'Of sıkıldım, çok bunaldım...' Yıllar yıllar sonra bu sözlerin tam da günümüzdeki milyonlarca kişiyi anlatacağı kimin aklına gelirdi? Sahi, aramızda kendisini arada kalmış, sıkışmış, en doğru tabirle 'tükenmiş' hissetmeyen var mı?
Eski enerjinizin olmadığını, ne çalışmaya ne gezmeye hevesinizin kalmadığını hissediyorsanız siz de Tükenmişlik Sendromu'ndan muzdarip olabilirsiniz.
Peki nedir bu 'çağımızın hastalığı' diye anlatılan Tükenmişlik Sendromu?
Şimdiki nesilden farklı olarak anne ve babalarımız net bir şekilde sınırları çizmek zorundaydı; fen lisesi, hiç değilse Anadolu lisesi kazanmalıydık ve bunun için okula başladığımız ilk andan itibaren özel dersler almalıydık. Bir yarış atı gibi okuldan özel derse, etüte, kütüphaneye koşturduk.
Şimdi en azından alternatif daha fazla...
Çalıştıkça çok iyi yerlere geleceğimizi zannediyorduk; çok iyi maaşlar alacak, istediğimiz hayata kavuşacaktık ama olmadı. Tabii ki şükretmekte fayda var ama minicik masalarda dip dibe oturarak ve bomboş muhabbetlere tanık olarak ofislerde hayatımızı çürüttük.
Bize oyuncaklarımızı, yiyeceklerimizi, zamanımızı, eşyalarımızı paylaşmak; olanı bir arada tüketmek öğretildi çünkü etrafımızdaki insanlarla eşit olmamız gerekiyordu. Ama bir süre sonra fark ettik ki bazılarıyla eşit değiliz. Onlar bizden hep birkaç adım öndeler!
İyi biri olduğumuzda her zaman kazanacağımız öğretildi bize. Olduk da! Vicdanlı, iyi, sabırlı, kendine yeten bireyler olarak yetiştik ama iyi niyetimiz suistimal edildi.
Çünkü sosyal güvence ve düzenli maaş için ruhumuzu bile satmamız gerekiyordu, sevdiğimiz işi yapmamızın imkanı yoktu.
O paraya ihtiyacımız olduğu için istifa da edemedik. Güvenceli işimizden nefret ede ede her gün kendimizden uzaklaştık. Bireysel olarak isteğimiz azaldı, umutlarımız tükendi.
Saflık ya da salaklık değildi bu, sadece öyle zannediyorduk. İyi insanlardık, herkesi de kendimiz gibi zannettik.
Büyük bir savaş yaşamadık, net bir kıtlık görmedik, büyük bir buhrana tanık olmadık ama ruhumuzdaki bunalımla baş etmek zorunda kaldık.
Tabii son yıllarda ruhumuzdaki bunalıma pandemisiydi, ekonomik kriziydi eklendi de eklendi.
Sosyal medyada varlık göstermeyenlerin gerçek hayatta da var olamayacağına inandırıldık. Ömrümüz like vermekle, 24 saat içerisinde kaybolan hikayeleri yakalamakla geçti.
Farklılıklarımızı gizlemek zorunda kaldık bu yüzden. Kendimizi sakladık, kimselere içimizi açamadık.
'Nedir bu Tükenmişlik Sendromu?' diye düşünüyorsanız işte cevabı tam da burada.
Tükenmişlik Sendromu, bireylerin normal şartlarda kariyerlerinden, arkadaşlıklarından veya aile etkileşimlerinden aldığı keyfi ve başarı duygusunu azaltıyor. Birey, kimliğini kaybettiğine inanarak bir tür zihinsel ve fiziksel tükenmişlik hissetmeye başlıyor.
Ve artık, Dünya Sağlık Örgütü, Tükenmişlik Sendromu'nu bir hastalık olarak kabul ediyor!
Para olmayınca tükenmişlik sendromu ve niceleri sırada bekliyor da para olup tükenmişlik sendromu yaşamak "salaklık" kategorisinde değerlendirilir.
sayenizde bir kere daha hayatımı sikeyim...
kim ne derse desin, parayla saadet olur arkadaş