadan kendiliğinden kusmaya başlıyorum. Ve insanlara bunu söylediğimde bana çok garip bakıyorlar. Anlatmaya çalışıyorum ama anlamıyorlar. Çünkü bunu ciddi bir hastalık olarak görmüyorlar, isteyerek yaptığımı düşünüyorlar.
Fiziksel olarak zarar verdiğim olmadı ancak psikolojik olarak onları rahatsız ettiğim, sinirlendirdiğim, üzdüğüm çok oldu. Çevremde o anda kim varsa onların kalbini kırıyordum. Örneğin o an en ufak bir şey söylüyorlar, aslında hiç üzülecek, kızılacak bir şey olmamasına rağmen ben atak sırasında o kadar farklı algılıyorum ki, sanki bana küfür edilmiş gibi. Bu sefer de ani sinir patlamaları ortaya çıkıyor.
Bir atak sırasında yiyebileceğim hiçbir şey yoktu etrafta. O anda bir şey yemem gerektiği için pamuğu parçalar halinde bölüp suya bandırdım ve onu yedim. Sırf kafamdaki sesler sussun diye pamuğu yemek zorunda kaldım.
Sosyal hayat. Çünkü arkadaşlarımla bir yere gittiğimde onlar yemek yerken ben içecek içmek zorunda kalıyorum, onlara eşlik edemiyorum. Mesela iş hayatımda sıkıntı oluyor. Sürekli kusmadan dolayı mide asidi diş minelerini parçalamaya başlıyor. Dişlerimden kaynaklı yüzüm şişmişti. O dönemde ben staja gidiyordum. Stajdaki patronum hastalığımı öğrenmiş. Sırf bu yüzden stajdan atıldım.
Bir süre tedavi gördüm. Beni ilaçla tedavi etmeye çalıştılar ama ben ilaç tedavisini reddettim. Bu nedenle de tedaviyi yarıda bıraktık. Aslında bana gerçekten yardımcı olabileceğine inandığım, güvenebileceğim bir psikiyatrist bulabilirsem tedavi olmayı çok fazla istiyorum. Benim hastalığım çok ileri seviyeye ulaştığı için artık basit yöntemlerle iyileşebileceğim bir hastalık yok.
Başlarda öyleydi. Aslında günümüzde genç kızları bu yola sürükleyen başlıca sebeplerden bir tanesi toplumun güzellik algısı. İnsanlarda ‘Zayıfsan güzelsin’ diye bir düşünce var. İnsanlar kendi bedeniyle nasıl mutluysa öyle yaşamalı. Artık baştaki gibi ‘Zayıflarsam güzel olacağım’ düşüncesine sahip değilim. Ben kiloluyken de zayıfken de güzelim.
Gelişme çağındaki gençlere bunun yanlış olduğunu aşılamak çok zor. Aslında bilgilendirmemiz gereken kişiler aileler. 12-15 yaş aralığındaki kızlara bunu anlatamazsın. Anlatsan da kendi bildiği yoldan ilerleyecektir. Ama aileler çocuklarının yanında olur, onu destekler, sürekli olarak bu konuda bilgilendirirse en azından biraz da olsa doğru yola yönlendirebilir.
İradesiz giller. Olması gerektiği gibi beslen ve sporunu yap zaten kilo almıyorsun.
Merhaba, daha önce blumia yaşayıp atlatan, iyileşen biri süreçle ilgili bilgi verebilir mi 🙏🏻 Nasıl atlattız? Ne iyi geldi? Psikolog, diyetisyen, ilaç???? Çok acil cevap verebilir misiniz?