Toplu taşıma araçları yoğun ve kalabalık. Bu durum yaşlılar, engelliler, hamileler, rahatsızlıkları olanlar için de fazladan zorluk çıkarabiliyor. Bu gruplara yer verme tartışmaları da ara sıra gündeme geliyor. Otizmli çocuğu olan Serap Dikmen Ahmetoğlu da başından geçen bir olayı anlattı. Bu hikaye pek çok insan için ders niteliğinde.
Bu sadece engelli vatandaşlar için değil küçük çocuğu olan herkes için geçerli. Bakın benim de ikiz kızlarım var. Toplu taşımada boş yer olduğunda onları öncelikle oturtmak zorundayım. Ben ayakta durursam o sert frenlerde vs daha rahat durabiliyorum. Çocuklarım oturuyor diye yaşı ne olursa olsun kimsenin çocuklarımı veya beni rahatsız etmeye hakkı yok. Çocuklu aileler beni anlar. Anlamayan da toplu taşımada lafı uzatırsa o toplu taşımanın en yakın deliğinden kendisini dışarı atmak zorunda kalırım.
Böyle insanlar çok daha evvel çok yaşadım ayağım üç yereden kırılmış koltuk değneğine kalmış 5 ayın sonunda alçından kurtulmuşum zarar görme ihtimali ve bunun sonuç amilyat hastaneden dönerken amca bana diyor ki siz daha gençsiniz bişi olmaz ölelim. Ozman robotuz Sanki geceleri vicudumuz kendi kendine iyileşiyor sanki...
Simdi belki linc yiyecegim ama bu konu bence biraz felsefik. Oncelikle yetiskin insanlarda da gozle gorunmeyen rahatsizliklar oluyor. Mesela kendimi anlatayim ben 10 yildir ayakta calisiyorum. Bu sebepten ötürü varis ve siyatik rahatsizliklarim var. bunu da aynı cocugu olanin anlayacagi gibi ceken bilir. Yaklasik 10 saatlik ayakta gecen mesainin uzerine donuste oturucak yer bulursam otururum kimseye de yerimi teklif dahi etmem. Sizlerin de cocuklarinizi kucaginiza alip oturma seceneginiz var, gunlerce yolculuk yapmayacagiz neticede. Bazi aileleri goruyorum, hepsinin engelli olmasina imkan yok, tun sulale koltuklara yayilmislar tum cocuklar tek baslarina koktuklarda( bazilari da tek oturacak yasta degil o da orada oturabilcem die caba harciyor dusucek). Yani anlayacağınız herkesin kendi derdine. Bence kimse kimseye yer vermek zorunda değil olmamalı zaten artık vermiyorlarda. Bi kaç sene once kolum kırıldı ayakta giderken zorluyordu beni, kimse yerini vermedi.