Biz kadınlar alış-verişi çok severiz. Keza bazı erkeklerinde severek alış-veriş yaptığını biliriz. Peki aldığımız kıyafetlerin etiketlerinde tüm çıplaklığıyla üretim koşulları yazıyor olsaydı ne hissederdik? Severek giyiyoruz peki üreten işçiler için üzülür müydük? Gelin beraber görelim. Bakalım ne hissedeceksiniz.
Kanada Adil Ticaret Ağı (The Canadian Fair Trade Network) üzerimizde taşıdığımız o şıkır şıkır kıyafetlerin hikayelerini anlatmış.
“%100 pamuklu. 9 yaşındaki Behnly tarafından Kamboçya’da üretildi. Behnly her sabah 5:00’te kalkıp çalıştığı konfeksiyon fabrikasına doğru yola çıkıyor. İşe vardığında da işten ayrıldığında hava karanlık olacak. Üzerine incecik şeyler giyiyor; çünkü çalıştığı ortamda sıcaklık 30 dereceyi buluyor. Odadaki toz ağzına ve burnuna doluyor. Onu yavaş yavaş boğan bir günün sonunda 1 dolardan az para kazanacak. Bir maske ise şirkete 10 cente mal olurdu. Etiket hikayenin tamamını anlatmaz.”
“%100 pamuklu. Sierra Leone’de Tejan tarafından üretildi. Öksürdüğünde ağzından kan gelen ilk birkaç seferi ailesinden sakladı. Çünkü tıbbi tedaviyi karşılayamazlardı ve Tejan pamuk plantasyonundaki uzun süreli işini riske atamazdı. Bir gün nöbet geçirince rahatsızlığının umursanamaz bir hali kalmadı. Teşhis tarım ilacı zehirlenmesiydi. Yeterli korumayı sağlamayan kıyafetlerle çalışılması sonucu Tejan 34 yaşında lösemiye yakalandı. 2 kız kardeşi var. Biri önümüzdeki yıl fabrikada çalışmaya başlayacak. Etiket hikayenin tamamını anlatmaz.”
“%100 pamuklu. Bangladeş’te Joya tarafından yapıldı. Joya 12 yaşında, iki erkek kardeşine ve yakın zamanda dul kalmış annesine bakabilmek için okulu bıraktı. Babası çalıştığı pamuk fabrikasında çıkan bir yangın sonucu hayatını kaybetti. Joya şimdi babasının öldüğü fabrikanın karşısındaki binada çalışıyor. Her gün aldığı risklerin sürekli hatırlatıcısı karşısında… Etiket hikayenin tamamını anlatmaz.”