Uzaktayken deli gibi özlediğimiz ailemiz ile yaşamak, sıcacık anne yemekleri, temiz kıyafetler, düzenli bir ev gibi anlatılanları kulağa hoş gelse de. Ailemiz ile yaşarken karşılaştığımız bazı durumlar -özellikle belirli bir yaştan sonra-, insanı fena halde darlayarak ayrı eve çıkma isteğini tavan yaptırır. İşte o durumlardan sadece bir kaçı:
Kendini bir anda el öpme fasılları, naber, nasılsın soruları vs. arasında bulursun. Ve derken, 'Ne zaman evleneceksin sorusu ile aduket etkisine maruz kalırsın. ‘Kısmet’ diye cevaplayıp, en yakın pencereden son sürat pikaçuu diyerek atlamak gelir içinden.
Hele bir de evdeki kalabalığın nedeni altın günüyse...
Kızım Ayla teyzene bir çay koy. Oğlum hadi misafirleri evine bırak bak geç oldu,yazık. Ne demek odamda oturucam gel buraya iki laf et, ayıp. Bak çocuğun canı sıkılıyor hadi bilgisayarından bir şeyler aç oynasın abisi...
İç ses: Yemin ederim alıp başımı gidicem, yemin ederim!
Pazar günü malum, evde yatış günüdür. Öğlene kadar uyumak ya da en sevdiğin pijamalarınla, elinde çayın-kahven televizyon başında vakit geçirmek istersin. Derken sahneye elektrik süpürgesi ve tüm mahalleye yeten o sesi çıkar. İşte o an ağzından şu sözler dökülür; Allahım neydi günahım?
Not: Ben de seni seviyorum anne.
-Kızım/ Oğlum geeel bak Melek teyzen telefonda, seni soruyooooor.
(Kaş, göz ile yapılan, gel buraya iki laf et, ayıp olur mimikleri...)
Ayrı eve çıkma isteğinin en önemli nedeni, kardeşin ile odanı paylaşmak olabilir. Çünkü özel hayatının zaten sınırlı olduğu evde, sana ait tek bir yer bile yoktur.
Bir kedin bir köpeğin olsun, minnoş minnoş takılayım istersin ama ne mümkün. Ev ahalisinden illa ki biri, çeşitli sebeplerle karşı çıkar. En fazla muhabbet kuşu filan besleyebilirsin işte.
-Ne gerek var şimdi bu saatte çıkmaya?
- Erken gel o zaman, en geç 12'de evde ol.
- Kimlerle buluşuyorsun? Bu saate kadar nerdeydin?
Sonra hepimiz MERVE'lerde kalıyoruz işte.
İşten ya da okuldan tam eve gidip bir güzel dinleneyim istersin olmaz. Sebep ? Çünkü komşunun çocukları üst ve yan dairende kıyamet koparmaca oynuyordur. Şikayet edecek olursun annen müdahale eder: 'Çocuk onlar yavrum çocuk'
Tüm heyecanı ile dizini izlerken birden kapın açılır ve annen gelir;
- Çocuğum bu saate kadar oturulur mu, akşam yatmayı sabah kakmayı bilmiyorsun valla. Hadi uyu artık, gözlerine yazık?!
Tam bir güzel bir kız/erkek ile buluşma ayarlarsın. Bugünler için önceden özenle seçtiğin hali hazırda giyeceklerin seni bekliyordur. Ama o da ne? Yerlerinde yok. Anne ?
- Makinaya çamaşır atıyordum boş kaldı, onları atayım dedim. Zaten uzun zamandır giymiyordun.
Olan sevgiliyi saklamak zorunda kalmak, mesaj yazarken arkanızdaki bir çift gözün okumaya çalışması, tam telefonda çok özel bir konuşma yaparken çat diye odanıza dalınması bir de üstüne kimle konuşuyorsun diye merakla sorguya çekilmek... Uzayıp gider.
Kırk yılın başı bir televizyon izleyeyim dersiniz ama o da ne!? Babanız aynı tarih programını 3. kez izliyordur. Ya da çok heyecanlı bir maç, annenizin pembe dizisi ile çakışmıştır.
'Yaaa bari en azından benim odaya ayrı bir televizyon alalım!'
Oysa uyuyabildiğin tek gündür o gün ve bir şeyler yemek umurunda bile değildir. Sadece doya doya uyumak,uyumak,uyumak istersin. 💤
- O ne öyle üstün incecik, üşütürsün git daha kalın bir şeyler giy!
( Ve evden zorla lahana gibi kat kat giyinmiş bir şekilde çıkarsın.)
Evde mis gibi pırasa var sen hala git, o pis pis yemeklerden ye.
Sonra neden kilo aldın?!
Sevgiliniz, ailesi ile yaşamıyorsa ne mutlu. Ama ikinizde aileniz ile kalıyorsanız; kafelerde, sinemalarda bol bol vakit geçirir, evdekiler bir yere gitsin diye dört gözle beklersiniz. Bu yüzden kaç ilişki heba oldu be!
eve çıkıyım dedim bu sefer abimde geldi yanıma taşındı şansıma tüküreyim
Azıcık aşım kaygısız başım tek başına yaşamak krallık aklınız varsa kaçın
Genç arkadaşlara en büyük tavsiyem : Üniversite talebesi olun, yarı zamanlı iş bulun bir an önce kendi ayaklarınız üzerinde durmak adına evinizi ayırın. Gerekirse 1-2 kafa dengi arkadaşla. Üniversite okumayıp çalışmayı seçen arkadaşlar siz de aynısını yapın. Zorluk çekin, uğraşın, üzülün ama bedeli çok ağır olan özgürlüğü edinin (Tecrübeyle sabittir, bizzat ben böyle yapmıştım hem de 1980'lerin sonunda)