Tıp bilimi, yüzyıllar önce dünyaya ilk kez tanıtıldığından bu yana çok yol kat etti; ancak bu yol, bugün anlaşılması zor olabilecek sayısız hata, dehşet ve garip kararlardan oluşuyor. Detaylara buyurun.
Tıp bilimi, yüzyıllar önce dünyaya ilk kez tanıtıldığından bu yana çok yol kat etti; ancak bu yol, bugün anlaşılması zor olabilecek sayısız hata, dehşet ve garip kararlardan oluşuyor. Detaylara buyurun.
Tıbbi olarak ekstraplevral pnömonoliz veya ekstraperiosteal olarak da bilinen plombage, tüberkülozu tedavi etmek için kullanılan bir tedaviydi. En yaygın olarak 1930'lar ve 1950'ler arasında, etkili anti-tüberküloz ilaçların yaratılmasından bir süre önce kullanılmaya başlandı.
Teknik, üst kaburgaların altında bir boşluk oluşturmayı ve bu boşluğa akrilik toplar, yağlar, masa tenisi topları, kauçuk levhalar, gazlı bez ve parafin mumu gibi hareketsiz malzemelerle doldurmayı içeriyordu. Bu, üst akciğerin çökmesine neden olur. Tıp uzmanları, çökmüş bir akciğerin daha çabuk iyileşeceğine inanıyordu. Prosedür genellikle yaşlı hastalarda kanamalara ve enfeksiyonlara yol açıyordu.
Ekrasör, rahim ve yumurtalık tümörlerini ve hemoroidleri çıkarmak için tasarlanmış 19. yüzyıldan kalma bir aletti. Alet, çıkarılması amaçlanan kitlenin tabanının etrafına yerleştirilmiş bir tel halkaya sahipti. Bu alet ya kitleyi tabandan keser ya da kitle düşene kadar kitleye giden kan dolaşımını kesmek için kademeli olarak sıkılırdı. İşlem özellikle hemoroid için kullanıldığında son derece acı vericiydi.
18. yüzyılın başlarında bitlenen insanların kafasına benzin dökülürdü. Benzinin son derece yanıcı olduğu iyi bilindiği için bu yöntem açıkça tehlikeli olsa da, o zamanlar birçok insan bit için hızlı bir çare olarak buna başvurdu. Saçlara benzin dökmek kafa derisinde ciddi tahrişe ve ağrılı yanmaya neden olur. Bu yüzden birçok insan ciddi şekilde yandı.
Bu tedavinin geçmişte çok geride kaldığı varsayılabilir; ancak bugün bile birçok kişi 'hızlı sonuç verdiği' için geleneksel yönteme yöneliyor.
1400'lerin sonlarında frengi için cıvadan yapılan bir merhem olarak formüle edildi ve 20. yüzyılın başlarına kadar kullanılmaya devam etti. Bu merhem Protestan Avrupa'da halka ilk tanıtıldığında, Batı Avrupa'da çeşitli cilt rahatsızlıklarını tedavi etmek için zaten kullanılıyordu. Cıva ile tedavi edilen birçok hasta cıva zehirlenmesinden ciddi şekilde etkilenmiş ve birçoğu acı çekerek ölmüştür.
Tipik cıva tedavisi aşağıdaki gibi tarif edilmiştir,
'Tedavi gören bir hasta sıcak, havasız bir odaya kapatılmış ve günde birkaç kez cıvalı merhemle kuvvetlice ovalanmıştır. Masaj, sıcak bir ateşin yanında yapıldı, ardından acı çeken kişi terlemesi için yanına bırakıldı. Bu süreç bir haftadan bir aya kadar devam etti ve hastalık devam ederse daha sonra tekrarlanacaktı. Vitriol ve arsenik gibi diğer toksik maddeler de kullanıldı, ancak tedavi edici etkileri eşit derecede şüpheliydi.”
17. yüzyılda, Virginia'dan İngiltere'ye büyük miktarlarda tütün ihraç edilirken, Amerikan Birinci Milletler, tütünü tıbbi amaçlar için kullanıyordu. Tütün dumanını lavman yaparken kullanıyorlardı. Bu uygulamanın haberi İngiltere'ye ulaştığında, bu prosedürü yarı boğulmuş vatandaşları tedavi etmek için kullanmaya başladı.
Prosedür, hastaya kauçuk boru ekleri olan bir lavman tüpünün yerleştirilmesini ve tütün dumanının tüpten rektuma üflenmesini içeriyordu. Uygulayıcılar, prosedürün boğulan kurbanları ısıtacağına ve solunumu teşvik edeceğine inanıyorlardı.
Zamanla tütün dumanı; lavmanlar, baş ağrısı, soğuk algınlığı, fıtık, karın krampları, tifo ve kolera tedavisinde kullanılmaya başlandı. Bu uygulamayı yapan insanların, enfekte hastaların (özellikle koleradan muzdarip olanların) dışkısını yanlışlıkla yutmaları ölümcül sonuçlar doğurdu.
19. yüzyıl İngiltere'sinde, çocukluk ölümlerinin yaklaşık yüzde 10'unun sorumlusu diş çıkarmaydı. Bir çocuğun dişlerinin çıkamaması ve dişleri çıkarken diş etlerinin tahriş olması çocuğun sinir sistemini ölüme yol açabilecek noktaya kadar bozduğuna inanılıyordu.
Büyüme sürecinin bu kaçınılmaz kısmıyla mücadele etmek için doktorlar, çocuğun diş etlerini dilimleyerek açmayı içeren delme uygulamaya başladı. Bu prosedür steril değildi ve ölümcül sonuçları vardı. Ebeveynlere daha sonra çocuklarına vermeleri için morfin veriliyordu. Winchell'in Diş Çıkarma Şurubu gibi ürünler ağlayan bebeklerle başa çıkmak için üretildi ve satıldı.
Şurup, rezene ve anason yağlarını meyan kökü gibi tatmak için birleştirdi ama aynı zamanda diş çıkarma ağrısını azaltmak için bir miktar morfin içeriyordu. İlaç ağrıyı azaltmış olsa da, genellikle aşırı ishal, dizanteri, difteri ve hatta bazen ölüm vakalarına yol açtı.
1800'ler ile 1900'lerin başları arasında, pelvik masajlarla (elektrikli vibratörler kullanılarak) klitoral stimülasyon, yaygın olarak 'kadın histerisi' olarak adlandırılan durum için popüler bir tedavi şekli haline gelmişti. Prosedür hiçbir şekilde erotik olarak kabul edilmedi; diğerleri gibi gerekli bir tıbbi prosedürdü ve tıbbi bir ortamda profesyonelce yürütüldü. Vibratörler, 1900'lerin başına kadar tıbbi cihaz olarak kullanıldı.
Lobotomiler 20. yüzyılda popülerlik kazandı ve hızla depresyon ve şizofreni ve zihinsel bozukluklar için meşru bir alternatif tedavi şekli haline geldi. Bazı doktorlar, kronik veya şiddetli sırt ağrısı vakalarını tedavi etmek için bile kullandılar.
Ruhsal bir bozukluğu tedavi etmek için ilk kez lobotomi, Lizbon hastanesinde Portekizli bir nörolog tarafından gerçekleştirildi. Prosedür, beyne erişim sağlamak için hastanın kafatasına bir delik açmayı içeriyordu.
Amerika'daki ilk prefrontal lobotomi 1936'da gerçekleştirildi. Hastanın, akıl hastalığına yol açan 'duyguların aşırı yüklenmesinden' muzdarip olduğuna inanılıyordu. Sorumlu psikiyatrist ve beyin cerrahı, “beyindeki belirli sinirleri kesmenin aşırı duyguyu ortadan kaldırabileceğine ve bir kişiliği stabilize edebileceğine” inanıyordu. Bu, beyne ulaşmak için hastanın göz yuvasından bir buz kıracağı yerleştirmeyi içeriyordu.
'İşlemi izleyenlerin tarif ettiği gibi, bir hasta elektroşokla bilincini kaybederdi. Freeman daha sonra keskin bir buz kıracağı benzeri alet alır, onu hastanın göz küresinin üzerine gözün yörüngesinden geçerek beynin ön loblarına sokar ve aleti ileri geri hareket ettirirdi. Sonra aynı şeyi yüzün diğer tarafında da yapardı.”
Lobotomiler, 1900'lerin sonlarında insanlık dışı oldukları ve sonuçları çok tahmin edilemez olduğu için yasaklandı.
1918'de bir Rus doktor, iktidarsızlığı tedavi etmek için bir maymunun testisini bir erkeğe nakletmek gibi inanılmaz bir fikir buldu. Bu, ksenotransplantasyon olarak biliniyordu. Doktor, idam edilen suçluların testislerini varlıklı erkeklere nakletmekle işe başlamış, ancak talep artınca sonunda maymun testis dokusuna dönmüştü. Daha sonraki çalışmaları, maymun yumurtalıklarını kadınlara nakletmeyi içeriyordu ve hatta deneyin tersini de denedi.
Yirminci yüzyılın başlarındaki insanlar, tıpkı bugün olduğumuz gibi gençlik ve canlılık konusunda takıntılıydı. Tehlikeli bir tonik o dönemde 'gençlik iksiri' olarak pazarlanıyordu.
Doktorlar, radyumun “sağlık ve canlılık getiren” bir mucize olduğunu söylediler. Radyumun yüksek tansiyon, anemi, gut ve artrit gibi çeşitli hastalıklara karşı herkesi koruyacak bir gençlik iksirinden başka bir şey olmadığı düşünülüyordu.
Ünlü bir çelik patronunun radyum zehirlenmesi nedeniyle ölümü, insanların 'ilaç' hakkındaki görüşlerini değiştirdi ve sonunda 'gençlik iksiri', 'şişelenmiş ölüm' olarak anılmaya başlandı.
#2 Ay çok kötü hissediyorum