Her yaz, bir yangın haberi düşüyor ekranlarımıza.
Sonra bir diğeri.
Sonra bir diğeri daha.
O güzelim çam ormanları, serin gölgeler, kuş yuvaları, kaplumbağa yolları birer birer kül oluyor.
Dumanın altında boğulan sadece doğa değil; biziz, geleceğimiz, çocuklarımızın nefesi.
Farkına varmayıp da öğrenemediklerimiz.
Türkiye’de orman yakmanın cezası var, evet.
Ama caydırıcılığı var mı, tartışılır.
Avrupa’nın bazı ülkelerinde kasıtlı olarak orman yakan biri yıllarca hapis yatarken, bizde çoğu zaman bir “iyi hal indirimi” ile geçiştiriliyor.
Oysa orman, bir insanın hayatı kadar kıymetli.
Hatta bazen daha da fazla.
Çünkü o orman, birden fazla cana ev sahipliği yapıyor: Ağaca, böceğe, sincaba, bize.
Ama asıl soru şu:
Cezaların yetersizliği mi yakıyor ormanları, yoksa ormanın orman olduğunun fark edilmemesi mi?
Yani mesele hukuk mu, yoksa insanın vicdanı mı?
Tohumlar Fidana Ulaşıyor mu?
Okulda “Ormanlar ciğerlerimizdir” dediler.
“Tohumlar fidana” şarkısını ezberlettiler.
Peki sonra?
Kim ormanda ateş yakmamayı, ormana cam şişe bırakmamayı, sigara izmaritini söndürmeyi gerçek bir ders olarak verdi?
Kim çocuklara bir ağacın gölgesi kadar değerli olduğunu hissettirdi?
Bugün çevre eğitimi bir başlık sadece, bir ünite.
Oysa olması gereken şuydu:
Doğa sevgisi, matematik kadar, Türkçe kadar, hayat bilgisi kadar temel olmalıydı.
Çünkü bu ülkede, bir çocuğun ağaca tırmanmayı öğrenmesi, test çözmesinden daha acil bir ihtiyaç.
Ormanı yakarken aslında kendi eğitimsizliğimizin izlerini bırakıyoruz küllerin içinde.
Ceza az, evet.
Ama vicdan da az.
Ve vicdan, sadece hukukla değil, eğitimle filizlenir.
Yanarken öğrendiklerimiz az.
Yanarken unuttuklarımız çok.
Ama hâlâ zaman varken, çocuklara bir gün şöyle sormayı deneyelim:
“Bir ağacın hikâyesi nasıl başlar?”
Belki bu defa, sonu yangınla bitmeyen bir masal yazabiliriz.
Bu makalede öne sürülen fikir ve yaklaşımlar tamamıyla yazarlarının özgün düşünceleridir ve Onedio'nun editöryal politikasını yansıtmayabilir. ©Onedio