“Yanlış mı Belledim, İnsan Sorumluluktur.” Ben Bilemedim!

03.07.2025 - 16:51

Bir Gülten Akın şiiridir hayat… Bazen ters taraftan esen bir rüzgârın alevlerin yönünü değiştirmesi gibi içimizden geçer, yakarak geçer, delip geçer… Ne sen farkedersin ne de “ceviz ağacı”. İnsanız, insan olma vasfımızı koruyamasak da yine insanız. Kırıp dökerken de yakıp yıkarken de öldürürken de bir ürkek serçe parmağı kadar cılız ve dahi kireçten bir yalnızı… Hani adına ne dersen de ama “Nergis” kokusunu bırakıp gitmiş buralardan.

Gülten Akın’ı anmalıyız; ölen canlardı velakin ağaç dediler, börtü böcekti belki nergisti, ıhlamurdu, ladin, çam ve selviydiler onlar, yüzler ve binlercesi birden… Ağlayan ormanların anısına.

“Savaşı Beklerken” şiirini okuyun birbirinize ve aynası olun bir birinizin!

“Nergisten sorumlu değilmişim bunu öğrendim

Kar umarsız yağabilir, ayaz çıkabilir

Uzun sürebilir, kötü şeyler olabilir

Nergis uyanmayabilir

Ne ışgını ne dalı sor ne de tomurcuğu

Aklım kırık, şaşırdı eski beklentilerim

Kimyasal korkular, kanlı gecelikler, dalgalı sirenler

Çocukları koyver, nereye gitseler ne yapsalar

Nasılsa füzeler bombalar onları buluyor

Nergisten ben sorumluydum, ışgından ve çocuklardan

Yanlış mı belledim, insan sorumluluktur.”

Sabah uyandığımda pencereden süzülen ışık, bir zamanlar çocukluğumda gördüğüm o berrak, umut dolu gökyüzünü anımsatıyor.

Ama artık hava farklı kokuyor; sanki beton, duman ve aceleyle dolmuş. Bahçedeki ağaçların dalları, rüzgârın fısıldadığı bir hikâyeyi anlatıyor: Dünya değişiyor. Ve bu değişim, hepimizin hikâyesinin bir parçası.

İklim değişikliği, uzak bir gezegende olan bir felaket değil. O, sabah kahvemi içerken mutfak masamda, marketten aldığım plastik poşette, arabamın egzozunda, hatta gece lambamı açık unuttuğumda yanı başımda. Bilim insanları bize rakamlarla, grafiklerle anlatıyor: sıcaklık artıyor, buzullar eriyor, denizler yükseliyor. Ama bu bir sayı oyunu değil; bu, torunlarımın koşacağı çayırların, kuşların süzüleceği gökyüzünün, balıkların dans edeceği nehirlerin geleceği.

Peki, ben ne yapabilirim?

Tek bir insan, bu devasa dalganın karşısında ne kadar etkili olabilir? Belki bir damla, okyanusu değiştirmez ama her damla, o okyanusun bir parçasıdır. Ve damlalar birleştiğinde, dalgalar yaratır.

Evde başlıyorum. Elektrik faturam, sadece bir kâğıt parçası değil; Dünya’ya verdiğim bir söz. Lambaları kapatıyorum, gereksiz fişleri çekiyorum. Çamaşır makinesini doldurmadan çalıştırmıyorum, çünkü su, sadece musluktan akan bir şey değil; o, yaşamın ta kendisi. Market alışverişinde bez çantam yanımda. Plastik poşetler, okyanuslarda balıkların boğazına dolanıyor, bunu unutmamaya çalışıyorum.

Yemek masamda da bir devrim var. Daha az et yiyorum, çünkü bir tabak bifteğin ardında ormanların kesildiği, suyun israf edildiği bir hikâye var. Sebzeler, meyveler, yerel pazarlardan aldığım taze ürünler… Hem mideme hem gezegene dost. Arada bir, komşumun bahçesinden topladığım kirazla reçel yapıyorum. Küçük bir kavanoz, ama o kavanozda toprağa duyduğum sevgi var.

Sokakta yürümeyi, bisiklet kullanmayı tercih ediyorum.

Arabamın motor sesi yerine rüzgârın kulağıma fısıldamasını seviyorum. Toplu taşıma, kalabalık ve bazen yorucu, ama her bindiğimde karbon ayak izimi biraz daha küçülttüğümü biliyorum. Bu bir fedakârlık değil, bir seçim. Geleceğe bırakacağım izlerin hafif olmasını istiyorum.

Ve sonra, konuşuyorum. Arkadaşlarımla, ailemle, komşularımla. İklim değişikliği bir konferans konusu değil; o, kahve muhabbetlerinde, akşam yemeklerinde, çocuklara anlatılan masallarda yer bulmalı. “Kiraz ağacı neden bu yıl az çiçek açtı?” diye soruyorum aynadaki adama. O düşünürken, belki bir tohum ekiyorum zihnine. Belki o tohum, bir gün bir ağaca dönüşecek.

Bireysel sorumluluk, bir kahramanlık destanı değil. Büyük jestler, dramatik fedakârlıklar beklemiyor bizden. Küçük adımlar, günlük alışkanlıklar, minik seçimler… Bunlar, bir araya geldiğinde dünyayı değiştirebilir. Çünkü Dünya, bizim evimiz. Ve evimizi korumak, her birimizin elinde.

Gökyüzü hâlâ mavi, ama biraz daha solgun. Yine de umut var. Her birimizin attığı o küçük adımlar, o damlalar, bir gün yeniden berrak bir gökyüzü yaratabilir. Yeter ki durmayalım, yeter ki vazgeçmeyelim.

Çünkü bu hikâye, hepimizin hikâyesi.

Instagram

Facebook

Bu makalede öne sürülen fikir ve yaklaşımlar tamamıyla yazarlarının özgün düşünceleridir ve Onedio'nun editöryal politikasını yansıtmayabilir. ©Onedio

İçeriğin Devamı İçin Tıklayın

“Yanlış mı Belledim, İnsan Sorumluluktur.” Ben Bilemedim!

“Savaşı Beklerken” şiirini okuyun birbirinize ve aynası olun bir birinizin!

Sabah uyandığımda pencereden süzülen ışık, bir zamanlar çocukluğumda gördüğüm o berrak, umut dolu gökyüzünü anımsatıyor.

Peki, ben ne yapabilirim?

Sokakta yürümeyi, bisiklet kullanmayı tercih ediyorum.

Popüler İçerikler