Türkiye’nin çok sesli, çok akıllı, çok gelenekli, çok idealli, çok düşünceli halini anlatmak için ne çok insan kıvrandı durdu yıllarca. Öyle bir şey desem ki hiçbiri açıkta kalmasa, öyle bir laf bulsam ki durumu özetlese. Mozaik dediler, renkler dediler, kardeşlik dediler. Hiçbiri de oturmadı. Hiçbir tanımın içine tam oturmadık, yerleşemedik hiçbir sözün içine.
Türkiye Bir Muhafızlar Ülkesidir
0
Ben olsam, basitçe “Biz Anadoluyuz” derdim.
Bir parti kursam sloganı “Kalbimiz Anadolu ruhuyla çarpıyor” olurdu. Partimin ismi Anadolu Muhafızları Partisi olurdu. Gerçekten içim ısınıyor Anadolu deyince. Biz İstanbullular pek anlamayız Anadolu’dan. Her birimiz bir vakitler kopup gelmişizdir de oradan, orası neresidir, orası nedir hiç bilmeyiz. Ama Anadolu kendini bilir. O kadar iyi bilir ki. Anadolu, Türkiye’nin kuruluş andı, kurtuluş manifestosudur. Nerede hangi fikrin çatısını çatacak olsanız, Anadolu gelir size kilit taşı olur. Nerede bir fikrin geçerliliğini sorgulayacak olsanız Anadolu bu defa size mihenk taşı olur. Ah ne güzel insanlardan mamuldür Anadolu. Nasıl severim, ah bizi nasıl severim.
Anadolu bütün Türkiye’dir. İstanbul da aslında süslü Anadolu’dur; başka bir şey değildir. Parayı bulmuş hala, okumuş teyze, zevk sahibi dayıdır İstanbul. İllaki arada uğrayan, eli kolu dolu kapıdan giren, anasına bulaşık makinesi, babasına marka kazak, yeğenlere, kuzenlere hediyeler getirendir. Az görüşürler ama birbirlerinden kopmamışlardır. İstanbul da illa evinde fazladan yorgan yastık bulundurur, gelince kalsınlar, rahat etsinler diye. Böyledir aileliğimiz. Anasının tarhanasını özler, babasının çatlamış ellerine çare arar. İmkanlar, şartlar farklıdır ama hizalıdır aile yine de. Ata baba, ata anadır her halükârda. Öyledir ki ne zaman büyüklenecek olsa illa bir ayar duyar oradan, “Biz daha ölmedik!”
Bugün Özgür Özel Samsun’da miting yapıyor. Onu dinlemeye gelenler ellerindeki Türk bayraklarını sallıyorlar. Aynı anda Filistin destekçisi binlerce insan Beyazıt’tan Ayasofya’ya yürüyor. Onların arasında da elinde Türk bayrağıyla gelenler var. Bu iki fotoğrafı X’te peş peşe görüyorum. Tüylerim diken diken oluyor. Çünkü biz, bütün güzel değerlerin, o üzerine kitaplar yazılan erdemlerin, insanlığın ortak paydasıyız. İşte bak, ne zaman bir ortak payda arasan Anadolu, sana nirengi noktası olur.
Hep söylerim. Ben eskiden kafası çok uçlarda olan biriydim. Herkesi anlamaya başlamamın tarihi çok yeni. Geç oldu ama çok güzel oldu. Memnunum halimden.
Sanki bir formülü var Anadolu’nun. Dini, milli, insani hassasiyetlerden oluşan özel bir formül. Özel ama gizli değil. Apaçık, ayan beyan. Der ki Anadolu, dinime laf etmeyeceksin, kimsenin de dinine karışmayacaksın. Benim milliyetime karışmayacak ve ona laf etmeyeceksin. İnsan olarak da bana değer vereceksin, her insana değer vereceksin. Kurumsal adaletin girmediği mevzulara, Anadolu insanın vicdanı ve merhameti bakar. Der ki kimsenin kalbini kırmayacaksın.
Geri kalan her şey bu saydığım meselelerin altında bir yerlerde durur.
Muhafızlar
Anadolu öyledir ki içinden muhafızlar yetişmiştir. Her çağ, geçmişin mirasını yeni kuşağa aktarır, muhafızlık nesiller boyu var olur. Siyasi partilere baktığınızda, bu muhafızların temsilcilerini görürsünüz.
Kimler midir o muhafızlar, A’dan Z’ye ilk aklıma gelenleri sıraladım:
Adalet muhafızları
Ateş muhafızları
Birlik ve beraberlik muhafızları
Barış muhafızları
Cumhuriyetin kurucu değerlerinin muhafızları
Çağdaşlık muhafızları
Devlet muhafızları
Din muhafızları
Doğa muhafızları
Dünya muhafızları
Eğitim muhafızları
Emek muhafızları
Eşitlik muhafızları
Gelecek muhafızları
Gelenek muhafızları
Gönül muhafızları
Hava muhafızları
Hak muhafızları
İnanç muhafızları
Kültür muhafızları
Kuvayı Milliye muhafızları
Mezhep muhafızları
Misak-ı Milli muhafızları
Onur Muhafızları
Özgürlük muhafızları
Sağduyu muhafızları
Sevgi muhafızları
Su muhafızları
Toprak muhafızları
Vicdan muhafızları
Her bir muhafız, elinde bir ateş tutar. Bu ateşi bazen aydınlatmak, bazen ısıtmak, bazen yakmak, bazen dönüştürmek için kullanır.
Bunu anladığımda yaşadığım huzuru tarif etmek mümkün değil.
Mahfaza
Uzun yıllardır sanki muhafızlar birbirine düşmanmış gibi bir delilik hali yaşatılıyor bize. Buna inanalım isteniyor. Ama şükür ki Sağduyu Muhafızları bu oyunu bozmak için var.
Sevgili dostlar, hepimiz o kadar değerliyiz ki… hepimiz öyle önemliyiz ki… Her birimizin “bam teli” o kadar hayati ki. Güzelim ülkemiz ve dünya için. Biz Anadolu, muhafaza edilmesi elzem olanın mahfazası. Muhafızlar ordusu… Lazım olanın ustalarıyız biz.
Bu farkındalıkla kalbim büyüdü, eşzamanlı toplanmış ayrı taburları, alayları görünce. İşte dedim, biz buyuz. Bizden öyleleri var ki her biri bir işin ucundan tutar. Her bir tabur, her bir alay bir yerde bir hak arar, ses çıkarır, yollara düşer. Bu tablo benim göğsümü kabartıyor.
Dostlarım, biz ortak ihtiyacımız, sevgilimiz Türkiye’yi Türkiye edenleriz, onu payidar kılacak olanlarız. Biz, uçlarda durup birbirinden nefret eden insanlar olamayız. Biz, bir arada yaşayanlarız. Çünkü Türkiye bir sofraysa, o sofrada biz otururuz; Türkiye bir çeşmeyse suyunda biz yıkanırız; Türkiye bir ateşse etrafında biz şarkılar söyleriz.
Payidar
Son haftalarda herkesi daha iyi anlıyorum. Türkiye’de yaşamayı. Payidarlığın mümkünlüğünü ve mümkünlüğün sırlarını. Geçtiğimiz akşam bir yerlerde bir eylem yapıldı, insanlar pencerelerinden “Allahu ekber” diye bağırdılar, Filistin için. Ben, penceremde tencere tava çaldım hak, hukuk, adalet için. Biz muhafızlar, muhafızı olmadığımız konuların muhafızlarına alan açtıkça, yazının başında bahsettiğim Anadolu ruhunu onurlandırmış olacağız. Hani bir döviz hazırlanmıştı “Bütün Mümkünlerin Kıyısındayız” diye, sanırım içimde duyduğum tam da bu müjde…
Kabul etmeli. Hiçbir fikir yok ki 80 milyon insan hemfikir olsun. Bizim hemfikir olmaya ihtiyacımız yok. Üstelik hemfikirlilik çok sıkıcı. Bizim hepfikir olmaya ihtiyacımız var. Bizim, muhafızlarımızı görüp, kabul edip bundan mutlu olup, onlar daim olsun diye çalışmaya, bakış açısı geliştirmeye ihtiyacımız var. Bizim, mücevherlerimizi, hazinelerimizi korumaya ihtiyacımız var. Ne zaman bir çatlak bir ses duysak, ona saldırmak yerine acaba neyi korumaya çalışıyor diye düşünmeye ihtiyacımız var. Buna mecburuz. Üstelik zorlamak da ne? Zorlanmak da ne? Çaremiz bu bizim. Birlik, beraberlik, mutluluk…
Yeni vizyon, yeni akıl, yeni bilinç, yeni yurttaşlık. Yoksa illa birileri çıkıp üstümüzde tepinmeye devam edecek. Yoksa, ülkemizde zulüm hep kol gezecek. O gider, öteki gelir… Hiçbir şey değişmez. Oysa bizim üretmeye ihtiyacımız var, huzura ihtiyacımız var. Bizim acilen, aslımıza rücu etmeye ihtiyacımız var.
Yalan yok, vaktimin önemli bir kısmını, orada burada yazılan yorumları okuyarak geçiriyorum. Her defasında bir kez daha fark ediyorum… Sevgili dostlar, biz muhafızlar, muhafaza etmesi emredilen hazineyi ruhunda taşıyanlar ve bu uğurda dilini dudaktan gözünü budaktan esirgemeyecek olanlarız… Biz, farklı hazinelerin muhafızları, her birimiz çok mühim bir cevherin yılmaz muhafızlarıyız. Korunması gereken korunacaktır. İlahi olan da budur, ölümsüzlüğün sırrı da budur. Eğer bu günler bir mutlu sona ererse… Eğer biz muhafızlar, birbirimizi gördüğümüzde baş selamı verebilmeyi başarırsak, hazinelerimiz memleketimizi pırıl pırıl, apaydınlık bir geleceğe ulaştırırsa o gün pencerelerimize çıkıp birbirimizi alkışlayalım.
Bilelim ki o aydınlık, pırıl pırıl semada parlayan her bir yıldızı, içimizden biri korudu…
Bu makalede öne sürülen fikir ve yaklaşımlar tamamıyla yazarlarının özgün düşünceleridir ve Onedio'nun editöryal politikasını yansıtmayabilir. ©Onedio
