Gereken gücü, imkanı ve huzuru bulmanız dileğiyle...
Gereken gücü, imkanı ve huzuru bulmanız dileğiyle...
Çünkü sana yıllarca toz pembe gösterilmiştir her şey. Sen bir anda büyük değişimler yapacak bir insan olmayı beklerken herkes gibi sıradan biri olmak zorunda kalmakla yüzleşmek zorunda kalırsın.
Çünkü içindeki çocuk hiçbir zaman büyümez insanın. Fakat bunun güçsüzlük göstergesi olduğunu düşündüğünden bu yönünü hep saklamaya çalışırsın.
Hiçbir şeyi umursamadığın o eski mutlu günler çok uzakta kalmıştır artık...
Yapamamaktan zordur her zaman, sana güvenenlere yapamadım demek.
Bir rock yıldızı, ünlü bir futbolcu ya da, ileride Nobel alacak bir bilim insanı olamayacağın gerçeği işte tam da bu yaşlarda yüzüne vurulur. O yüzden sana bu hayalleri kurduran sisteme en ağır küfürlerini tam da bu yaşlarda edersin.
Ve kimse sana bunların altından nasıl kalkacağını anlatmaz. Kendin deneyerek bulmak zorunda kalırsın.
Uyan, işe git, köpek gibi çalış, işten eve dön...
Uyan, işe git, köpek gibi çalış, işten eve dön...
Belki de bu yüzdendir, her yaşın sorulduğunda artık şöyle bir duraksayıp düşünmen...
Sen, Dünya'yı kurtarması beklenen ama özel güçleri de olmayan herkes gibi sıradan bir süper kahramansındır artık.
Yaşamak için başkasını öldürmenin gerektiği yıllar geride kaldı. Artık yaşamak için kendi zamanını maaş adı verilen şey karşılığında satıp, yavaş yavaş kendini öldürmek zorundasındır artık.
Her şeyi düşünmeden hayatına devam eden insanlara gıpta ile bakarsın. Onların sonsuz mutluluğunu tatmak istersin ama bir kere düşünmeye başladığın için bunun dönüşü de yoktur bundan sonra.
Saçlarım dökülmeye başlıyor... Yaşlanıyorum... Alnımın ortasındaki bu çukur ne zamandır burada? Neden bu kadar kilo aldım? Halbuki bir şey yemiyorum da... Gözlerimin altındaki bu morluklar? Geçen zamanın oraya yuva yapması ve tüm uykusuzluklarımın orada birikmesi sonucu mu oluştular?
Görünmez sınırlar içerisinde hapsolursun ve oradan uzaklaşamazsın.
Geride bırakacakları bir şeyleri olmaması ya da kafalarına takmamaları belki de...
Gelecek kadar seni korkutan herhangi bir şey yoktur artık. En büyük korkun gelecek olmuştur.
Mutsuz olmaktan korktuğun için mutlu olmaktan bile vazgeçtiğin zamanların olur.
Yapamadığın ya da yaptığın ne varsa bunların tek suçlusu olarak kendini görürsün ama bu asla doğru değildir.
Mükemmeli istemenin sonuçlarıdır hep.
Seni başkalarıyla o kadar çok kıyaslamışlardır ki, sonunda bu büyük kötülüğü durmadan kendine yaparsın...
yargılanmaktan, kendini anlatmaya calısmaktan cok yorulursun sıkılırsın. kendinle bile daha yeterince tanıyamadığın icin insanların kötü yorumlarıyla kendini özdeşleştirirsin. ''ben cidden kötü biri miyim ben cidden hata mı yapıyorum ben ne düşündüğümü bilmiyorum niye herkes gibi kararlı biri değilim kendimden emin değilim''