Daha erken bir zaman aralığından bahsetmek isterdik fakat asıl hikaye ve gerçek hedefler üniversite bittikten sonra başlar. Artık üniversite bitmiştir ve acısını yavaş yavaş hissetmeye başlamışsınızdır. Hedeflerinizi gerçekleştirmek adına gerekli tedbirleri alır ve gerekli icraatları gerçekleştirmeye başlarsınız. Ancak bu yol bazen çok kasvetli olabilmektedir. Gelin, hep beraber bir göz atalım...
Kim bilir; belki kıskançlıktan belki de sevgilerinden kaynaklanıyordur.
Hatta bu uğurda birçok alışkanlığınızı bile söküp atmışsınızdır aklınızdan...
Saatlerce çalışıp emeklerinizin karşılığını alabilmek ümidi ile büyük bir özveri sergiliyorsunuzdur...
Evettt... İlk atak gerçekleşmiştir artık. Yalnız bu çözülebilir bir sorundur. Ailenize durumu bir şekilde açıklar ve sizi anlayışla karşılamaları gerektiğini söylersiniz. Nitekim aileniz artık duruma alışır ve size destek vermeye başlar.
Eee? Sorun bunun neresinde?
'Vay be! Görüşmeyeli amma da değişmişsin...' Gibi cümlelerle başlayan konuşmaların ucu bazen tatsız olaylara bile dokunabilmektedir.(Hakarete maruz kalmak vs.)
Aklınızın bir tarafı kaleminizde, bir tarafı da duyduklarınızdadır. Konsantre olmakta güçlük çektiğiniz zamanlar olur...
Arkadaş, komşu, akraba ne bulursanız -size saygı göstermediği sürece- çöpe atmak durumuna gelirsiniz...
Çünkü siz başarıya alışkın, yenilgiyi sevmeyen bir karaktere sahipsiniz. Dolayısıyla bir süre sonra aileniz ve birkaç yakın arkadaşınız haricinde kimseyi umursamamaya başlarsınız. Hedeflerinizin bilincinde olduğunuzdan gözünüz artık kararmıştır...
Hedeflerinize Ulaştığınızda ise zirveden aşağıya bakar ve insanların bencilliklerinde boğulduklarını görürsünüz. Sizin gibi güzel insanların pes etmesi demek yaşama sevincimizin kırılması demek...