Biz bu sözlerin hiçbirini unutmadık, unutmayacağız!
Biz bu sözlerin hiçbirini unutmadık, unutmayacağız!
2014 yılında Türkiye Cumhuriyet tarihinin en kara günlerinden birini yaşadı. İş güvenliğinin hiçe sayıldığı, insanlık onurunun ayaklar altına alındığı ve sonrasında yaşanan olaylarla hiç ders çıkarılmadığının anlaşıldığı Soma'daki maden faciasında 301 -dile kolay- madencimizi kaybettik. Bakanın gömleğinden danışmanın tekmesine kadar pek çok konuda canımızın yandığı bu faciadan kurtulan Murat Yalçın'ın ambulanstaki bu sözleri ciğerimizi dağlamıştı.
Üç gündür aynı gömlekle durduğunu söyleyen ve bunu bir PR çalışmasına çeviren bakan utanmalıydı ama onun yerine yine biz utandık!
2013 yılında, dönemin Çevre ve Şehircilik Bakanı Erdoğan Bayraktar'ın Edirne ziyareti sırasında yanına giderek yardım isteyen genç kadını hatırladınız mı? Biz hiç unutmadık! Dilek Özçelik, Bayraktar'a kanser ilaçlarının temin edilmediğini söyleyerek yardım istemiş, Bayraktar da kendisine para uzatmıştı. Lenf kanseri olan 27 yaşındaki Dilek'i tek isteği kanser ilaçlarının temin edilmesiydi ama kendisine dilenci muamelesi yapıldı...
Geçtiğimiz yıl kaybettiğimiz Dilek'in ağzından dökülen o cümleler hâlâ içimizi sızlatıyor; biz de her seferinde hayal kırıklığına uğruyoruz!
Gezi Parkı protestoları sırasında yaşamını yitiren her canımız için hâlâ yas tutuyor, hesap soramadığımız her an kahroluyoruz ama Ali İsmail hiç şüphesiz ki hepimiz için bambaşka bir yerde... Korkmaz ailesinin oğulları için verdikleri mücadeleyi bir yana bırakırsak, kurdukları vakıfla ortaya koydukları yas tutma biçimi onları gözümüzde farklı bir konuma yerleştiriyor.
Ali İsmail'in acılı annesi Emel Korkmaz'ın mahkemede sanığa söylediği bu sözler aklımıza mıh gibi kazındı... Sahi, insan başka bir annenin canını yaktığında kendi annesinin yüzüne nasıl bakabilir ki?
Soma'daki maden faciasının hemen ardından Ermenek'te de canımız yanmıştı, hatırlarsınız. Sorumlular hakkında açılan davalar, delil yetersizliği, işsizlik, iş güvenliğinin ve işçi sağlığının hiçe sayılması... Bunların hiçbiri bir annenin bu merakını gideremez!
Faciada oğulları Kerim ile Ali'yi kaybeden Saadet Haznedar'ın bu sözlerine kulak tıkayan, değirmene su taşımaya devam eden, devranın döneceğini unutan herkesin bu acıyla sınanmaması dileğiyle...
Siz hiç çaresiz bir babanın feryadını duydunuz mu? İntihar etmek üzere köprüye çıkan, parasızlık yüzünden göremediği çocuklarını polislere anlatan, düzenli bir iş bulamadığı için tüm çarelerin tükendiğini düşünen bir baba gördünüz mü? Adana'da simit satıcılığı yapan 36 yaşındaki Şahin Yıldız'ı hatırlayın, mümkünse hiç unutmayın...
Polislere neden bu hale geldiğini yürek burkan bir soruyla anlatan Şahin Yıldız'ın bu sözlerini hiç unutmayın: “Size bir soru soracağım, senin iki çocuğun var, birinin adı Sena, diğeri Nisanur, onlarla beraber olduğunda, manavın yanından geçerken meyveleri görüp, canları çeker, isterler diye montunun önünü açıp gözlerini kapatarak götürüyor musun? Ben öyle yapıyorum. Başka çarem kalmadı.”
İhbar ettiği teröristler tarafından öldürülen Maçkalı Eren'i hatırladınız mı? 2002 yılında doğmuştu; 15 yaşında, gençliğinin baharında yaşamını yitirdi.
Acı bir şekilde hayata veda etmeden iki ay önce sosyal medya hesabından paylaştığı bu sözler bizim ciğerimizi dağladı. Bunun hesabını kim verecek?
19 Ocak'ta ne olmuştu?
Nefretle, kanla, hakaretle, ırkçılıkla beslenen insanlar Hrant Dink'i öldürmüştü. Rakel Dink bize nasıl yas tutulacağını, diğer yarısını kaybeden bir insanın en barışçıl yoldan nasıl konuşabileceğini, acının nasıl güzel aktarılabileceğini bu sözlerle anlatmıştı.
'Sevgili dostlar, bugün bedenimin yarısını, sevgilimi, çocuklarımın babasını, sizin kardeşinizi uğurluyoruz' diyerek başladığı konuşmasının tamamını burada vermiyoruz ama siz okuyun ve dersler çıkarın. Bir bebekten bir katil yaratan karanlığı sorguladığımız günler de gelecek elbette...
Siz hiç bir ses tonundan aynı anda çaresizliği, öfkeyi ve şaşkınlığı duydunuz mu? Hepsini aynı anda canlı yayında kendisine söylenen sözler karşısında yaşayan gazeteci Ruşen Çakır, belki de en zor sınavlarından birini vermişti o gün...
Biber gazı ve heyecanın tetiklemesi sonucu dönemin başbakanı Recep Tayyip Erdoğan'ın Hopa mitinginde kalp krizi geçirerek hayata veda eden Metin Lokumcu'nun ardından söylendi bu sözler... Arşivi karıştırın, biz bir şey söylemeyelim!
2015 yılında ABD Başkonsolosluğu’na yönelik silahlı saldırıya karıştığı ileri sürülen şüpheliyi arama çalışmaları kapsamında Doğan Ailesi’nin evinde arama yapmak isteyen polisler Dilek Doğan'ı öldürmüştü, hatırladınız mı?
Arama sırasında polislerin galoş giymelerini isteyen 24 yaşındaki Dilek Doğan'ın son sözleri bunlar... Sadece galoş giyilmesini istemişti.
Taybet İnan, 2015 yılında, yaşadığımız uygar dünyada, Silopi'deki sokağa çıkma yasağı döneminde keskin nişancılar tarafından vuruldu ve cansız bedeni 7 gün boyunca aynı yerde kaldı. Ne yetkililer aldı onu oradan ne de yakınlarının almalarına izin verildi. Tam 7 gün boyunca evlatları annelerinin cenazesini izledi.
Ve bu sözler cenaze törenine bile katılamayan kızı Haline İnan'ın ağzından döküldü. Sahi, biz ne zaman bu kadar kötü olmuştuk?
Ankara 10 Ekim 2015 gününe Cumhuriyet tarihinin en acılı haberlerinden birine uyandı. Adı üstünde olan barış mitinginde 100 kişi yaşamını yitirdi, kana bulanan garın önünde bir geçit şeklinde acıyı yaşadık. O gün orada bulunan Gözde Aslan'ın annesi Mehibe Aslan, kaybettiği kızının ardından telefonunu kapattırmaya kıyamadı.
Siz hiç evladınızı kaybettiniz mi?
Şehit Eren'le terör sempatizanı Dilek Doğan'ı aynı listeye koymanızdaki alçaklık,ucuzluk.Bir daha böyle listelere şerefli ölenlerin adını koymayın.Terör sevici parazitlere methiyeler düşerken şehitlerimizin kemiklerini sızlatmayın.
Hepsinde ama hepsinde devletin parmağı var... Soma faciasında, insanların çocuklarının aç bırakılmasında, Dilek Doğan'da, Karadenizde 15 yaşındaki çocuğun arkasına sığınan asker bozuntularında (birde muhtar utanmadan söylüyor en fakir aile onlar, onlar size yardım eder diye 15 yaşındaki çocuğun arkasına nasıl sığındıklarını. Tüm kapitalist devletler insanları bu yüzden aç bırakır, kullanmak için) Kanser hastası kadının acısı ardında hepsinde kapitalist Türkiye devleti var. Siz hala nasıl bu devleti, bu sistemi savunabiliyorsunuz. Kansız mısınız, akılsız mısınız, çıkarlarınız bunu gerektiriyor desem hepiniz fakirsiniz. Birazcık bir şeylerin farkında olun. Oturup bu habere ağlamak, ah vah çekmek hiçbir halta yaramaz. Komünizmle ilgili size öğretilen saçma şeyleri unutun, yıllarca komünizmi kötü göstermeye çalıştılar işte bu yüzden, halk kendi değerini bilmesin diye. Oturun araştırın komünizmi, sonra gelip daha çok böyle içeriklerde ağıt yakarsınız. Tek yol modern komünal toplum!
Görüyorum ki çaresizliği hiç tatmamışsınız hayatınızda. Ah dilek hiç unutmuyorum hiç.