Şarabın, bağcılığın, tiyatronun, coşkunun ve hazzın tanrısı Dionysos’un, ahlak sınırlarımızı zorlayacak nitelikti şenliklerinde olana bitene göz atalım...
Şarabın, bağcılığın, tiyatronun, coşkunun ve hazzın tanrısı Dionysos’un, ahlak sınırlarımızı zorlayacak nitelikti şenliklerinde olana bitene göz atalım...
Açık saçık ezgiler söyleyerek törene katılanların tanrının doğuşunun yarattığı sevince katılmasını hedefler.
Bu ritüelde fallus yalnızca bereketi simgelemez, aynı zamanda iktidarı ve gücü de alaya alır.
Jambik şiir adı verilen bu türde şamatacı bir cinsellik anlayışı ortaya çıkıyor, toplumun ileri gelenleri ve makamları ile dalga geçilmesi de cabası.
Aile kurumunu reddederler, ahlaki dayatmaları yok sayarlar topluca ...
Bu konuda fazla açıklama yapmaya gerek yok sanırım. Malum tüm kötülüklerin anası...
Halk açık havada, bir tiyatroda toplanır, oynanan oyunları izlerdi. Şairler, oyuncular ve şarkıcılara tanrının uşağı gözünde bakılırdı.
Dionysos şölenlerinde de tarih boyunca pek çok dinde olduğu gibi hayvanlar tanrılara kurban edildi...
Müzik, dans ve içki ile kendilerinden geçerler, esrime için defne yaprağı vs. çiğneyebilirler. Bu hanımlar ayrıca kafayı bulup dağlarda buldukları hayvanları canlı canlı yerlermiş.
Bu şenliklerde barış ve kardeşlik havası eserdi.