Anneliğin kutsal olduğu, her kadının bu içgüdüyle yaratıldığı, doğum anında bu kutsanmışlığın kadına yüklendiğine dair yalanlar dinledik. Şimdi bir de benim gibileri dinleyin...
Onedio editörünün notu: Kullanıcı tarafından hazırlanan bu içeriğe dil bilgisi düzenlemesi ve görsel desteği dışında hiçbir müdahalede bulunulmamıştır. Görseller tabii ki temsilidir.
Sonuçta bedeniniz bir canlıya hayat verdi. Bu bile aslında mutluluk için yeterli olmalı.
Instagram’da her anı paylaşılan minik bedenler, Facebook’taki maşallahlar ve diğer bütün platformlardaki nazar boncuklarıyla annelik bir kimlik haline getirildi. Kadının varoluş amacı buymuş gibi sunuldu. Ebeveynlik bir şekilde metalaştırıldı, annelik markalaştırıldı.
Biraz kendimden bahsedeyim. 35 yaşındayım, evliyim ve 4 yaşında bir kızım var. Kızımı gerçekten çok seviyorum ve burayı özellikle vurgulamak istiyorum. Gerçekten ama gerçekten çok seviyorum. Ama onunla birlikte yitip giden hayatıma bakınca pişmanlıktan ölüyorum.
İlk denemelerde başarılı olduk ve hamile kaldım. Hayatımın hiçbir döneminde bu kadar rahat olmamıştım. Tek derdim uyumaktı, biraz zorluyordu ama diğer kadınların aksine mide bulantısı, kusma sorunları yaşamıyordum. Son ana kadar gezip dolaştım, hatta motosiklet üzerinde uzun yolculuğa bile çıktım.
Çevremdeki herkes çok heyecanlıydı. Annem, ablam, arkadaşlarım ellerini sık sık karnıma koyup bebeği seviyorlardı ama bu bana çok anlamsız geliyordu. İçimde kızımı görmeye dair çok büyük bir istek vardı ama bunun temeli tamamen meraktı.
Uzun süre sancı çekmiştim ama mesele bu değildi. Çektiğim acıyla paralel değildi bu his. Ben bir hata yaptığımı ve tüm hayatımı -şimdi canımı vereceğimi bilsem bile- bir insana adadım.
Mesela kampa gitmek, gece bir yerlerde eğlenmek, sabaha kadar sahilde takılmak, bisikletle saatlerce dolaşmak, kafama esince yurt dışına çıkmak… Bunların hepsi artık çok uzaktaydı. Yapamazdım, çünkü kızım bana aşırı muhtaçtı.
Eskisi kadar neşeli değildim, yarım yamalak uyuyordum, seks hayatımız bitmişti ve hiçbir şekilde eğlenemiyorduk. Bunların bir önemi de var mıydı, emin değilim ama en çok kendimle kalmayı özlüyordum.
Hem size tamamen muhtaç bir bebekle baş etmeye çalışmak hem çevredekileri idare etmek hem de hormonların verdiği sinirle uğraşmak gerçekten çok zor. Bunu yeni anne olmuş tüm kadınlar bilir. Ben de bundan kaynaklandığını düşündüm ilk zamanlar, çünkü çevremdeki herkes anne olunca delirmiş gibiydi. Aşırı mutlulardı, sevgi dolulardı ve hiç bana benzemiyorlardı.
Böyle söyleyince sanki çocuğuma iyi bakmıyorum, onu ihmal ediyorum gibi algılanmasın. İşime ara verdim, iki yıl boyunca kızıma en iyi şekilde baktım, sonra yeniden işe döndüm. Tüm ihtiyaçlarını karşılıyorum, onu çok seviyorum, oyunlar oynuyorum ama dediğim gibi, keşke… Keşke…
Benimle aynı zamanda doğum yapan bir arkadaşıma neler hissettiğini sordum. Yanıma yoldaş aramıyordum tabii ki ama pişmanlık yaşamasa bile en azından eski hayatından bazı şeyleri özlediğini söylemesini umuyordum. Ve bambaşka bir şeyle karşılaştım, beni suçladı. Bencil olduğumu, ebeveynliği hak etmediğimi, binlerce insanın anne olmak uğruna tedaviler gördüğünü, çocuk için ölüp bittiklerini ve psikoloğa görünmemi söyledi. Terapi almamı bana iyi gelmesi için değil, bu hislerin saçma olduğunu düşündüğü için tavsiye etti. Anne olmaktan pişmanlık duyduğum için tedavi olmalıydım.
Eski ilgi alanlarımı ve kariyerimi bir kenara bırakmadığım için çevremdeki kadınlar tarafından suçlansam da buradayım. Bebeğimin tüm ihtiyaçlarını karşılamama, onunla tüm sevgimi paylaşmama ve her anında yanında olmama rağmen eski hayatımı özlediğim için suçlansam da buradayım. Kızımı çok seviyorum ama eski beni daha da çok seviyordum. Geri dönüşü olmasa da içimi döktüm, rahatladım.
Mevzu kadın olunca özgürlüğün dibine vuran onedio editörleri yine yardırmış hey maşallah.. Bekarlık güzelse evlenmek zorunda değilsiniz, özgürlüğünüze düşkünseniz çocuk sahibi olmak zorunda değilsiniz, halinizden memnunsanız toplumun dayattığı bir hayatı yaşamak zorunda da değilsiniz.. Ama bile bile bir yola giriyorsanız ve pişman oluyorsanız çıkıp bir de tabuları yıkıyorum ayağına kendinizi kandırmaya çalışmayın. Bu ne amk?
herkesin çocuk doğurmaması gerektiğine dair güzel bir örnek.
Lohusa depresyonu nasılsa geçer demişsin ama geçmemiş arkadaşım. Psikolojik olarak gerçekte hazır değilmişsin, çocuğu istediğini zannetsen de, aslında erkenmiş. Şu anda zamanı geriye çevirip hamileliği onleyemeyecegine gore uzman yardımı almalısın, bundan sonraki sureci hem senin hem cocuk icin rahatlatmak icin. Sen çocuğa iyi baktığını düşünüyorsun, ama senin bu pişmanlık hissini o farketmeden algılıyor, üzgünüm ama ileride sana çok fena yol su elektrik olarak donecek. Olabilir, benzer şeyleri yaşayan çok kadın var. En az hasarla geçirmek sizin elinizde. Artık ortada bir canlı var, pişman olmak yerine onun hayatı ile paralel olarak kendi isteklerimi de nasıl gerceklestirim'e bakmalısın.