Ayşe Arman resmen her şeyi sormuş, epey konuşturmuş kadını! Demek çıkan iddialardan doğru olanlar var...
Ayşe Arman resmen her şeyi sormuş, epey konuşturmuş kadını! Demek çıkan iddialardan doğru olanlar var...
Doğduğun Ev Kaderindir, Kırmızı Oda ve Masumlar Apartmanı dizileri biliyorsunuz bu hanımın kitaplarından uyarlama.
Ünlü psikiyatr epey gündem oldu olmasına da, hakkında birçok iddia da atıldı ortaya.
Biz de size bu röportajın en dikkat çeken yerlerini bu içeriğimizde topladık.
Gelin bakalım, neler konuşmuşlar ve iddialar hakkında ne söylemiş ünlü psikolog?
'-Bazen diyorum ki, bu bir rüya mı? Eyvah, yoksa uyanacak mıyım? Okuyucularım da çok güzel şeyler hissettirmişti ama bu, bambaşka bir şeymiş. Tarifsiz bir mutluluk içindeyim.'
'Siz izlerken heyecanlanıyor musunuz?'
'-Hem de nasıl! Çünkü o izlediğiniz şeyleri yaşadım ben. Üstelik çok hissederek yaşadım. Sonra kitap olarak yazdım, yazarken bir kere daha hissettim. Ama televizyonda seyretmek en fenasıymış! Kedimi, ekranın karşısında, kollarımı kaskatı bağlamışım otururken yakalıyorum. Diyorum ki, “Yapma Gülseren, rahat ol!” Ama olmuyor, heyecanlanıyorum, kalbim yerinden fırlayacak gibi küt küt atıyor.'
'-Elbette. Özellikle Binnur’la sıkça. Beni çok algılıyor ve içinde hissediyor. Diğerleriyle de konuşuyoruz ama beni canlandıran Binnur olduğu için daha sık…'
'Bence Binnur Kaya şahane bir seçim olmuş. Sizi canlandıracak oyuncuyu bulmakta zorlandınız mı?'
'-Açık söyleyeyim, başta Binnur aklımıza gelmemişti. Ama “Binnur Kaya olmalı bu isim!” dendiğinde, hiçbirimiz tereddüt yaşamadık! Gerçi iki dizideki tüm oyuncular büyük bir özenle seçildi. Hepsi de bu işe baş koydular. Karakterlerin içine o kadar müthiş bir şekilde girdiler ki, motivasyonları anlatılır gibi değil. Çoğundan şunu duydum: “Hocam, böyle bir karakteri oynamak benim hayalimdi!” Galiba oyunculukta, derin şeyler yaşamış karakterleri oynamak çok arzu edilen bir şey. O kadar hissediyorlar, o kadar içselleştiriyorlar ki rollerini… Etkilenmemek mümkün değil!'
'-Benim bir Instagram sayfam var, herkes gibi ben de kendi çapımda oradan bir şeyler paylaşıyorum. Genellikle olumlu yorumlar yazıyor, takipçilerim. Ama bir gün, bir hanım şöyle yazdı. Bu, benim yediğim ilk büyük darbeydi! Dedi ki, 'Siz, hasta bakarken para kazanıyorsunuz. Sonra o hastaların hikayelerini kitap yapıyorsunuz. Bir de oradan para kazanıyorsunuz. Şimdi de bir dizi yatınız, oradan kazanacaksınız! Bu nasıl bir haksızlık ya?!''
'Cevap yazdınız mı?'
'-Hayır, çünkü anladım ki bizim frekanslarımız ayrı! Ben, ona bir şey anlatamam. Bu tür yorumları, benim en çok sevdiğim insanlar yazıyor üstelik. Ben, gerçi yine de onları sevmeye devam ediyorum. Beni yaralamak için yapıyorlar. Hiçbir şey yazmayacağım ama bir gün bunun yanlış olduğunu söylemek için arayacağım onları. Anlamaya hazır olduklarında… Şu anda değiller. Beni üzmek, yaralamak ve zor durumda bırakmak istiyorlar.'
'-Hayır, tabii ki yok! Bunlar da yine yaralama amacıyla yazılan şeyler. Bir psikiyatrist hastasını ifşa eder mi? Bunu yapar mı? Yapabilir mi? Asla yapamaz! Ben de yapmam! Zaten bu tıp etiğine, insanlığa her bir şeye aykırı… Böyle saçma ve kötü niyetli bir suçlama olabilir mi?'
'Yıllar evvel, 'Madalyonun İçi' kitabı ilk yayınlandığında, hastalarımın bir kısmı büyük bir panik yaşamıştı. “Aman Tanrım! Yoksa bizi de mi yazdı?” diye. Kitabı okuduktan sonra ise bana şöyle dediler: “Aşk olsun Hocam ya, bunca yıldır geliyorum, şu kadarcık da mı sizde hatırım yok, hiç bahsetmemişiniz benden! Alındım biraz!” Halen ilişkide olduğum ya da yeni tanıştığım hastalarım hep, “Hocam, beni yazarsınız değil mi?” diyorlar. O kadar cesaretle söylüyorlar ki bunu. Çünkü artık şunu gördüler: Kimseyi ifşa etmek gibi bir niyet içinde değilim. Buna çok özen gösteriyorum, kitaplarımı okuyanlar bunu çok iyi bilir…'
'-Doğru… O, 5 psikoloğu işten kovduğum doğru! Aslında “kovmak” fiili bana ağır gelir. Benimle “kovmak” yan yana gelmemeli. Bugüne kadar böyle bir şey yapmadım da diyebilirim. İşten ayrılanlar filan oldu ama hepsiyle çok güzel ayrıldık. Fakat bu 5 arkadaşı kovdum! Beşi de sevdiğim insanlardı, emek verdiğim meslektaşlarımdı. Hele bir tanesi benim çok yakınımdı. O kadar üzüldüm ki. Bir gazeteciye aleyhimde öyle feci bir röportaj vermişler ki. Feci ötesi. Beni, olmadığım biri gibi gösteriyorlar. Efendim, giyimimize bile karışır, “Şöyle yapacaksınız’’ der, ‘’böyle giyeceksiniz!” der. Benim yıllarca onlara meslekte iyi olmaları için emek verdiğim cümleleri çarpıtmışlar, sündürmüşler… Hepsi de sayfasında paylaşmış, yani onaylamışlar…'
'-Vardı. Ama hiç bu amaçla söylenmemişti. Ben, “Arkadaşlar, hastalara saygılı olmalısınız. Lütfen kendinize, giyiminize özen gösterin…” dedim. Her zaman da bu lafımın arkasındayım. Özen göstermek, marka giyinmek filan değildir. Ben, marka giymeyi sevmeyen biriyim. Herkes bilir bunu. Özen göstermek, temiz olmaktır, derli toplu olmaktır. Mesela eşofmanla işe gelme… Bir işyerine eşofmanla gelinebilir mi? Bizim işimizde, gelinmemeli. Bir hastanın karşısına evde giydiğin saçma sapan bir kıyafetle, saç baş darmadağın çıkabilir misin? Bence, çıkılmamalı! Bir psikolog bunu yapmamalı. Tırnakları kir pas içinde işe gelmemeli. Hep dedim ki, “Bakın 47 yıl boyunca bu kurallara özen gösterdim. Şık olmaya değil, bakımlı olmaya değil, temiz olmaya. Siz de öyle yapın!” Kaldı ki bu iş yeri benimse, böyle bir şeyi talep edebilme hakkım var. Bu iş yerinin kuralları var. Ben, hayatım boyunca kuaföre sadece saç boyatmak için giden biriyim. Her gün kuaförlere giden biri değilim, bunu da biliyorlar. Peki, o zaman niye öyle şeyler yazdırıyorlar, gazeteciye? Madem bu kadar feci bir insanım, iğrenç bir insanım, neden bunca yıl benimle çalıştılar? Gidip bir gazeteciye bir sürü olumsuz şey anlatmışlar. Tamam isimsiz ama kimi kastettikleri belli. Sonra da 5’i birden sayfalarında paylaşmışlar. Tabii ki arkamdan bıçaklanmış gibi hissettim. Aslında bekledim de, onlardan biri beni arasın, “Ya hocam ben öyle yapmak istemedim, üzgünüm!” desin. Ya da “Gazeteci de abartmış. İş, kastını aşmış!” desin. Demediler. Aramadılar.'
'-Biz psikologlarımızı, açıldığımız günden beri, haftada 30 saat çalıştırırız. Asla 31 saat çalıştırmayız. Bu da ne demek biliyor musun? Günde 5 saat çalıştırırız. Talep onlardan gelir, “Hocam, ben 2 gün gelmeyeyim, saatleri ona göre ayarlayalım. Bazı günler 7 hasta bakabilir miyim?” diye. Biz de deriz ki, “Bak çok yorulursun böyle yapma!” Ama bizi ikna ederler. “Hocam, benim çocuğum var, işim var, evde kalmak istiyorum!” Haftalık 30 saat… Hangi işyerinde böyle bir lüks var ya… Ama gitmişler hakkımda verip veriştirmişler… Ben bu davranışı, anneye-babaya, onu yetiştirene öğretmene ihanet gibi algıladım. Ticari bir ihanet gibi algılamadım. Hala beni, ne arıyor ne soruyorlar. Bizi mahkemeye verdiler filan… Neyse, gereken her şeylerini ödedik. Ama o ihanet duygusunu, atamıyorum içimden.'
'-Asla, asla, asla! “Günahın Üç Rengi” diye bir kitabım var. Orada bir eşcinsel, bir fahişe, bir de mazoşist anlatıyorum. Üç ekstrem vaka. Ama hepsini severek kucağımda taşıyarak anlatıyorum. Ne münasebet ya! Bunu nasıl derler. Ben hayatımda herkesi kucaklamaya hazır biriyim. Ben böyle doğmuşum zaten! Kitaplarımdaki cümlelerimi cımbızlayıp aleyhime kullanıyorlar. Daha kim bilir neler uyduracaklar bilmiyorum!'
'Acun’la dost olmanıza bile laf sokanlar var…'
'-Bunun nesi kötü, onu da anlayabilmiş değilim. İşini iyi yapan, sevdiğim biri Acun…'
'-Valla, bu tür saçmalıklara üzülmüyorum. Ben, yakınlarımdan gelen ihanetlere üzülüyorum. Her kitabıma, 4 yılımı verdim. Bilmem kaç hasta görmedim, o kitabı yazmak için. Gerçekten emek verdim. Bana laf yetiştireceklerine, vakit kaybedeceklerine onlar da emek versin. Ayrıca kitapla kim zengin olmuş, onu da bilmiyorum. Ben zengin olmadım.'
'-Ay olur mu öyle şey! Bunları hiç duymamıştım, şimdi senden duyuyorum. Bir kere ben, Ekşi Sözlük’e hiç girmedim. Varlığını biliyorum ama hiç açıp okumadım, şimdiye kadar. İşin gerçeği şu: Ben teknolojiden çok anlayan biri değilim, Ayşe’cim. Emre Pekçetinkaya diye bir delikanlı var. Arada, “Hocam ne yapıyoruz, bugün sosyal medyaya?” diye sıkıştırıyor beni. Beni, daha aktif olmaya zorluyor. Arada bir, oraya yanlış şeyler de yazıyor. Kavga ediyoruz, sonra yemek yiyoruz, barışıyoruz. Çok iyi bir delikanlı. Arada, bana kız arkadaşını anlatıyor… Benim durumum bu. Ben bir oyuncu veya ünlü biri gibi sosyal medyada aktif değilim. Ekşi Sözlük’te de ne yazmış çok ilgili değilim…. Benim hem Bodrum’da hem Didim’de evim var. Bodrum kalabalık olunca, Didim’e gittim. 6 yıldır açmıyordum, Bodrum’daki evi. Bu sene açtık. Felaketti. Neyse toparlandı şimdi ama pandemi olduğu için, yardımcı filan da almıyorum. Oğlum bir tane şarjlı elektrik süpürgesi gönderdi. Hafif bir şey. Evin her tarafını kendim süpürüyorum. Elimde süpürge, balkonda gezdiğimi bile görebilir insanlar. Demek istediğim, ben buyum ya, şöhretle filan da alakam yok, beni başka türlü anlatmasınlar!'
'-Suç değil. Ama evet, narsist yanlarım olduğunu kabul etmem lazım. Çünkü ben mükemmeliyetçiyim, bir şeyi çok iyi yapmak isterim. O nedenle de çok emek veririm. Bu da ancak biraz Narsizmle mümkün olabilen bir şey. Ama bir yanım da çok mütevazıdır. Hep de öyle oldum. Arada bir, öbürü öne geçiyor ve kırıcı oluyor muyum, kendimi test edemiyorum doğrusu.'
Cevapları tatmin etti mi?
Kim ne derse desin ben bu kadını seviyorum.Saçma sapan influencerlar dünya para kazanıyor sorun değil bu kadın senaryo yazıyor para kazanıyor sorun ?!! kadın yıllarca okumuş bizim yaşımızdan fazla meslek hayatı var ayrıca kitaplarını çok faydalı buldum bu kadını eleştirenler önce aynaya baksın bu dünyaya ne bıraktık diye
5 kişi kovmuşsunuz sorusuna evet kovdum, narşist misiniz sorusuna evet narşistim demiş. tanımam etmem dizisini izlemedim kitabını okumadım ama ben açık sözlü insanları severim. beni tatmin etti
Şık giyinen, kapitalizmi çözmüş, bakımlı kocaman bir ego...