Kabul edin, şimdi bahsedeceğimiz şeylerden en az bir tanesini daha önce yaptınız. Korkmayın, neden yaptığınızın bilimsel bir açıklaması var.
Kabul edin, şimdi bahsedeceğimiz şeylerden en az bir tanesini daha önce yaptınız. Korkmayın, neden yaptığınızın bilimsel bir açıklaması var.
Bu yollardan hepimiz geçtik. Kendi kendimize aptalca şeyler yaparken, yüksek sesle kendimizi azarlarken ya da sorular sorarken odaya birisi girer ve akıl hastası olduğumuzu düşünür. Fakat, bu yalnızca akıl hastalarıyla ortak noktalarımızdan birisi değil aynı zamanda, iyi şeylerin de göstergesidir. Herkes en kötü ihtimalle iki güne bir bunu yapıyor, hatta bazıları her saat yapıyorlar. Araştırmalar, bu durumun insanların daha odaklanmış ve daha dikkatli olmasını sağladığını söylüyor. Örneğin, araştırmalara göre kendi kendine konuşan öğrenciler, diğer öğrencilere göre okul hayatında daha başarılı buna rağmen bize sürekli kendi kendimize konuşmamamız gerektiği söylenir. Okul hayatına başlamadan önce kendi kendine konuşan çocuklar, okula başladıktan sonra bu alışkanlıklarını bırakırlar çünkü yetişkinler onlara bunu yapmamaları gerektiğini tembihler.
Birisine bir şeyi ikinci defa anlatmaya başladığımızda, karşımızdaki insan çabucak sinirlenmeye hazırdır. Bunu yaptığımız zaman, ya sıkıcı biri olmakla suçlanırız ya da etrafındakilerle konuştuğu şeyleri hatırlamayan birisi olarak görülürüz. Fakat, araştırmalar, bir şeyi daha önce anlattığınızı hatırladığınızı fakat kime anlattığınızı hatırlamanın inanılmaz derece zor olduğunu gösteriyor.
(Bu durum en çok sürekli fıkra anlatanların başına geliyordur sanırım)
Tamam, telefonu düşürmek tek başına çok da utanılacak bir şey değildir ama tuvalete düşürmek kesinlikle öyle. Her beş kişiden biri telefonunu tuvalete düşürüyor. Neden? Çünkü, Amerikalıların yüzde 75'i, telefonla konuşmak, mesaj atmak, oyun oynamak ya da internette gezinmek gibi çeşitli nedenlerden dolayı tuvaletteyken de telefon kullanıyorlar (bu durum aşağı yukarı Türkiye'de de aynıdır herhalde).
O filmi ben de gördüm yalanı da denebilir. Hepimiz arkadaşlarımıza sık sık okumasak ya da izlemesek bile, hiç bir nedeni olmamasına rağmen önemli bir kitap ya da bir film hakkında yalan söylemiyor muyuz? Öyle görünüyor ki, zeki görünmek için can atıyoruz fakat yalnız değiliz. 2011 yılında yapılan bir ankete göre, çok fazla sayıda insan, The Godfather filmini gördüğüyle ilgili yalan söylüyor.
Muhtemelen bu listedeki hiçbir şey, kapıya doğru yürüyüp, ilk denemede o kapıyı açamamak kadar utanç verici olamaz. İtekleyerek açmamız gereken kapıyı, çekmeye, çekerek açmamız gereken kapıyı iteklemeye devam ediyoruz çünkü dekoratörler ya da mimarlar bizim bu durumda ne kadar utandığımız ile değil, binaların ne kadar güzel göründüğüyle ilgileniyorlar.
Bazı yerlerde, 'itiniz' ya da 'çekiniz' şeklinde, nasıl açmamız gerektiğini belirten işaretler bile olsa, işaretler birbirine o kadar çok benziyor ki, hala bu durumu yaşamamıza sebep olabiliyor. Bu o kadar büyük bir problem olmuş ki, 2011'de, kapı açmak isteyenlerin, karıştırmadan açmasını sağlayacak 'işaretler' tasarlama yarışması düzenlenmiş.
Bonus: Alternatif kapı açma tekniği, sondadır.
Arabada, arkadaşlarınla yüksek sesle müzik dinleyip, şarkıya eşlik ederken, 'bir bar taburesi üstünde' yerine 'bir fanta kulesi üstünde' dediğin an duyduğun utançtır. Şarkı sözlerini yanlış anlama üzerine açılmış bir sürü internet sitesi bile varken bu demek oluyor ki herkes bazen bunun gibi şeyler yapıyor.
Bilim bunu şöyle açıklıyor: Birisiyle konuşurken, söylediği bazı şeyleri dudak hareketlerini takip ederek de anlayabiliriz. Eğer konuşan kişinin aksanı varsa ya da yüksek sesli bir ortamda bulunuyorsak, anlamadığımız yerleri konuşan kişinin yüz ifadelerine bakarak tamamlayabiliriz. Fakat, müzik dinlerken bunları yapamıyoruz ve bu, bazı şeyleri yanlış anlamamıza sebep oluyor. Şarkıyı bir sefer yanlış şekilde söylediğimizde ise, unutması ve düzeltmesi çok zor bir hal alıyor çünkü bestelenmiş her hangi bir şeyi hatırlamak, normal bir konuşmayı hatırlamaktan çok daha kolay.