Güney Amerika’nın sarp dağlık bölgelerinde, görünüşü parlak turuncu bir domatesi andıran eşsiz bir meyve saklı. Yerlilerin “lulo” adını verdiği Naranjilla meyvesi, son yıllarda Kolombiya ve Ekvador’u ziyaret eden turistlerin mutlaka denemesi gerekenler listesinin zirvesine yerleşti. Ancak bu meyveyi tatmak kolay olsa da yanınızda götürmek neredeyse imkansız.
Detaylar 👇
Bu meyvenin parlak yeşil ve sulu iç kısmı, dünyadaki hiçbir meyveye benzemeyen benzersiz bir aromaya sahip. En sık yapılan tanıma göre lulo, limonun ekşiliğini ananasın tropikal yöneriyle harmanlar. Ekşi, tatlı ve hafif buruk tonların aynı anda dile değmesi, naranjillayı unutulmaz kılar. Bu nedenle, bölge pazarlarını gezenler öncelikle taze sıkılmış suyunu denemek için sıraya girer.
Naranjilla’nın taze ihracatının yasak olmasının iki temel nedeni var:
Naranjilla aşırı kırılgan bir meyvedir: Meyvenin kabuğu o kadar incedir ki, en ufak bir darbede bile ezilip hızla bozulur. Olgunlaşmadan toplanmasına rağmen uzun nakliye süreçlerine dayanamaz.
Naranjilla tarımsal güvenlik riski taşıyan bir meyvedir: İkinci ve en önemli sebep ise karantina kurallarıdır. Potansiyel zararlı ve hastalık taşıma riski nedeniyle, çoğu taze meyve gibi naranjillanın da sınır ötesi taşınmasına izin verilmez. Ülkeler, tarımsal biyo-güvenliklerini korumak için katı önlemler almaktadır.
Bu yasak yüzünden, egzotik lezzet avcıları eve sadece pastörize meyve suyu veya dondurulmuş posa gibi işlenmiş ürünleri götürebilir. Ancak uzmanlar, hiçbir işlenmiş formun taze lulo’nun o eşsiz, altın lezzetinin yerini tutamayacağını belirtiyor. Bu nedenle naranjilla, Güney Amerika seyahatlerinin sadece yerinde deneyimlenebilen unutulmaz bir parçası olarak kalıyor.