Bizim zamanımızda halı saha falan yoktu tabi. Öyle ayrılmış oyun alanları da yoktu. Tek oyun alanımız sokaktı. Şimdi sokakta oynayan bir iki çocuk görsek hepimizin hafiften gözleri yaşarır muhakkak.
Neyse o sokaklarda da en çok yapılan şey futbol maçıydı.
Biz de sizlere ara sokaklarda maç yapmış olan çocukların çok iyi bildiği 15 durumu hazırladık.
Buyurunuz efendim.
Kaldırım taşı, çöp tenekesi hatta bazen bir pet şişe bile kale direği olabilirdi. Kale direğini hareket ettirdin, kaleyi küçülttün diye az kavgalara çıkmamıştı.
Her yağmur yağdığında, biriken su yüzünden çamur olurdu ara sokaklar. Ama bu bizim top oynamamızı engellemezdi. Üstümüz başımız çamur olsa da koşardık o topun peşinden.
Bir topun peşinden 8 kişi birden koşabilirdik. Pozisyon alma falan yoktu. Adam adama ya da alan markajı yoktu. Her zaman topu kapmaya çalışmak vardı.
Top, sokakta park eden arabalardan birinin altına kaçınca, eğilir arabanın altına girerdik. Boyumuz yetmese de savurduğumuz tekmelerle çıkartırdık yine de o topu oradan.
Okuldan geldikten sonra eve bile uğramadan önlükle mahalle maçına girdiğimiz zamanlar olmuştu mesela. Sonra tabi eve daha pazartesi gününden üstümüz başımız kirli gittiğimizde, annemizden yemediğimiz azar kalmamıştı.
'Ya oğlum büyük atıyosun adımları, doğru düzgün at ama bak.'
'Gidin başka yerde oynayın lan, gelirsem oraya topunuzu keserim bak.' diye etrafa tehditler savuran, büyük ihtimalle hiç çocuk olmamış olan amcadır.
'Ay yavrum, top mu oynuyordunuz, görmemişim ben' der. 10 dk sonra çıkar yine su dökerdi. Adeta eylemcileri dağıtmak isteyen bir TOMA vazifesini tek başına üstlenirdi.
Eğer kaleyi sokaktaki herhangi bir duvar yaptıysanız, duvarda bin bir çeşit top izleri olması mümkündü. Adeta sürreal bir çalışma yapılmışcasına görenlere çok şey anlatırdı o duvar. Sahibineyse, bir daha orada maç yapan çocuk gördüğünde, kovalaması gerektiğini...
O sırada sokaktan geçmekte olan, sizden yaşça büyük, 18-19 yaşında olması ihtimal dahilinde olan biri gelir. Topu isterdi. otuza kadar falan sektirir, topu düşürür, bir kaç şut çeker sonra giderdi. Sizin maçınız da bölünürdü böylece.
Topun sahibi olan şahsiyet, her zaman ayrıcalıklıydı. Forvette bekleyebilir, takımları o kurabilir istediği zaman topunu alıp gider, maçı bitirebilirdi. Sermaye sahibi oydu yani kısacası.
Tüm mahalle birleşip bir top alır ve böylece sermayeye başkaldırıda bulunabilirdik biz de.
Bitmezdi 10'da falan. Her zaman uzatılırdı maç. 1 gol daha 2 gol daha, 3 gol daha derken bir bakmışsın, akşama kadar o topun peşinde koşmuşsun.
Valla bizde de ne enerji varmış he.
Üst direk yoktu. Bu yüzden hayali bir nokta vardı. Bu noktanın yukarısı aut, alt tarafı gol olarak sayılırdı. Kimsenin görmediği kale üst direğini yalnızca şutu çeken ve kaleci bilirdi.
Sonra gelsin gol - gol değil tartışmaları.
Sokak arasında oynadığımızdan maç ikide bir, geçen arabalar yüzünden durdurulurdu. Sonra, top sendeydi, bendeydi, senin adamın oradaydı, senin adamın buradaydı tartışması yapılırdı. Araba geçmeden önceki, pozisyonunu herkes yeniden alırdı.
Oyna babam oyna, hiç mi yorulmazdık acaba biz çocukken ya. Okuldan gelip çantayı bir köşeye atar akşam oluncaya kadar da o topun peşinden koşardık. Hele yaz tatillerinde, of fena. Akşam olunca anne balkona çıkar, yemeğe çağırırdı. Maçı bitiren düdük işte buydu. Sonra herkes, ertesi gün tekrar buluşmak üzere evlerine...