'Retroatelier' («Ретроателье») stüdyosu Bulgakovun sihirli kahramanlarının görünümünü ve romanın gizemli atmosferini fotoğraflara aktarmıştır. Her kare romanda belirli bir başlığı anlatıyor.
'Retroatelier' («Ретроателье») stüdyosu Bulgakovun sihirli kahramanlarının görünümünü ve romanın gizemli atmosferini fotoğraflara aktarmıştır. Her kare romanda belirli bir başlığı anlatıyor.
“Çünkü Annuşka, ayçiçeğiyağını aldı bir kere. Almakla da kalmadı, üstelik devirip döktü. Bu nedenle toplantı yapılamayacak.”
İnsan dalgasının durup dinlenmeden çarptığı bu kaya parçası üzerinde, kanlı astarlı beyaz pelerini görününce kulaklarına gürültülü bir uğultu çarptı: 'Haaaa!..”
O an, şöminenin kırmızı ışığında, büfecinin gözleri önünde upuzun bir kılıç parıldadı ve Azazello, bir altın tabağın içine cızırdayan kocaman bir et parçası koydu, üzerine limon suyu döktü ve iki ağızlı altın çatalla birlikte büfeciye uzattı.
Hella şaşkın şaşkın sordu:
“Gerçekten sizin değil mi? Kılıçsız mı geldiniz?”
Kedi, düşmanca bir tavırla, “Maskaralık etmiyorum, kimseye de kötülüğüm dokunmuyor, gazocağımı onarıyorum,” dedi. 'Kedi soyunun binlerce yıl öncesine dayandığını ve dokunulmazlığı olduğunu size bildirmeyi de bir görev sayıyorum.'
İki adam önemli ve karışık sorunları tartışıyor, ikisi de ötekini alt edemiyordu.
Korovyev’le Behennot da bu kadm tarafından durduruldu.
Guerlain, Chanel, Mitsouko, Narcisse Noir, Chanel No. 5, gece elbiseleri, kokteyl elbiseleri...
Müsveddeler yanmaz
Karanlığa boğulan şehrin üzerinde uçtular.
“Neler yapabileceğinizi izledik,” dedi Woland. “Asla kimseden bir şey istemeyin! Asla bir şey istemeyin, özellikle de sizden güçlü olanlardan. Kendileri teklif ederler ve kendileri her şeyi verirler. Oturun kibirli kadın.”
Otuz yaşındaki Margarita’yı, aynada kendinden dalgalı simsiyah saçlı, ağız dolusu gülen yirmi yaşında bir genç kız seyrediyordu.
“Her neyse, Tanrı yardımcısı olsun. Sizi neden buraya getirdiler?”
Somurtarak gözlerini yere çeviren İvan, “Pontius Pilatus’un yüzünden,” dedi.
Kedi de, camlı masanın üstünde duran kalın kara çerçeveli gözlüğü kapıp gözüne taktı.
O artık her gün evime geliyor, ben de sabahla başlıyordum onu beklemeye.
Ekinkargası mı işini iyi biliyordu, yoksa araba mı çok güçlüydü, her neyse, kısa süre sonra gözlerini açan Margarita altında kopkoyu bir orman değil, Moskova’nın insana göz kırpan ışıktan gölünün uzandığını fark etti.
Ve kapı yine açıldı: Yine kadın postacıydı gelen. Anlatılmaz bir hüzünle 'O kadın!” diye düşündü Rimski.
Ne sana rahat var, ne halkına -Pilatus uzakta, tapınağın alev alev yandığı tepeyi gösterdi- bunu da söyleyen benim, ben Pontius Pilatus, ben, altın mızraklı şövalye.”
Woland açılır kapanır bir iskemleye oturmuştu, sırtında her zamanki cüppesi vardı.
Eldeki biricik bilgi, kadının her gün, elinde bir bidon, bir yiyecek torbası ya da ikisiyle birden, gaz satan adamın dükkânında, pazarda, evin sundurmasının altında, merdivende, en çok da oturduğu 48 numaralı dairenin mutfağında görüldüğüydü. Üstelik, işin en kötü yanı, belirli bir yerde bulunması ya da görünmesiyle orada hemen bir rezaletin patlak vermesi bir oluyor, bunu da herkes biliyordu. Dolayısıyla kadına “Veba” adı takılmıştı.
İvan şaşkınlıkla haykırdı, ileri baktı; iğrenç yabancıyı gördü. Neredeyse Patriarşiye Sokağı’na çıkan geçide varıyordu. Yalnız da değildi. Kuşkulu olmaktan da öte, resmen cani olan o eski kilise şarkıcısı da ona yetişmişti. İş bu kadarla da kalmıyordu: Nereden çıktığı bilinmeyen bir üçüncü yaratık daha katılmıştı yanlarına. Karga ya da is gibi kapkara, dehşet verici pala bıyıklarıyla domuz yavrusu kadar iri bir kara kediydi bu. Üçlü, Patriarşiye Sokağı’na doğru ilerliyordu; Kedi, arka ayakları üstünde yürüyordu.
“İvan Savelyeviç,” diye sevinçle haykırdı telefondaki ses.
“Sesinizi duyduğum için ne mutluyum bilseniz! Nasılsınız? Sağlığınız yerinde mi?”
Çok şaşıran Varenuha, 'Çok mersi' dedi. “İyi ama kiminle konuşuyorum?”
“Yardımcısı, yardımcısı ve çevirmeni Korovyev,” diye kıkırdadı telefondaki ses.
“Emrinizdeyim, çok sevgili İvan Savelyeviç. Dileyin benden ne dilerseniz! Buyurun?”
“Özür dilerim ama... Styopa Bogdanoviç Lihodeyev evde yok mu?”
“Ne yazık ki burada değil! Hayır! Gitti!” diye bağırdı telefonun karşısındaki.
'Geleceğim,” demekle yetindi Margarita. Cebinden küçük, yuvarlak bir altın kutu çıkarıp Margarita’ya uzatan Azazello, “Öyleyse lütfen şunu almaya gayret edin,” dedi. “Hemen gizleyin de gelip geçenler görmesin. Size faydası dokunacak Margarita Nikolayevna, çünkü altı ayda kederden çok yaşlanmışsınız.”
Yabancı, anlayışlı bir gülümsemeyle, “Sevgili Styopa Bogdanoviç,” dedi. “Piramidón’un size hiçbir hayrı dokunmaz. Eski ve bilgece kurala kulak verin: Çivi çiviyi söker demişler. Sizi kendinize getirecek tek şey iki küçük kadeh votkayla sıcaklı soğuklu birkaç acılı meze.”
“Üç kere romantik Usta! Öğleden sonraları, sevgilinizle birlikte çiçek açmaya başlayan kiraz ağaçları altında gezinmeyi; akşam, Schubert’in müziğini dinlemeyi istemez misiniz? Mumların ışığında, kaz tüyünden bir kalemle yazmaktan hiç zevk almaz mısınız? Faust gibi, yeni bir insancık yaratmak umuduyla bir imbiğin üstüne eğilmeyi arzulamaz mısınız? Bakın, şurası! Orada sizi bekleyen bir ev, bir de yaşlı hizmetçi var, mumlar yanmış bile ama yakında sönecekler, neredeyse gün doğacak çünkü. Şu yolu tutun Usta, şu yolu! Elveda, çünkü benim gitme zamanım geldi!”
“Suçlu, bana ‘iyi adam’ dedi. Kendisini hemen götürüp bana ne denmesi gerektiğini öğretin. Sakat bırakmamaya çalışın yalnız.”
Merdiven doluyordu. Şimdi bütün basamaklarda uzaktan birbirine benzeyen adamlar ve yalnızca iskarpinlerinin rengiyle başlarını süsleyen tüylerin ayırdığı çıplak kadınlar vardı.
Her neyse seven kişi, sevdiğinin kaderini paylaşmak zorundadır