Titanik’in orijinal tasarımında 64 cankurtaran filikası bulunmasına rağmen bu sayı giderek düşürüldü. Geminin sahipleri güvertede çok fazla filika olmasının birinci sınıf yolcuların manzarasını engelleyeceğinden korktular. Sonuç olarak yalnızca 20 filika kalmıştı. Bu karar sadece daha zengin yolcuların konforunu düşünmekle kalmayıp pek çok kişinin hayatını da tehlikeye attı.
Titanik 1894 tarihli Ticari Denizcilik Yasası uyarınca 10.000 ton ağırlığındaki gemilerin en az 16 cankurtaran filikası bulundurmasını zorunlu kılıyordu. Titanik’in ağırlığı ise 45.000 tondu ve bu yasaya göre 16 filika bulundurması yeterli kabul ediliyordu. Ancak bu sayılar bu kadar büyük bir gemi için kesinlikle yetersizdi. O dönemde güvenlik standartları geminin büyüklüğü ve yolcu sayısı ile doğru orantılı olarak güncellenmemişti.
Geminin tasarımında Titanik’in kendisinin bir cankurtaran filikası işlevi göreceği düşünülüyordu. Yetkililer geminin batmasının zaman alacağını ve bu süre zarfında filikalarla yolcuları güvenli bir yere taşıyabileceklerini öngörmüşlerdi. Ancak Titanik beklenenden çok daha hızlı bir şekilde battı. İlk kurtarma gemisi Titanik battıktan iki saat sonra bölgeye ulaşabildi, bu süre zarfında çok sayıda yolcu hayatını kaybetti.
Facia öncesinde güvenlik müfettişi Maurice Clarke geminin yola çıkmasından sadece beş saat önce bir not yazdı. Notta 10 cankurtaran filikasının daha eklenmesi gerektiği belirtiliyordu. Eğer bu uyarı dikkate alınsaydı yüzlerce insanın hayatı kurtarılabilirdi. Titanik’in yetersiz cankurtaran filika sayısı basit bir ihmalin ne kadar büyük felaketlere yol açabileceğini gösteriyor.
Titanik faciası denizcilik güvenliği konusunda büyük değişikliklere yol açtı. Facianın ardından uluslararası düzenlemelerde önemli revizyonlar yapıldı. Artık tüm gemilerin taşıdığı yolcu ve mürettebat sayısına yetecek kadar cankurtaran filikası bulundurması zorunlu hale getirildi. Bu trajik olay deniz güvenliği standartlarının gözden geçirilmesine ve geliştirilmesine yol açtı, ancak kaybedilen canların acısı asla unutulmadı.