İzlediğimiz filme göre etkisi değişebilen bir durum fakat hepimiz film bittikten sonra oturup şunları düşünürüz: 'Ya başrolün yerinde ben olsaydım?', 'Böyle zengin olsaydım neler alırdım neler!', 'Sonu kötü bitti ya, benim de sonum böyle mi olacak acaba?'. Bazımız filmi tekrar tekrar izler ve farklı sonuçlar çıkarır, bazımız ise sadece bir kez izleyip tadının damağında kalmasını ister. Bu içeriğimiz beyaz perde tutkunları için hazırlandı diyebiliriz. İyi okumalar!
İzlediğimiz filmdeki oyuncuların nasıl eğlendiğini görmek bize başta keyif verse de, gerçek hayatta neden onlar gibi olamadığımızı sorgularız.
Uğruna tüm kötülüklerle savaşan, sırf ona kavuşabilmek için dağlarla denizleri aşan ve ne olursa olsun sevdiğinin yanında olan bir partner düşünün. Onu filmde görüyorsunuz ve tabi siz de benzer bir ilişki yaşamak istiyorsunuz. Fakat unutmayın ki sadece filmlerde öyle olur!
Evet, belki son dönemlerde sinema kültürünün yerini çeşitli platformlar almış olabilir ama beyaz perde halen ayakta durmaya çalışan bir sektör. Sinemada sadece filme odaklanırız ve sadece filmden gelen sesleri duyarız. Durum böyle olunca, salondan çıktıktan sonra bile halen o adrenalini yaşarız.
Eğer izlediğimiz film mutlu sonla bittiyse büyük ihtimalle günümüz pozitif geçer. Fakat 'Kaybedenler Kulübü' gibi bir film izlediysek ister istemez melankoliye bağlarız. Hatta kendi kendimize bir radyo programı giriş cümlesi bile oluştururken buluruz kendimizi.
Filmi öyle beğenmişizdir ki, filme dair elle tutulur bir şeye sahip olmak isteriz. Özellikle Star Wars filminde, klonlar arası savaşta kullandıkları ışın kılıçlarının gerçek hayatta da olmasını öyle isteriz ki, gerçeği olmasa bile mutlaka oyuncağını alıp odamızın bir köşesinde saklarız. Aynı filmi seven biriyle buluştuğumuz zaman ikimiz de kılıçlarımızı çıkarıp film hafızamızı tazeleriz.
Gerçek dışı olsa bile kendimizi filmin evrenine öyle kaptırırız ki, elimize aldığımız her çubuk bir asaya dönüşür ve birkaç gün 'Avada kedavra!' diyerek asamızı sallarız. Potterhead'lerin neredeyse hepsinin bu hareketi yaptığına yemin edebiliriz ama kanıtlayamayız!
Karakterleri öyle sever ve benimseriz ki gerçek hayatta kim kimin oğlu, kim kimin kocası, başrol oyuncusunun kaç çocuğu var, nerede doğdu, en sevdiği renk ne, daha önce hangi filmlerde oynadı diye merak edip saatlerimizi araştırmakla harcarız.
Gelecekten gelen teknolojik cihazlar, dünyanın sonuna dair kehanetler, robot insanlar ve buna benzer çoğu şey, gerçeklikle olan bağımızı bir süreliğine zayıflatır. Düşünsenize, bileğinize bir çip takılıyor ya da dünya dışı varlıklarla tanışıyorsunuz. Gerçekliğe uzak geldi, değil mi?
Her an arkamızdan biri çıkıp bize saldırabilir, küçük bir tıkırtı duyduğumuzda bile ürküp hızlı hareket etmeye çalışırız ve karanlıktan iyice korkar hale geliriz. Küçük bir tavsiye: korku filmlerini gündüz izleyin!
Öyle sahneler izleriz ve öyle replikler duyarız ki, senarist ve yönetmeni ayakta alkışlarız. Küçük şeylerden mutlu olmayı, günlük hayatta umursadığımız şeylerin aslında o kadar da büyütmemek gerektiğini, başımıza gelen her olayda aynu tutumu sergilemek yerine farklı davranmayı öğreniriz.