30 Ekim Cuma günü saat 14:51’de 6.8 büyüklüğünde bir deprem yaşandı İzmir’de. Hepimizi çok üzen bu doğal afet neticesinde vatandaşlarımızdan hayatlarını kaybedenler ve yaralananlar oldu. Böyle bir olay yaşandığında önce aklınızı varsa bölgede yaşayan akrabalarınız daha sonra da tanıdıklarınız geliyor. Benim çevrem de çoğunlukla öğretmenlerden oluşuyor. İlk işim de özellikle mesaj yoluyla onlara ulaşmaya çalışmak oldu.
- Hocam! Nasılsınız? Var mı bir sıkıntı?
- İyiyiz Hocam! Biraz korktuk ama geçti! Okuldaydık! Bahçede nöbet tutuyordum. BİNANIN İÇİNE KOŞTUK. Hemen öğrencileri tahliye ettik. Şükür okulda ve öğrencilerimizde bir sorun olmadı ama korktuk tabi doğal olarak.
- Geçmiş olsun Hocam. Yapabileceğimiz bir şey varsa buradayız.
- Sağolun.
Öğretmene laf etmeden önce sizin çocuğunuz için deprem esnasında okulun içine koştuğunu, olur da çöken bir duvarın altında kalırsa “Dünyanın bütün çiçekleri” dediği öğrencilerinden başka kimseyi istemediğini unutmayın!
Geçen yılki İstanbul depreminde yaklaşık 100 kişilik öğretmen kadromuzun tamamı çocukları tahliye edene kadar binada kaldı. Adrenalin patlamasından tüm çocuklar çıktıktan sonra bahçede fenalaşanlar oldu ama kimse kuzularını bırakıp canını kurtarmaya çalışmadı. Geçmiş olsun herkese. Tekrar gelecek biliyoruz, hazırlıklı olmaya çalışalım.